Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι και τον Αύγουστο… ΕΝΦΙΑ. Το ΕΕΤΗΔΕ, ή φόρος κατοχής (από το ρήμα κατέχω, όχι από τη Γερμανική Κατοχή, αλλά κοντά πέσατε) ή χαράτσι επί τω λαϊκότερον, από έκτακτο μέτρο που υποτίθετο ότι ήταν, μονιμοποιήθηκε για τα καλά. Υπολογιζόμενο επί «αντικειμενικών» αξιών, σύμφωνα με την υποκειμενικότητα του εκάστοτε εφόρου. Όσα του λείπουν του καθενός δηλαδή.

Αν μάλιστα είστε και από τους «τυχερούς» που βρήκατε και ένα-δυο ακίνητα από τους γονείς σας, που δεν τα χάρηκαν όταν έπρεπε για να τα βρουν τα εγγόνια τους, σας περιμένει και ΦΑΠα. Καθότι μη έχοντες, αλλά κατέχοντες. Θα πληρώσετε και για τις «ψιλές» κυριότητες, δικές σας και των παιδιών σας που δεν έχουν εισόδημα, και μάλιστα περισσότερα από όσα οι επίκαρποι, που δυνητικά μπορεί να έχουν και εισόδημα ή να κάνουν ιδιόχρηση των ακινήτων. Ακριβός ο αέρας σε αυτή τη χώρα.

Οι άνεργοι, οι άποροι και χαμηλοεισοδηματίες, λέει, μπορεί να τύχουν μερικής απαλλαγής από τον ΕΝΦΙΑ, έως 50%. Ανθρωπιστικό θα έλεγε κάποιος. Αντισυνταγματικό όμως. Διότι δεν πρόκειται για φόρο εισοδήματος, αλλά φόρο κατοχής, όπως είπαμε πιο πάνω, μη συναρτώμενο με εισοδήματα ή την γενική οικονομική κατάσταση του φορολογούμενου. Το Σύνταγμα ορίζει – απ ότι θυμάμαι αμυδρά – ότι όλοι οι πολίτες είναι ίσοι έναντι του νόμου. Αυτοί που όρισαν τα τεκμήρια διαβίωσης ας το λάβουν υπόψη τους. Πώς γίνεται η φορολογία ενός προσώπου να είναι πολλαπλάσια υψηλότερη του εισοδήματός του; Παγκόσμια πατέντα.

Δεν ξέρω αν τους περισσότερους Έλληνες τους βασανίζουν παρόμοια ερωτήματα. Μιλώντας για τον εαυτό μου, πάντως, εδώ και πολύ καιρό με ταλανίζει το ίδιο συναίσθημα, αυξανόμενο και διογκούμενο, σε ευθεία αναλογία με την ετήσια αύξηση των φόρων που το κράτος απαιτεί να πληρώσω, αδιαφορώντας για το αν θα πεινάσουν τα παιδιά μου και μη δίνοντάς μου τίποτα σε αντάλλαγμα, όπως ορίζει το Κοινωνικό Συμβόλαιο. Καημένε Ζαν Ζακ Ρουσσώ, τι σού ΄μελλε να πάθεις.

Το συναίσθημα αυτό είναι καθαρό και απαλλαγμένο από τις τύψεις που προσπάθησαν να μου εμφυσήσουν διάφοροι πολιτικοί και ΜΜΕγκάθετοι, ότι ευθύνομαι αποκλειστικά – εγώ και άλλα 10 εκατομμύρια Έλληνες, τα παιδιά και τα δισέγγονά μας – για την πτώχευση της χώρας μας. Διότι καταναλώναμε και δανειζόμασταν και ξανακαταναλώναμε, λέει. Και είχαμε και το θράσος να πιστεύουμε ότι θα εργαζόμαστε και θα πληρώνουμε τις υποχρεώσεις μας σαν άνθρωποι και νομοταγείς πολίτες.

Οργή. Και πάλι οργή. Για τους «μαζί τα φάγαμε» που τώρα λένε «δεν πληρώνω». Για το κοροϊδιλίκι και τους πολιτικούς εμπαιγμούς των «διαφορετικών» που είναι μια από τα ίδια και χειρότερα. Για τους κουραμπιέδες που είμαστε οι Έλληνες, επαναστάτες στα λόγια και στην πράξη λουλούδες του καναπέ. Γιατί του Έλληνα ο τράχηλος και ζυγό και μονό, όλα τα υπομένει. Και ξαναψηφίζει τους ίδιους ή τα υποκατάστατα ή τα παράγωγά τους. Γιατί αυτούς ξέρει και αυτούς εμπιστεύεται.

Αντίλογος δεν υπάρχει. Σοβαρή – και όχι τσίρκουλο – αντιπολίτευση δεν υπάρχει. Ανεξάρτητη ενημέρωση δεν υπάρχει. Υπάρχουν μόνο ξεπουλημένοι πολιτικοί, ξεπουλημένοι συνδικαλισταράδες και ξεπουλημένοι δημοσιογράφοι, ενίοτε πολιτευόμενοι. Α, ναι. Υπάρχουν και πολίτες. Εν υπνώσει.

Γιατί μόνο έτσι εξηγείται τούτη η εκκωφαντική σιωπή.

Facebook Comments