«Μετά από σαράντα χρόνια στη Δικαιοσύνη δεν μπορώ να το επιτρέψω αυτό. Για την τιμή και την υπόληψή μου. Για την οικογένειά μου» με ένα λυγμό και με αυτά τα λόγια, ο Παναγιώτης Πικραμμένος άρχισε να εξηγεί τα αυτονόητα. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν ήταν εκεί και κανένας από την κοινοβουλευτική ομάδα του Σύριζα δεν ένιωσαν έστω λίγη ντροπή, ώστε να υποχωρήσει από την αίθουσα του κοινοβουλίου.

Ήταν μια απλή ανθρώπινη στιγμή, που έδειξε την αξιοπρέπειά του. Αυτή την αξιοπρέπεια που έχουμε μάθει τα τελευταία χρόνια να περιφρονούμε, να χλευάζουμε και φυσικά να λησμονούμε.

Αυτή η συναισθηματική σκηνή του κυρίου Πικραμμένου, μας δίδαξε όμως και κάτι. Ότι τελικά η πολιτική δεν είναι για συναισθημστικούς ανθρώπους για ανθρώπους με τιμή και υπολειψη.

Πάμε όμως νωρίτερα, εκεί πέρα τις 10 το πρωί. Η κυρία Χριστοδουλοπούλου, αποφασίζει να διαολοστείλει, έναν συνάδελφό της, από άλλο κόμμα φυσικά, γιατί δεν της αρέσουν τα λεγόμενα του. Κάπου εκεί μου έρχεται, στην μνήμη η εμμονική μαμά μου, που μου λέει συνεχώς : “οι γυναίκες παιδί μου, δεν βρίζουν. Τι είσαι κανένας νταλικέρης;.” Αυτήν την αστεία φράση μαζί, με το “όταν μιλάει ο άλλος δεν τον διακόπτουμε” είναι αυτές οι δύο φράσεις που με έχουν σημαδέψει. Και μπορεί την δεύτερη να την τηρώ ευλαβικά, την πρώτη όμως…και για να πω την αλήθεια, όσο και να εκνευριστω, μπορεί εκείνη την ώρα να μην χρησιμοποιήσω τα γαλλικά μου, αλλά όταν είμαι μόνη μου σπίτι μου, ή στο αυτοκίνητο, τις όμορφες τις κουβεντούλες μου θα τις πω και εγώ.

Εδώ ακριβώς θέλω να καταλήξω λοιπόν, ότι η κυρία Τασία, αυτή η καλοκάγαθη γιαγιούλα (not), με τα χρυσαφικά να κατακλύζουν το χέρι της και το iq τύπου “οι μετανάστες λιάζονται”, δεν είναι ότι είναι η μετανσάρκωση ενός νταλικέρη, που θα έλεγε η μαμά μου. Απλά μετά από τρία ολόκληρα χρόνια αριστερά, έχει περάσει την Βουλή, σαν το σαλονάκι του σπιτιού της και την αντιπολίτευση; Σαν τους ανεπιθύμητους επισκέπτες, που έχουν κατακλύσει το σπίτι της, και μπορεί να τους βρίζει ότι ώρα θέλει, μήπως και σηκωθούν και φύγουν.

Και αν θεωρείτε, ότι τι φαινόμενο αρχίζει και τελειώνει στην κυρά Τασία, μπορώ να σας υπενθυμίσω το “παραχέσατε”, του βουλευτή Βοιωτίας του Σύριζα Θηβαίου, στον πρώην πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά. Και για όσους είμαστε από την Βοιωτία να είστε σίγουροι πως δεν μας έκανε καμία εντύπωση η φράση του συγκεκριμένου ανθρώπου.

Και μέσα σε όλο αυτόν τον συμφερτό, ας καταλήξουμε, στον αρχηγό τους. Και αν νομίζετε πως αρχηγός του τσίρκου είναι ο Αλέξης Τσίπρας, πλανάστε πλάνην οικτρά.

Ο αρχηγός λοιπόν, είναι ο υφυπουργός Παύλος Πολάκης, που αποφάσισε να γελάει ωσάν πεντάχρονο, με την τρεμάμμενη φωνή του κυρίου Πικραμμένου, να τον χλευάζει και να τον περιγελάει, χωρίς να βρεθεί ένας, μονάχα ένας, από την κοινοβουλευτική ομάδα του να αγανακτήσει. Και όχι δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε, αυτήν την συμπεριφορά από τον κύριο Πολάκη, καπνίζει μέσα στο Υπουργείο Υγείας, μπροστά στις κάμερες, χωρίς να υπολογίζει κανέναν, βρίζει και απειλεί δημοσιογράφους, κατασκευάζει σκάνδαλα, για να ενοχοποιήσει πρώην υπουργούς και κανείς μα κανείς δεν αντιδρά. Γιατί; γιατί έχει περάσει την Βουλή και το Υπουργείο Τσιφλίκι του και κάνεις δεν τον συμμαζεύει. Και ποιος δηλαδή να τους συμμαζέψει, ο ίδιος ο πρωθυπουργός είναι ανίκανος πλέον να περιορίσει τον εταίρο της κυβέρνηση του, πόσο μάλλον τους συναγωνιστές του.

Βλέποντας προχθές τη Βουλή να μετατρέπεται σε σαλόνι, των Πολάκηδων, μου ήρθε στο μυαλό η φράση που λέει ο πατέρας μου: εκεί που κρεμούσαν οι άρχοντες τα ντουφέκια ήρθαν οι γύφτοι και κρέμασαν τα νταούλια“.

Με νταούλια λοιπόν και ζουρνάδες σύντροφοι, μέχρι να ξαναπάρουν, πίσω το σαλόνι τους οι άρχοντες. Και σε αυτό το σαλόνι, θα χωράνε τότε το ήθος και η ευαισθησία του κυρίου Πικραμμενου, και του κάθε κυρίου με Κ κεφάλαιο και όχι με μικρό σαν των Πολάκηδων.

Facebook Comments