Είναι πλέον φανερό και στην κουτσή Μαρία ότι ο Αλέξης Τσίπρας κάνει διαχείριση ήττας. Ξέρει ότι θα χάσει τις εκλογές, είτε το φθινόπωρο γίνουν είτε τον Μάιο του ’19, καθώς το σενάριο του τέλους της τετραετίας έχει εκπνεύσει. Η διαχείριση ήττας είναι βέβαια ψυχοφθόρα και στενάχωρη διαδικασία, δεν παύει όμως να είναι μια εξαιρετικά σοβαρή υπόθεση. Ο ηγέτης που ξέρει να διαχειριστεί ευφυώς την επερχόμενη ήττα του, πρώτα απ’ όλα σώζει το κεφάλι του και στην συνέχεια διατηρεί τις ελπίδες του ότι κάποτε θα μπορέσει να ξαναμπεί στο παιχνίδι. Η συντριβή είναι που έχει την σφραγίδα του μη-αναστρέψιμου, η ήττα συντηρεί ελπίδες και προοπτικές, έστω κι αν είναι μακρινές.

Ο Αλέξης Τσίπρας ξέρει ότι προϋπόθεση για μια light ήττα του, είναι να βάλει το δύο μπροστά από το εκλογικό ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ. Να ξεπεράσει δηλαδή το 20% και μ’ αυτό να πάει στην αντιπολίτευση. Μην τους βλέπετε να χαμογελούν όταν ακούνε αυτό το νούμερο θεωρώντας το πολύ χαμηλό, σας πληροφορώ ότι έχουν μεγάλη αγωνία. Μπορεί οι δημοσκοπήσεις (τις οποίες παριστάνουν ότι δεν πιστεύουν) να τους δίνουν κάτι παραπάνω απ’ αυτό, όμως στο Μαξίμου ξέρουν πολύ καλά ότι το σκηνικό είναι ιδιαίτερα ρευστό και ότι ο αέρας της νίκης που φυσά στα πανιά της ΝΔ μπορεί την τελευταία στιγμή να δημιουργήσει διαφορές που σήμερα μοιάζουν απίθανες.

Αν ο Αλέξης πετύχει ένα ποσοστό άνω του 20% και καταφέρει να βρεθεί το ΚΙΝΑΛ σε ποσοστό κάτω του 10%, τότε ένας απ’ τους στρατηγικούς του στόχους έχει επιτευχθεί. Θα είναι μεν στην αντιπολίτευση, αλλά ως ο δεύτερος μεγάλος πόλος του πολιτικού μας συστήματος. Η διατήρηση ενός επαρκούς ποσοστού του ΣΥΡΙΖΑ και ο εξοβελισμός του ΚΙΝΑΛ, μετατρέπει τον Τσίπρα σε οιονεί διεκδικητή της εξουσίας στα πλαίσια ενός παγιωμένου δικομματισμού. Το δύο μπροστά στο εκλογικό του ποσοστό, θα είναι η επιβεβαίωση ότι ο Αλέξης δεν ήταν ένας διάτων αστέρας που έλαμψε και χάθηκε, αλλά ότι ήρθε για να μείνει. Σοβαρό ζήτημα.

Γι αυτό και όταν προσπαθούμε να μαντέψουμε τα επόμενα βήματα που θα κάνει ο πρωθυπουργός, πρέπει να έχουμε υπ όψη μας ότι ηγείται ενός καθαρά προσωποκεντρικού κόμματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο Αλέξης και τίποτα άλλο. Ούτε ιδεολογικές γραμμές, ούτε ιστορικές συνέχειες, ούτε πολιτικές ταυτίσεις. Δεν είδατε με πόση ευκολία συντάχθηκε με τον ακροδεξιό Πάνο και με πόση άνεση μετατρέπει -δήθεν- το αριστερό του κόμμα σε σοσιαλδημοκρατικό μαγαζάκι; Ότι θέλει κάνει, δίχως κανένας εκεί μέσα να αντιδρά. Άρα, όλες του οι κινήσεις έχουν έναν και μοναδικό στόχο: Να παραμείνει ο ίδιος ως κορυφαία προσωπικότητα στο πολιτικό στερέωμα. Όλα τα υπόλοιπα είναι συμπληρώματα της προσωπικής του στρατηγικής, την οποία όλα τα στελέχη του ακολουθούν αδιαμαρτύρητα. Δεν έχουν και άλλη επιλογή.

Έτσι βλέποντας τα πράγματα, έχω ισχυρές αμφιβολίες για το αν ο Αλέξης σκέπτεται σοβαρά και με προσμονή το ενδεχόμενο της λεγόμενης «δεξιάς παρένθεσης» λόγω της εκλογής Προέδρου Δημοκρατίας στις αρχές του 2020. Αν οδηγήσει την χώρα σε νέες εκλογές λίγους μόλις μήνες μετά την ήττα του, είναι προφανές ότι αυτές θα ξαναδώσουν νίκη στον Κυριάκο. Κανένας πρωθυπουργός δεν χάνει το λαϊκό του έρεισμα μέσα σε λίγους μήνες. Όσο για το σενάριο δημιουργίας κυβέρνησης μειοψηφίας λόγω της απλής αναλογικής, κινείται στα όρια της επιστημονικής φαντασίας. Πιστεύω ότι ο Αλέξης σκοντάφτει σ’ αυτό τον γρίφο και δεν μπορεί να πάρει απόφαση  για τον χρόνο της εκλογικής αναμέτρησης. Δεν θέλει τώρα εκλογές, αλλά αν τις κάνει τον Μάιο του ‘19 σχεδόν προσφέρει μια ολόκληρη τετραετία στον Κυριάκο, με τον ίδιο να φορτώνεται και μια δεύτερη συνεχή ήττα.

Συνήθως, αυτές οι πολυπαραμετρικές εξισώσεις στο τέλος δεν λύνονται. Και από τις δεκάδες προτεινόμενες λύσεις, επιλέγεται εν’ τέλει η χειρότερη που ντροπιάζει τον μαθηματικό που την παλεύει…

Facebook Comments