Σε πρόσφατο ταξίδι/επιστροφή/υποχρέωση στην Ολλανδία είχα την χαρά να ξαναδώ/αισθανθώ Ο,ΤΙ λένε οι Ευρωπαίοι νοικοκυρεμένο Βορρά. Αρχούσης της κρίσης το 2008, συνεχώς έτυχε να τριγυρνώ στα κράτη αυτά και αποκόμισα ένα καλό. Ξέφυγα από τα διπολικά σύνδρομα και εξηγώ.

Πάντα, κυρίως σε συζητήσεις μικρής ομάδας ατόμων, καφέ, πάνελ, κυλικείο δουλειάς/σχολής, θα έχουμε παρατηρήσει πως πολώνεται το κλίμα πάνω σε απόψεις. Συχνά άτομα που δεν πρεσβευουν τις απόψεις τους ως πρακτική με το που θα σηκωθούν από το τραπέζι, θα τα δούμε να είναι –όταν είναι στο τραπέζι ακομα, οι πλέον ένθερμοι υποστηρικτές της ιδέας για την οποία πριν λίγο κοκκίνιζε το πρόσωπό τους και ταλαιπωρούνταν οι φωνητικές τους χορδές. Άτομα που αραδιάζουν παραδείγματα, ασάφειες, δήθεν κάτι που διάβασαν και προ πάντων παραδείγματα που θα δείξουν σε όλο τους το μεγαλείο, με παράλληλες πληροφορίες, πόσο έξυπνα οι ίδιοι μεν χειρίστηκαν το θέμα αλλά σε πόση μεγάλη ‘λούμπα’ έπεσαν οι υπόλοιποι.

Ετσι λοιπόν και για την κρίση, υπάρχουν οι δύο κορυφαίες γνώμες του νοικοκυρέματος και της πλήρους άρνησης. Σεβόμενος πάντα την εξ Ελλάδος καταγωγή και εν Ελλάδι πρώτη πανεπιστημιακή μου μόρφωση, αλλά παράλληλα σεβόμενος και κάθε τι διαφορετικό από εμάς, ποτέ δεν θα με άκουγε κάποιος να εκφράζω απόψεις τύπου ‘’…όλα είναι χάλια στην Ελλάδα…’’ ή ‘’…σαν την έλλάδα δεν έχει…΄΄.

Η αλήθεια, στην περίπτωση αυτή δεν βρίσκεται στην μέση, βρίσκεται στην αντικειμενικότητα.Άρα λίγο πιο πάνω, και ως εκ τούτου σε λάθος άξονα ψάχνουμε όλοι την απάντηση.Ίσως το αρνητικό μας είναι ο πόθος για βάλσαμο στην ψυχή, και εξηγώ. Είμαστε οι άνθρωποι που λόγω γλωσσικού πλούτου και φιλαρέσκειας της χρήσης αυτού του πλούτου, θα μετονομάσουμε κάθε τι αρνητικό μας σε θετικό και ανθρώπινο.Ενώ παράλληλα υπάρχουν ανέκδοτα στην ζωή των γερμανών για τους γερμανούς που καυστικά αυτοχαρακτηρίζονται και γελούν με την Τυπικότητά τους, σε εμάς υπάρχει η αντίστοιχη φιλολογία και αρέσκεια μίας ελληνοκεντρικής και ελληνογενούς δικαιολόγησης των πάντων.

Αναγνώστες που τυχαία ή όχι ανοίξατε το άρθρο αυτό, ας είμαστε ειλικρινείς, διαβάστε και δείτε και υπολογίστε αναλογικά πόσους Νομπελίστες έχουν βάσει πληθυσμού άλλες χώρες και πόσους εμείς.Αναλογικά θα δείτε πως δεν είμαστε στις πρώτες θέσεις.Ευθύς αμέσως όμως θα τρέξετε να διακαιολογηθείτε πως φταίει το εκπαιδευτικό μας.Σκεφτείτε τώρα πως με το ίδιο δημοκρατικό σύστημα αντιπροσώπευσης και αναλογικά σε ίδιες πληθυσμιακά χώρες πόσα κρούσματα διαφθοράς έχουμε.Σε αυτό θα απαντήσετε πως φταίνε τα ‘’χούγια’’ αιώνων του ρουσφετιού της τουρκοκρατίας.Και θα σας πω και πάλι, δείτε τους επιτυχόντες και τους ‘’σπουδαγμένους’’ μας επιστήμονες.

Η πλειονότητα τους φοίτησε στο εξωτερικό, σπούδαζε σε σχολεία εκτός του δημοσίου συστήματός μας και ο κορμός των σπουδών τους και η νοοτροπία τους γαλουχήθηκε εκτός συνόρων.Παράδειγμα μεγάλου έλληνα που η συνεισφορά του άλλαξε όντως τον ρου της ιατρικής και της πρόγνωσης, Γεώργιος Παπανικολάου.Ο άνθρωπος αυτός θαυμάζεται και αναγνωρίζεται από όλη την επιστημονική κοινότητα της γυναικολογίας, της βιολογίας και της έρευνας. Αν όμως σκεφτούμε πως στην ιατρική Αθηνών πήγε στα 15 και έφυγε στα 21, και όλη του η φοίτηση, η ζωή και η έρευνα έλαβε χώρα στην Ιένα, στο Φραϊμπουργκ, στο Μόναχο, με καθηγητές τον Χαίκελ και τον Βαϊσμαν, και τέλος Μαϊάμι και Φλόριντα, τι θα ήταν φρόνιμο να πούμε; Να εκθειάσουμε την ελληνικότητα, ή τα εκπαιδευτικά συστήματα;

Αφενός όλοι οι γερμανοί που είχαν διαθέσιμα τα εκπαιδευτικά συστήματα που έκαναν τον Παπανικολάου, ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ, δεν μπόρεσαν να γίνουν αυτό που έγινε ο ίδιος.Αλλά και ο ίδιος εάν παρέμενε στην ελλάδα δεν θα ήταν αυτό που έγινε εν τέλει.Αυτό που θα πρότεινα λοιπόν είναι να μπει ένας μικρός χαλινός στην έπαρσή μας και να σκεφτούμε εαν οι άνθρωποι για τους οποίους είμαστε περήφανοι έγιναν αυτό που ήταν διότι ήρθαν σε επαφή με το φως και την γνώση μακριά από τον τόπο τους.Αλλιώς θα καταλήγουμε να ομιλούμε για την γεννετική ανωτερότητα που τους έκανε αυτό που ήταν και η ιστορία έχει δείξει με εναργέστατο τρόπο πως δεν είμαστε πολυ καλής πάστας ιδιοσυγκρασία.

Με λίγα λόγια με κάθε απλό παράδειγμα τόσο θετικό όσο και αρνητικό η πρώτη μας σκέψη και στάση είναι η άμυνα, η διακαιολόγηση και μία αιτιολογία όχι απαραίτητα λογική και αντικειμενική.Και τέλος οι ειδήσεις, οι ειδήσεις και το πως εκφράζουν την πολιτική είναι αυτές που μας κάνουν να νιώθουμε και να ετεροχαρακτηριζόμαστε.

Είμαι σίγουρος πως τα άρθρα της εποχής που ο Καραμνλής μας είχε εισάγει στο διεθνές περιβάλλον της Ευρώπης, ήταν άρθρα που σε έκαναν να νιώθεις μία διεθνή ισονομία με τον Γερμανό και τον Γάλλο.Τότε ένιωθες ένα με την ευρωπαϊκή ομάδα.Αργότερα το ’95, θυμάμαι γίνονταν μαραθώνιοι για τους αλβανούς στην Αθήνα και ο κόσμος βοηθούσε. Τα κανάλια τότε σε έκαναν να νιώθεις φιλάνθρωπος στον αδύναμο, τα ίδια κανάλια που σήμερα σε κάνουν να έχεις άλλη στάση και να τοποθετείς τον εαυτό σου συγκριτικά αλλού.Τα ίδια συναισθήματα τα κανάλια καλλιεργούσαν και για τα εγκλήματα πολέμου στην Σερβία και πάντα σε έκαναν να νιώθεις τόσο-όσο.Πάντα όμως δεν καλλιεργούσαν αντικειμενική θεάση, αλλά του έλληνα του ακρογωνιαίου, του παρόντα στην ιστορία και του τόσο-όσο.

Οι ανθοί της αποσταθεροποίησης της κρίσης έδειξαν τα πραγματικά μας χρώματα.Της κατηγορίας, της υπερφίαλης στάσης απέναντι σε όλους, της μομφής, της ξενοφοβίας και της γενικότερης καννιβαλίστικης στάσης του ‘’τις πταίει’’ και το δάχτυλο ποτέ να μην γυρνάει σε εμάς. Ο φόβος του ότι θα μείνουμε χωρίς ψωμί και εκτός ευρω-οικονομικού θύλακα μας φοβίζει πιο βαθιά.Μας κάνει να φοβόμαστε πως θα μείνουμε και εκτός ευρω-ιστορικού πεδίου.

Γιαυτό απέναντι σε κάθε οικονομική μας ‘’πατάτα΄΄θυμόμαστε πως διδάξαμε τον πολιτισμό και δεν υπάρχει κανείς να μας πει, κοιτώντας μας στα μάτια: έτερον εκάτερον. Εάν γεννήσεις ένα παιδί, τον ευρωπαϊκό πολιτισμό και στο τέλος της ιστορίας για το παιδί είσαι απόβλητος, τότε συγγνώμη αλλά σαν γονιός εάν θέλεις να αποκαλείσαι έτσι, έπρεπε πρώτος να διδάσκεις τις αρετές και όχι να σου ‘’βάζει τα γυαλιά’’.Δεν διαφέρει η Γερμανία του Μπάχ με το Βυζάντιο του Ρωμανού του Μελωδού, δεν διέφερε ο Γκαίτε με τον Παλαμά ούτε ο Γκοντάρ με τον Ροΐδη.

Γιατί σήμερα όμως διαφέρουμε τόσο πολύ; πόσο μοιάζουμε με τον αλκοολικό πατέρα που το παιδί ή κλέβει κρυφά από το σακάκι του, (-επαχθές χρέος, παράνομα επιτόκια, αδιαφανής δανεισμός) ή δεν τον θέλει μέσα στο σπίτι; (-νοικοκύρεμα, κουρέματα, απειλές).

Facebook Comments