Εδώ και πέντε περίπου χρόνια, από τότε, που ανήλθε στην εξουσία, ο Αλέξης Τσίπρας βρίσκεται σε διαρκή σύγκρουση με τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας. Αντί να προσπαθήσει να μάθει από τον Γιάννη Στουρνάρα και να αποφύγει τις γκάφες, που υπονομεύουν την πορεία της χώρας και της οικονομίας. Το γράφω αυτό διότι πρόσφατα θυμήθηκα μια παλιότερη δήλωση του πρωθυπουργού, που συνεχίζει να τον εκφράζει:  “Η κρίση ξεκίνησε από την αδυναμία των τραπεζών να παράσχουν ρευστότητα στην οικονομία και θα τελειώσει με την άρση αυτής της αδυναμίας”. Η δήλωση αυτή μετά συνάντηση που είχε με το προεδρείο της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών είναι, κατά τη γνώμη μου, χαρακτηριστική. Διότι αποδεικνύει περίτρανα ότι όταν η ιδεοληψία, η ασχετοσύνη κι η έλλειψη γνώσεων συνδυάζονται στο πρόσωπο ενός ανθρώπους που φτάνει στο ύπατο αξίωμα, μετατρέπονται σε ταφόπλακα για την χώρα και την οικονομία. Όταν διάβασα την πρωθυπουργική δήλωση δεν πίστευα στα μάτια μου. Ο άνθρωπος, που έκλεισε τις τράπεζες, που επέβαλλε τα capital controls, που δεν μπορεί να διαχειριστεί το μείζον πρόβλημα των «κόκκινων δανείων», νομίζει ότι η κρίση στην Ελλάδα είναι τραπεζική. Κι ότι αν με κάποιο «μαγικό», προφανώς, τρόπο αποκατασταθεί η ρευστότητα των τραπεζών, όλα θα τελειώσουν ευοίωνα κι η χώρα θα επιστρέψει στην (δανεική) ευημερία του 2009 και των προηγούμενων ετών.

Γνωρίζαμε ότι ο κ. Τσίπρας δεν φημίζεται για τις οικονομικές του γνώσεις (γενικά δεν φημίζεται για οποιεσδήποτε γνώσεις), έστω κι αν οι Τούρκοι μέσω του Κολεγίου Σμύρνης του έχουν απονείμει επίτιμο διδακτορικό στα Οικονομικά. Γνωρίζαμε, όπως έχει ο ίδιος παραδεχτεί, δεν ήξερε πώς λειτουργούν οι αγορές και το οικονομικό σύστημα και ζούσε μέσα στις αυταπάτες του. Γι αυτό και το 2015 ισχυριζόταν ότι θα σκίσει Μνημόνια και ότι θα βαράει τον ζουρνά και οι αγορές θα χορεύουν για την χάρη του. Υποθέταμε όμως ότι στα τέσσερα και πλέον χρόνια που βρίσκεται στην πρωθυπουργία κι ο μεγαλύτερος στούρνος να ήταν, θα είχε αποκτήσει στοιχειώδεις έστω γνώσεις, που θα του επέτρεπαν να αντιληφθεί τους λόγους που οδηγηθήκαμε στην κατάρρευση του 2010 και στη μεγάλη δοκιμασία που βιώνει έκτοτε ο ελληνικός λαός. Διότι αν ακόμα κι ο πρωθυπουργός μιας χώρας σε βαθιά οικονομική παρακμή, κι όχι μόνον, δεν αντιλαμβάνεται τους λόγους και τα αίτια της χρεοκοπίας, πώς μπορεί να τα καταλάβει ο απλός πολίτης και πολύ περισσότερο πώς μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα διαθέτει την συνταγή και θα λάβει τα κατάλληλα μέτρα και θα εφαρμόσει τις ανάλογες πολιτικές για να μας οδηγήσει έξω από την δίνη, που μας βυθίζει καθημερινά στην άβυσσο.

Πολύ φοβάμαι ότι αρκετοί από τους αναλυτές έχουν υποβαθμίσει ή έχουν εξωβελίσει από την εκτίμηση της κυβερνητικής πορείας και του κυβερνητικού έργου, το πόσο σημαντική είναι η προσωπικότητα του ηγέτη, του επικεφαλής. Ο κ. Τσίπρας είναι αναμφίβολα ένας πολιτικός με επικοινωνιακό χάρισμα. Με μεγάλη φιλοδοξία, χωρίς δισταγμός και με μεγάλη αποφασιστικότητα,  με εμπειρία στις αριστερές ίντριγκες και στην κομμουνιστική καθοδήγηση μέσα από καταλήψεις και κινητοποιήσεις. Αλλά ταυτόχρονα είναι ένας πολιτικός με πολύ περιορισμένες γνώσεις, με ελάχιστες εμπειρίες από τον πραγματικό κόσμο, από τον χώρο της αγοράς και της διεθνούς κοινωνίας, με αριστερή ιδεοληψία, με εμμονές και με αδηφάγο πείνα για εξουσία. Στην πραγματικότητα, σε αυτό που διαφέρει από τους συντρόφους του, όπως ο Μανιός κι ο Πολάκης, είναι ουσιαστικά στην εμφάνιση και στο χάρισμα του λόγου. Στη δομή του χαρακτήρα και της προσωπικότητας, όλοι τους είναι βγαλμένοι από την ίδια μήτρα. Γι’ αυτό και δεν καταλαβαίνουν ούτε τα αίτια αλλά ούτε τον τρόπο να βγούμε από την απελπιστική κατάσταση της πλήρους κατάρρευσης στην οποίαν βρισκόμαστε τα τελευταία χρόνια.

Στο μυαλό του κ. Τσίπρα και των συντρόφων του, οι τράπεζες, ως η βάση του καπιταλιστικού συστήματος, είναι ο μεγάλος «κακός». Αντίθετα,  το κράτος ο «καλός». Συνεπώς δεν μπορούν να καταλάβουν ότι το 2010 αυτός που χρεοκόπησε δεν ήταν ούτε οι τράπεζες ούτε ο επιχειρηματικός τομέας. Αλλά το κράτος, υπό το βάρος του αφειδούς δανεισμού του. Κι οι τράπεζες κι οι επιχειρήσεις ακολούθησαν λόγω της μεγάλης έκθεσης τους στον κρατικό έλεγχο και την υπερβολική φορολογία. Αυτή την απλή αλήθεια δεν μπορούν να την καταλάβουν. Αρνούνται. Κι όσο δεν αντιλαμβάνονται τα αυτονόητα, τόσο δεν κωλυσιεργούν και θα παίρνουν τις λανθασμένες αποφάσεις, που θα βυθίζουν περαιτέρω την παραγωγική οικονομία. Μέχρις ότου φυσικά, όπως συνέβη σε όλες τις κομμουνιστικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, καταρρεύσει και το κομματικό κράτος κι η νομενκλατούρα του! Αλλά τότε θα είναι πλέον πολύ αργά. Για όλους μας
 

Facebook Comments