Μια από τις σοβαρότερες ενδείξεις ότι δεν παράγουμε πλέον πολιτική στην Ελλάδα – πολιτική με αναπτυξιακό ορίζοντα και ικανή να απαντήσει με ειλικρίνεια στα βαθύτερα προβλήματα που μαστίζουν τη χώρα – είναι η μόδα των δράσεων: η τάση δηλαδή αρκετών να βλέπουν τα πάντα μέσα από το πρίσμα του ακτιβισμού της κακιάς ώρας, όπου  τα σοβαρά θέματα αποσιωπούνται, οι συζητήσεις είναι ανακουφιστικού χαρακτήρα και οι ενέργειες που λαμβάνουν χώρα είναι “καλλωπιστικές”.  Να μην ανοίξουμε ιστορίες, να βουλώσουμε τρύπες.  Να μη φτιάξουμε, να στολίσουμε.  Να μη πούμε την αλήθεια, να παρηγορήσουμε.  Και κυρίως, να μαζευτούμε να γιορτάσουμε κάποιου είδους ιδεώδες, είτε τρέχοντας είτε αναδασώνοντας, μέσα από εκδηλώσεις αγάπης, αλληλεγγύης και εθελοντισμού (εκείνου του εποχιακού).

Είναι κάτι περισσότερο από μια ψηφοθηρική πρακτική – πρόκειται για new age μόδα η οποία κερδίζει συνεχώς οπαδούς.

Άν κοιτάξετε γύρω σας, θα ανακαλύψετε πολλά παραδείγματα από αυτή τη διαστρεβλωμένη εικόνα του πώς-οφείλουμε-να-συμπεριφερθούμε απέναντι στις προκλήσεις της εποχής μας.  Τη στιγμή που το κράτος παραπαίει, η πολιτική αντικαθίσταται από σπασμωδικές και απρογραμμάτιστες ενέργειες υψηλού φρονήματος και low επικινδυνότητας όσον αφορά στην απώλεια κομματικών πελατών, καθώς ο λαός – που δεν έμαθε να κοιτά κατάματα την αλήθεια των αριθμών και των πορισμάτων – δεν αντέχει ούτε δευτερόλεπτο να ακούσει τα κακώς κείμενα ως έχουν, προτού ξεχυθεί στους δρόμους γυρεύοντας κεφαλές επί πίνακι.  Οι πολιτικοί, επομένως, δεν μιλάνε πια αλλά ζωγραφίζουν με λόγια.  Φτιάχνουν φανταστικά σενάρια με το μέσο ψηφοφόρο τους ως πρωταγωνιστή.  Διαλέγουν προσεκτικά τις λέξεις που θα του τονώσουν την αυτοπεποίθηση.  Τον ψευτοενθαρρύνουν να σηκωθεί από τον καναπέ, αλλά επειδή ταυτόχρονα τον θέλουν και πρόβατο στο μαντρί, του δίνουν κάτι να απασχολεί το μυαλό και τα χέρια του, κάτι που να του προσφέρει την ψευδαίσθηση ότι κάνει το χρέος του απέναντι στην κοινότητα επειδή ένα απόγευμα του Νοέμβρη θα μαζέψει ας πούμε τις γόπες μέσα από ένα παρκάκι.  Μέχρι εκεί.

Η “ακτιβιστική” πολιτική είναι βολική για τα επικοινωνιακά επιτελεία, υλικό για σποτάκια στην τηλεόραση και βούτυρο στο ψωμί των κοινωνικών δικτύων.  Κατασκευάζει το προφίλ του επόμενου υποψήφιου για τις εκλογές, χωρίς να χρειάζεται να λύσει απολύτως τίποτα.  Σου δίνει  την εντύπωση ότι πρόκειται για πρόταση απέναντι στην κρίση.  Αλλά αν σκάψεις κάτω από τη ζαχαρωμένη επιφάνεια των αγνών ψυχών και των καλών προθέσεων, θα διαπιστώσεις ότι εκεί μέσα κρύβεται η ανικανότητα της πλειοψηφίας να αρθρώσει επιχειρήματα, να αναλάβει τις  ευθύνες που της αναλογούν μετά από χρόνια αυθαιρεσιών προς το κοινωνικό σύνολο.  Κοντολογίς, δημιουργήσαμε πολύ περισσότερα σκουπίδια από αυτά που βρίσκονται συσσωρευμένα σε εκείνο το πάρκο.  Τι σκοπεύουμε να κάνουμε με εκείνα, τα άλλα;

Η ιστορία με τις δράσεις που διοργανώνουν τα κόμματα δεν είναι για να τις παίρνεις ελαφρά τη καρδία.  Αποκτά σιγά σιγά διαστάσεις υστερίας, όπως όταν για παράδειγμα κάποιος αποφεύγει συστηματικά να τοποθετηθεί με σαφήνεια απέναντι σε κρίσιμες συγκυρίες, αλλά είναι πρώτη Βασίλω σε δημιουργικές διαμαρτυρίες φορώντας χρώματα και κονκάρδες και εξοπλισμό και άλλα καραγκιοζιλίκια που κάνουν τα πλήθη να αλλαλάζουν: “Αυτός είναι ηγέτης, ένας ήρωας με καρδιά μικρού παιδιού”.  Αναρωτιέμαι αν πρόκειται για αμυντικό μηχανισμό ή στείρα εθελοτυφλία: δεν είναι δυνατό για κάποιον να μη βλέπει ότι το μόνο που μπορεί να μας σώσει λίγο πριν το γκρεμό, είναι να συνέλθουμε από τις αυταπάτες.

Από όλες τις σοβαρές συζητήσεις που πρέπει να γίνουν βέβαια (για την αναθεώρηση της μεταναστευτικής μας πολιτικής, για τη βελτίωση του σωφρονιστικού συστήματος, για την επίλυση προβλημάτων που αφορούν στον κοινωνικό αποκλεισμό ή στην υποβάθμιση του περιβάλλοντος, για την επανεκκίνηση της οικονομίας και της εγχώριας επιχειρηματικότητας κ.λ.π) απουσιάζουν όχι μόνο οι γιαλαντζί αλλά, συχνά, και οι πραγματικοί συμπαραστάτες.  Δηλαδή όχι αυτοί που θα πάρουν τα βουνά κρατώντας στα χέρια πολύχρωμες κορδέλες, αλλά αυτοί που θα ασκήσουν πίεση και θα απαιτήσουν, με τα μέσα που διαθέτουν (και είναι πολλά). 

Για να σας δώσω να καταλάβετε, παρατηρείται το φαινόμενο ενόψει εορταστικής περιόδου αυτοί που διοργανώνουν και διαφημίζουν παζάρια “αγάπης” έχοντας όλο τον πολιτικό συρφετό με το μέρος τους, να είναι ακριβώς οι ίδιοι που στραβομουτσουνιάζουν κοιτώντας από την αντίθετη κατεύθυνση καθώς διασχίζουν οριζόντια την πλατεία Συντάγματος, επειδή το χρώμα των μεταναστών δεν συνάδει με τις αποχρώσεις από τον ακριβό διάκοσμο του απεναντινού ξενοδοχείου.  Μιλάμε για κάτι περισσότερο από λάθος προτεραιότητες.

Αυτό που περιγράφω δεν είναι ένα τυχαίο συμβάν – είναι στάση.  Είναι η θέση που παίρνει ο καθένας από μας απέναντι στην πραγματική ζωή, όχι τη μηντιακή.  Και δεν εξαγνίζεται ούτε με πορείες, μήτε με φεστιβάλ.  Παρά μόνο με την αδιάκοπη, αδιάλλακτη επιμονή μας να δημιουργήσουμε ρωγμές στο σύστημα που συντηρεί την ανεπάρκεια και μετριάζει την ασχήμια της: με το να αρθρώνουμε δυνατά την αλήθεια.

Facebook Comments