Πτώση ενός ειδώλου ή that’s life;

Ομολογώ πως μου έκανε μεγάλη εντύπωση η δημοσιότητα που πήρε στην Ελλάδα η ιστορία με την αγορά σπιτιού από τον ηγέτη των Podemos. Όσο κι αν είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε τον Ιγκλέσιας με την αλογοουρά να παραβρίσκεται σ’ όλους τους πανηγυρισμούς του Αλέξη, από εκλογές ως δημοψηφίσματα, δεν πίστευα ότι θα μαθαίναμε ως και τους όρους του δανείου που πήρε, ούτε το πόσα δωμάτια έχει το σπίτι που αγόρασε στα προάστια της Μαδρίτης. Είπαμε ότι η παγκοσμιοποίηση έχει κάνει τον πλανήτη ένα μικρό χωριό, αλλά όχι κι έτσι βρε αδερφέ.

Μου έκανε δε μεγαλύτερη εντύπωση το γεγονός ότι όλα τα διαδικτυακά δημοσιεύματα για το σπίτι νεαρού Ισπανού αρχηγού διαβάστηκαν πάρα πολύ στην Ελλάδα, αλλά και το γεγονός ότι το θέμα κουβεντιάστηκε σε ενημερωτικές τηλεοπτικές εκπομπές. Στο κάτω-κάτω, ο Ιγκλέσιας δεν είναι κανένας Χολυγουντιανός σταρ που οι φωτογραφίες της βίλας του κάνουν τον γύρο του κόσμου. Ένας πολιτικός είναι.

Βέβαια ο Ισπανός περνούσε ως ένας από τους πιο σκληρούς ευρωπαίους αριστερούς, είχε την εικόνα επαναστάτη, αντικομφορμιστή και αντισυστημικού. Άρα όλο αυτό που συμβαίνει δεν είναι τίποτα άλλο από την παρακολούθηση της πτώσης ενός ειδώλου. Όσοι κλικάρουν με μανία πάνω στην είδηση, είναι αναγνώστες μιας ιστορίας προσωπικού συμβιβασμού. Κι αφού ο Αλέξης και ο Ιγκλέσιας ταυτίστηκαν στην συνείδηση του κόσμου ως νεαροί πολιτικοί με παράλληλες πορείες, είναι λογικό ο συμβιβασμός του ενός να σηματοδοτεί αυτομάτως και τον συμβιβασμό του άλλου.

Ομολογώ ότι θεωρώ την υπόθεση λιγάκι υπερβολική, τουλάχιστον όσον αφορά τον θόρυβο που κάνει στην χώρα μας. Έχουμε μπόλικα δικά μας πράγματα να κριτικάρουμε τον Αλέξη, ώστε να μην χρειάζεται να επιστρατεύουμε τα δάνεια του Ιγκλέσιας ή τις δηλώσεις της έγκυος γυναίκας του για να τον κατακεραυνώσουμε. Ο Αλέξης προσχώρησε σε ουσιαστικότερους και πολύ πιο επώδυνους συμβιβασμούς, απ’ αυτούς που κατηγορείται ο Ισπανός φιλαράκος του. Τώρα, αν θέλετε να το δούμε λιγάκι φιλοσοφικά, όλοι από κάποια πορτίτσα αρχίζουν να κουτσομπαίνουν στο σύστημα του οποίου το γκρέμισμα διακηρύττουν, μέχρι να καταλήξουν να το υπηρετούν καλύτερα από τους παλιότερους. That’s life και δεν χρειαζόμασταν τον Ιγκλέσιας με την κοτσίδα για να το μάθουμε.