Η κοινωνία μας, για μεγάλο χρονικό διάστημα, και με κοινή ευθύνη πολιτικών και ΜΜΕ, διαμόρφωσε μια κουλτούρα μύθων.

Μια παράλληλη πραγματικότητα, βολική και επιφανειακή, που προσέφερε την πρώτη ύλη για συγκυριακή εκτόνωση, κάθε φορά που η… κανονική πραγματικότητα έμοιαζε άβολη και αβάστακτη.

Στην Ελλάδα των μύθων, η Αριστερά είχε το προνόμιο να συνθέτει τα δικά της ελκυστικά σενάρια, χωρίς αντίλογο, και με την εις βάρος της επιχειρηματολογία, περίπου να δαιμονοποιείται.

Αρκούσαν τα χρόνια 2015-2018 και η διακυβέρνηση Τσίπρα, ώστε η Αριστερά να βρεθεί αντιμέτωπη με το δέος των «αποκαλυπτηρίων». Του ξεριζώματος μιας σειράς από δομικά στοιχεία αυτής της παράλληλης πραγματικότητας, που προσέφεραν πολιτικές ανάσες, και λειτουργούσαν ως ισοδύναμα επιχειρηματολογίας στη μάχη του καφενείου και της παρέας.

Το λεγόμενο «ηθικό πλεονέκτημα», αποτελεί το πιο ηχηρό… θύμα της διακυβέρνησης Τσίπρα. Φυσικά, δεν υπήρξε ποτέ στην πραγματικότητα, οικοδομήθηκε ωστόσο και προπαγανδίστηκε, στη βάση της κακοποίησης της ιστορικής πολιτικής διαδρομής της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ. Δηλαδή, των δυο κομμάτων εξουσίας, που εναλλάσσονταν στη διακυβέρνηση του τόπου, στα χρόνια της Μεταπολίτευσης.

Η εποχή Τσίπρα εξελίχτηκε, μεταξύ άλλων, και σε εποχή σκανδαλισμού της κοινωνίας. Σε ζητήματα ηθικής, οικονομίας και της διακυβέρνησης στην πράξη.

Και επειδή, εδώ και πολλά χρόνια ζούμε στην εποχή της ψηφιακής επανάστασης και των κοινωνικών δικτύων, η διευρεύνηση και ζύμωση μιας πληροφορίας ή ενός κυρίαρχου θέματος, γίνεται ταχύτατα, αφιλτράριστα και χωρίς τον παραμορφωτικό φακό του βραχίονα της εξουσίας.

Το λεγόμενο «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς εξελίχτηκε, στην εποχή Τσίπρα, σε σύντομο ανέκδοτο. Υπάρχει και μνημονεύεται, για να μας θυμίζει μια άλλη περίοδο. Μια άλλη Ελλάδα. Που πρέπει να αφήσουμε πίσω μας, για να αγκαλιάσουμε το μέλλον, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει και ότι θα ξεχάσουμε τις στρεβλώσεις και τις παθογένειες που τη χαρακτήρισαν.

Η Ελλάδα του πραγματισμού, θα αγκαλιάσει τον ρεαλισμό, τη ψυχραιμία, τη μετριοπάθεια και τη σύνεση, ως πυρηνικά στοιχεία της καθημερινότητάς της.

Αναζητώντας στην πολιτική ηγεσία την ασφάλεια, την έμπνευση και την καθοδήγηση που έχει ανάγκη κάθε λαός, για να πορευτεί σε ένα μέλλον καλύτερο από εκείνο που κληρονόμησε.

Διαμορφώνοντάς το, ως πρωταγωνιστής. Και όχι περιοριζόμενος στον παθητικό και μοιρολατρικό ρόλο του άφωνου παρατηρητή.

Facebook Comments