Όταν έγιναν οι δίδυμες εκλογές το 2012 και ο ΣΥΡΙΖΑ είδε τα ποσοστά του να εκτοξεύονται από το μειοψηφικό μονοψήφιο στο 17%, χρειάστηκε λίγος χρόνος ώστε να κατανοηθεί από την ηγεσία του η υπόγεια κοινωνική διεργασία.

Όχι πολύς όμως.

Πολύ σύντομα, η άποψη ότι από ένα συνοθύλευμα συνιστωσών διαφόρων κομμουνιστικών αποχρώσεων, πράγματι μπορεί να πετύχει το «όνειρο», δηλαδή να γίνει κυβέρνηση και να πάρει την εξουσία, εμπεδώθηκε. Πρώτα το πίστεψαν και μετά το υλοποίησαν.

Στον μακρύ και πυκνό δρόμο από τον Ιούνιο του 2012 και την θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης έως τον Ιανουάριο του 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε πετυχημένες μάχες σε όλα τα μέτωπα: στον δρόμο, οι πιο ‘αγνές’ απολήξεις του με σημαία την ιδεολογία και όπλο την οργή συνέχιζαν να τα δίνουν όλα για όλα. Δακρυγόνα, άγριοι προπηλακισμοί πολιτικών αντιπάλων με κάθε τρόπο, αναταραχές.

Στην ηγεσία ο Αλέξης Τσίπρας ξεκίνησε την ‘προπόνηση’ για να γίνει αποδεκτός ως συνομιλητής εντός κι εκτός. Πήγε Βερολίνο και Ουάσινγκτον, αναμετρήθηκε πρόσωπο με πρόσωπο με τον ‘εχθρό’. Είδε τον Σόϊμπλε, και μπήκε στην κοιλιά του κήτους, στα γραφεία του ΔΝΤ στη Νέα Υόρκη.

Όχι αρχικά χωρίς μια κάποια έκπληξη την ίδια περίοδο συνειδητοποίησαν ότι ο ‘εχθρός’ εντός, αντί να δημιουργήσει αρραγές μέτωπο, εκτίμησε πως στο πρόσωπο του άπειρου Τσίπρα βρήκε τον τέλειο ‘εκτελεστή’ δικών του ξεκαθαρισμάτων. Ήταν η περίοδος που σε σικάτα διαμερίσματα και ‘άγνωστα’ γραφεία πήγαιναν κι έρχονταν μεγαλοστελέχη είτε από την ‘αγορά’ είτε από κόμματα που βρέθηκαν στο τιμόνι διακυβέρνησης της χώρας και εφοδίαζαν με ‘φακέλους’ τα συρτάρια του Αλέξη.

Άλλοι για λόγους καθαρά επιχειρηματικού ανταγωνισμού, άλλοι για να ‘πιάσουν’ όπως νόμιζαν ‘πρώτο στασίδι’ την επόμενη μέρα, άλλοι καθαρά για λόγους εκδικητικούς για να εξοντώσουν/εκθέσουν/σπιλώσουν εσωκομματικούς αντιπάλους εφοδίαζαν με πολύτιμα στοιχεία και σημαντικές λεπτομέρειες την φαρέτρα.

Είναι αλήθεια πως ο Αλέξης Τσίπρας και οι στενοί του συνεργάτες δεν χρειάστηκε καν να μπουν στην ποταπή διαδικασία “να ζητήσουν”. Τους ήρθαν στο πιάτο.

Η διαδικασία της ‘καραμπόλας’, γνωστή από τα μπιλιάρδα, προέκυψε με φυσικότητα αργότερα και χρησιμοποιήθηκε για την  εξόντωση αντιπάλων: σημαδεύεις τον εχθρό όχι απευθείας, αλλά βάζεις τον …εχθρό του να σε εξοντώσει. Έτσι πετυχαίνεις το μέγιστο αποτέλεσμα. Δεν λερώνεις τα χέρια, ενώ χτυπάς καίρια τον στόχο.

Ας βάλει ο καθένας την φαντασία του αν δουλέψει και να τοποθετήσει σε θέση ‘καραμπόλας’ διάφορους πρωταγωνιστές-εχθρούς που εξωθήθηκαν σε αφανισμό, ταπείνωση και εξοστρακισμό την τριετία που κυβερνά ο ΣΥΡΙΖΑ.

Όμως η φωτιά στο τζάκι χρειάζεται διαρκώς φρέσκα ξύλα.

Η στιγμή που δοκιμάστηκαν τα πάντα με την μέθοδο της ‘καραμπόλας’ φτάνει στο τέλος της. Όποιοι ήταν να «δώσουν»  – έδωσαν.

Η υπόθεση της Novartis είναι η πρώτη στην οποία ο άσπιλος ΣΥΡΙΖΑ λερώνει τα χέρια. Οι βουλευτές του δεν αισθάνονται άνετα με αυτό.

Είναι άλλο να πετά λάσπη στον αντίπαλό σου κάποιος ‘τρίτος’ κι άλλο να ακουμπάς την λάσπη με τα δικά σου τα αριστερά χεράκια.

Ο δρόμος όμως είναι χωρίς επιστροφή. Μοναδική ελπίδα πλέον να υπάρχουν κάπου εκεί στο βάθος πραγματικά απτά και αδιάσειστα στοιχεία που θα στείλουν με χειροπέδες έστω κι έναν από τους δέκα κατηγορούμενους πολιτικούς αντιπάλους στην φυλακή.

Βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος πριν τη ψηφοφορία έλεγε με αυτοπεποίθεση πως τέτοια στοιχεία υπάρχουν για τρεις για από τους δέκα. Και ότι η εισαγγελέας Διαφθοράς έχει στην πραγματικότητα 250.000 δικογραφίας στα συρτάρια της, εκτός από αυτές που έστειλε στην Βουλή.

Το ταξίδι-αστραπή του υπουργού Ψηφιακής Πολιτικής Νίκου Παππά στην Ουάσινγκτον και οι επαφές που είχε εκεί -έξω από το πρωτόκολλο των αρμοδιοτήτων του- με στελέχη της κυβέρνησης των ΗΠΑ, αφού είχε φτάσει στην Βουλή η δικογραφία της Novartis δείχνουν πως η κυβέρνηση αγωνιά και ψάχνει.

Ο ρόλος του Μάριου Σαλμά, πρώην υπουργού Υγείας της ΝΔ, επάνω από τον οποίο καταρχήν  οι ΑΝΕΛ δια του Πάνου Καμμένου, έχουν ήδη απλώσει πέπλο προστασίας, είναι καθοριστικός.

Η “καραμπόλα” είναι πάλι εδώ. Θα ΄’δουλέψει’ και στην υπόθεση της Novartis;

Facebook Comments