Η λέξη ανταγωνιστικότητα όπως και πολλές άλλες αντίστοιχες έχουν αρνητική χροιά στα αυτιά των πολλών. Όροι όπως κέρδος, ιδιωτική πρωτοβουλία, επενδύσεις, αποκρατικοποιήσεις, πιστωτική επέκταση, παραγωγικότητα, επιχειρηματικότητα κ.α. ηχούν δυσάρεστα σε γενεές γενναίων αφισοκολλητών που εδώ και αρκετές δεκαετίες υπό την καθοδήγηση εργατοπατέρων και εμπνευσμένων λαϊκιστών ηγετών από όλο το πολιτικό φάσμα, σχημάτισαν, ανέπτυξαν και διατηρούν παντοδύναμο ένα τεράστιο, αναποτελεσματικό και οπισθοδρομικό κράτος.

Η λέξη ανάπτυξη μάλλον ακούγεται αδιάφορα στα αυτιά των πολλών καθώς είναι ένα σλόγκαν που χρησιμοποιείται εκτεταμένα μόνο από τους εκάστοτε κατέχοντες την εξουσία και ποτέ από τους αντιπολιτευόμενους. Στα χρόνια της κρίσης, αυτά που πέρασαν αλλά και σε αυτά που θα ακολουθήσουν η ανάπτυξη είναι κάτι γενικό και αόριστο που δεν έρχεται ποτέ αλλά και όταν και αν έρθει στη χώρα μας, αυτή δεν θα αφορά στο μέσο πολίτη.

Μια μεγάλη μερίδα πολιτών αντιλαμβάνεται την έννοια της ανάπτυξης εντελώς αφηρημένα είναι η αλήθεια, ως την κατακόρυφη αύξηση των θετικών για την οικονομία της χώρας μας μεγεθών, αγνοώντας παντελώς την ύπαρξη των αρνητικών μεγεθών καθώς και τον τρόπο λειτουργίας της εθνικής μας οικονομίας. Στο ίδιο μήκος κύματος, αντιλαμβάνονται τη χώρα ως ένα απομακρυσμένο και απομονωμένο νησί στη μέση του ωκεανού, αγνοώντας πλήρως την αλληλεπίδραση της οικονομίας μας με αντίστοιχες άλλων χωρών και ειδικότερα των ευρωπαϊκών.

Επίσης μια εξίσου μεγάλη μερίδα πολιτών, ταυτίζει την ανάπτυξη με την αγοραστική δύναμη και το αυξημένο διαθέσιμο εισόδημα προς κατανάλωση. Η συλλογική αυτή πεποίθηση πρόεκυψε από το στρεβλό, κρατικοδίαιτο παραγωγικό μοντέλο της χώρας μας που εδώ και δεκαετίες υπονομεύει την παραγωγή και εκτόξευσε το δανεισμό, δημιουργώντας πλούτη για τους ελάχιστους και φτώχεια για τους πολλούς.

Τέλος είναι αρκετά δύσκολο για πολλούς να αντιληφθούν ότι η ανάπτυξη δεν είναι ένα αποτέλεσμα αλλά μια διαρκή, διαχρονική και καλοσχεδιασμένη προσπάθεια βελτίωσης του παραγωγικού μας μοντέλου που τα οικονομικά της οφέλη αφορούν τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα.

Πιστή σε ιδεολογίες του παρελθόντος, στην κομματοκρατία και τον ωφελιμισμό, η συγκυβέρνηση όχι μόνο θεωρεί ως βασικό μοχλό ανάπτυξης τις προσλήψεις και τους διορισμούς στο δημόσιο αλλά αποδεικνύεται πρακτικά ανίκανη να τονώσει την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας της χώρας μας, οδηγώντας τη σε πραγματική ανάπτυξη.

Facebook Comments