Τι είναι άραγε αριστερό και τι δεξιό; Οι πολιτικοί προσπαθούν – ακόμα σήμερα – να μας εγκλωβίσουν ανάμεσα στις δήθεν γραμμές της πολιτικής γεωγραφίας, με όρους περασμένων δεκαετιών ή σε κάθε περίπτωση με όρους που η 8ετής κρίση στη χώρα έχει διαλύσει προ πολλού. Αυτή η αγωνία τους για πολιτική τοποθέτηση πάνω στον δήθεν άξονα αριστερά-δεξιά, είναι απολύτως παρωχημένη και δείχνει τον αναχρονισμό που διέπει την πολιτική ζωή του τόπου.

Μέσα στις ασφυκτικές συνθήκες των συμφωνημένων μνημονίων, όλων των Κυβερνήσεων, και της παραδοχής πια από όλα τα mainstream κόμματα ότι η Ευρωπαϊκή επιλογή για τη χώρα δεν αμφισβητείται, αναρωτιέται κανείς ποιος είναι άραγε ο ιδεολογικός χώρος που απομένει προκειμένου να διεκδικήσει κανείς αριστερή ή δεξιά εφαρμογή της πολιτικής. (Εξαιρούνται βεβαίως τα άκρα του συστήματος, για αυτά η συζήτηση περιττεύει).

Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015, το 80% όσων ψήφισαν, τοποθετήθηκαν στο φάσμα από τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τη ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Περίπου 4,4 εκ. πολίτες ή ποσοστό 44% που είχαν δικαίωμα ψήφου επέλεξαν να μην ψηφίσουν. Μετά την θεαματική απομάκρυνση από τις αυταπάτες, όπως η ίδια η Κυβέρνηση δηλώνει, μπορεί κανείς να υποθέσει με ασφάλεια ότι σχεδόν το 70% των ψηφοφόρων του 2015 και σχεδόν το σύνολο όσων απείχαν, αποδέχονται την πραγματικότητα των μνημονίων, επομένως και την πιστή τήρηση των δεσμεύσεων που η χώρα έχει αναλάβει για να τα υλοποιήσει.

Η υπόθεση αυτή καταλήγει στο συντριπτικό 80% του συνόλου του Ελληνικού λαού. Οι οποίοι βεβαίως έχουν κάθε δικαίωμα να αυτο-προσδιορίζονται στο πολιτικό φάσμα από την αριστερά μέχρι τη δεξιά, επί της ουσίας όμως κατανοούν ότι αυτό έχει περισσότερο σημασία για τον πολιτικό εγωϊσμό του καθενός παρά για το τι πολιτική θα εφαρμοστεί τα επόμενα χρόνια. Ο τερματισμός των μνημονίων, αν συμβεί τον Αύγουστο 2018, σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι η χώρα θα έχει τη δυνατότητα σοβαρής ελευθερίας κινήσεων αφού οι δεσμεύσεις για την εξυπηρέτηση του χρέους και τα πλεονάσματα αφορούν σε διάρκεια μέχρι και το 2060. Μάλιστα, ο κίνδυνος της μη πιστής εφαρμογής των δεσμεύσεων θα επαναφέρει την αδυναμία δανεισμού από τις αγορές με συνέπειες, κατά την άποψή μου, πολύ πιο σοβαρές από τα σημερινά μνημόνια που ίσως θέσουν τη χώρα σε κατάσταση πτώχευσης και επομένως εκτός Ευρώπης μελλοντικά.

Δηλαδή οι ιδεολογίες παύουν; Όχι, αλλά αυτό που θα κρίνει το μέλλον της χώρας για πολλά χρόνια δεν είναι το ιδεολογικό πρόσημο της εκάστοτε Κυβέρνησης αλλά η ικανότητά της να διαχειριστεί τις δεσμεύσεις με επιτυχία και να παράγει ανάπτυξη και εθνικό πλούτο.

Ας δούμε το παράδειγμα της προσέλκυσης επενδύσεων στη χώρα που όλοι συμφωνούν (αριστεροί και δεξιοί) ότι χωρίς αυτές δεν έχουμε καμία τύχη. Ο πολιτικός ρεαλισμός, αν υποθέσουμε ότι όλα τα mainstream κόμματα διέπονται από αυτόν, ορίζει μονοσήμαντα σχεδόν τις προϋποθέσεις: Σταθερό νομοθετικό πλαίσιο που δεν κρύβει εκπλήξεις που μισούν οι επενδυτές, ανταγωνιστικό φορολογικό καθεστώς γιατί δεν είμαστε εμείς μόνο που ζητάμε επενδύσεις, ταχείες διαδικασίες αδειοδοτήσεων χωρίς περιττή γραφειοκρατία, αποτελεσματική χρονικά και ποιοτικά απονομή της δικαιοσύνης, καταρτισμένο ανθρώπινο κεφάλαιο.

Αν πραγματικά εννοούμε επενδύσεις, οι διαφορές στην εφαρμογή των προϋποθέσεων αυτών μεταξύ μιας αριστερής και μιας δεξιάς Κυβέρνησης, είναι μηδαμινές. Όχι από επιλογή της αλλά από ανάγκη. Για να το θέσω αλλιώς. Κανείς επενδυτής δεν ενδιαφέρεται αν κυβερνά η αριστερά ή η δεξιά, αυτό το θεωρεί εσωτερικό ζήτημα της χώρας, δεν τον νοιάζει. Αυτό που τον νοιάζει είναι όλα τα παραπάνω και με βάση αυτά και τις εναλλακτικές του να τοποθετήσει τα κεφάλαιά του οπουδήποτε στον κόσμο, κάνει τις επιλογές του.

Αυτή είναι η πραγματικότητα.

Στις συνθήκες αυτές και κάτω από την πίεση του ωμού ρεαλισμού με τον οποίο η χώρα θα είναι αντιμέτωπη για κάμποσες δεκαετίες, τα κλασσικά πολιτικά brands χάνουν τη σημασία τους και το ρόλο τους. Μόνο οι πολιτικοί μας δεν το καταλαβαίνουν. Το παράδειγμα το έδωσε – σε πολύ λιγότερο πιεστικές συνθήκες – η Γαλλία και η νίκη του Μακρόν που κανείς δεν μπόρεσε ούτε προεκλογικά ούτε μετεκλογικά να τον κατατάξει σε ένα σημείο πάνω στον άξονα. Ο Μακρόν εκλέχτηκε ακριβώς γιατί αμφισβήτησε την κλασσική πολιτική γεωγραφία και δανείστηκε με θάρρος πολιτικές θέσεις και από την αριστερά και από τη δεξιά. Ο Μακρόν διέλυσε το δίλημμα του μέσου Γάλλου πολίτη για το αν είναι αριστερός ή δεξιός και εγκατέλειψε τις ταμπέλες υπέρ της ουσίας της πολιτικής.

Ένας άνεργος θέλει δουλειά, μια οικογένεια θέλει να νοιώθει ότι οι υπηρεσίες υγείας θα είναι εκεί όταν χρειαστούν, ένας νέος άνθρωπος καταλαβαίνει ότι χρειάζεται ανταγωνιστική γνώση και κατάρτιση και τη διεκδικεί, ένας επιχειρηματίας αναζητεί την ανάπτυξη της επιχείρησής του, όλοι μας χρειαζόμαστε να ζούμε σε συνθήκες ασφάλειας. Πολύ λιγότερο ενδιαφέρει το χρώμα μιας Κυβέρνησης από την ικανότητα που αυτή έχει να παραδώσει έργο στους πολίτες της.

Όσο θα πλησιάζουμε στις εκλογές, η προσπάθεια να μας εγκλωβίσουν ως ψηφοφόρους στο κουτί της αριστεράς, της κεντρο-αριστεράς, της κεντρο-δεξιάς και της δεξιάς, θα εντείνεται. Η προσπάθεια αυτή αποσκοπεί πάντα και από όλους στην επικράτηση της θυμικής ψήφου έναντι της λογικής ψήφου.

Επειδή πια όλοι μας έχουν κυβερνήσει και αριστεροί και σοσιαλιστές και φιλελεύθεροι και δεξιοί, ο κύκλος έχει κλείσει. Αν αρνηθούμε συνολικά στο να μας κατατάξουν κάπου πάνω στον άξονα αριστερά-δεξιά και εμείς οι πολίτες κάνουμε τις επιλογές μας με βάση τη βαθμολογία στον άξονα της ικανότητας, θα έχουμε κάνει ένα ουσιαστικό βήμα στην επόμενη και καλύτερη σελίδα.  

Facebook Comments