«H επίθεση είναι η καλύτερη άμυνα». Δεν ξέρω, όπως και κανείς άλλος φυσικά, αν πρέπει ν αποδώσει κανείς στον Μακιαβέλι στον Μπίσμαρκ ή στον Μάο Τσετούγκ το απόφθεγμα, αλλά σίγουρα το εφάρμοσαν και οι τρεις.  Λοιπόν, όταν ένα κυβερνών κόμμα στριμωχτεί από τα γεγονότα κι από την αποτυχία των πολιτικών του σε βασικούς πυλώνες άσκησης εξουσίας, κάτι πρέπει να  κάνει σε σχέση με την αντιπολίτευση, ΜΜΕ, κοινωνικούς εταίρους και πολίτες. Κανονικά να εξηγήσει, να λογοδοτήσει, να υπερασπιστεί μεν αλλά και να διορθώσει….

Αλλά όχι! Πάνω στα γκρεμίδια της κρίσης το νυν κυβερνών κόμμα επιλέγει να επιτεθεί πρώτο και μάλιστα εντυπωσιακά με τυμπανοκρουσίες και νταούλια, ώστε να μετρήσουν οι εχθροί του  «απώλειες».  Να δώσει ένα μάθημα ισχύος σε όσους πάνε πάντα με τον ισχυρό, να συσπειρώσει και να εμψυχώσει τον δικό του «στρατό», να δημιουργήσει ένα νέο επικοινωνιακό  πεδίο στο οποίο αντι να εξηγεί και να απολογείται για τα όσα κακώς έπραξε και όσα κακώς δεν έπραξε, θα διατηρεί το εξουσιαστικό επιθετικό κυβερνητικό ύφος.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι fan αυτής της στρατηγικής και τα στελέχη του, για ευνόητους λόγους, εκπληκτικοί παίκτες στο άθλημα «ναι, αλλά εσείς σφάξατε  τους μαύρους»... Τόχουν στο επικοινωνιακό  DNA τους από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου και το κρατάνε σαν πολύτιμη κληρονομιά. Υπουργοί, εκπρόσωποι, σύμβουλοι, βουλευτές, αυτοδιοικητικοί, πολιτευτές, αναλυτές, δημοσιογράφοι όλοι μα όλοι παρουσιάζουν μια οργίλη  δυσανεξία στην κριτική των πεπραγμένων της πρώτη φορά Αριστερής κυβέρνησης. Γίνονται θηρία, πώς να το πώ!

Αυτό  όμως που με παραξενεύει, δεν είναι αυτοί,  είναι η απόφαση της μείζονος αντιπολίτευσης να μπει σ΄αυτό το πεδίο της στημένης αντιπαράθεσης μη τυχόν και την θεωρήσουν «κότα» οι πολίτες. Αντί να αντιδρά εν ψυχρώ στους μαινόμενους Ορλάνδους μιας κυβέρνησης που δεν πέτυχε ούτε έναν βασικό στόχο ούτε μία βασική εξαγγελία, η ΝΔ  ενισχύει το μελό σκηνικό «θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν» που στήνει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Βασικά 10 χρόνια  μετά την κρίση και 8 μετά το πρώτο μνημόνιο οι μόνοι σίγουρα «τελειωμένοι»  είμαστε εμείς οι πολίτες. Φτωχοποιημένοι κατ΄αναλογία και κατ΄επάγγελμα, με τεράστιο ιδιωτικό χρέος σε Δημόσιο και Τράπεζες, άνεργοι ή  με άνεργα παιδιά, με δυσβάσταχτες υποχρεώσεις και  μηδενικά προνόμια. Νομίζω ότι κανείς πλην των κομματόσκυλων -όπως το γράφω όμως- έχει συμφέρον να στήνονται τέτοιες παραστάσεις και όλοι μα όλοι, θέλουμε να βγούμε από το μίζερο, αδιέξοδο και ζοφερό παρόν για να πάμε άμεσα  όπως  οι άλλες χώρες που πέρασαν κρίση, σ΄ένα πραγματικά στέρεο σοβαρό και υγιές μέλλον. Δεν θέλουμε λοιπόν ούτε άρτο, ούτε οίνο, ούτε θεάματα σε αρένες. Δεν είμαστε όχλος, δεν είμαστε τηλεθεατές, δεν είμαστε οπαδοί, είμαστε πολίτες και απαιτούμε επιτέλους πραγματικό σεβασμό απ΄όσους θέλουν την ψήφο μας.

Facebook Comments