Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει αρχίσει να ξεδιπλώνει το πρόγραμμα του. Γρήγορα ομολογουμένως –συχνά με ρυθμό που δημιούργησε εσωκομματική δυσφορία- επέλεξε πρόσωπα και έβαλε πάνω στο τραπέζι πολιτικές που άλλες κυβερνήσεις χρειάστηκαν κάμποσους μήνες για να δρομολογήσουν. Ο Κυριάκος λοιπόν άρχισε ήδη να κρίνεται, καθώς ο κόσμος είδε τα άτομα που διάλεξε για να ασκήσουν την πολιτική του, είδε τα πρώτα του νομοσχέδια αλλά είδε και τις πρώτες αντιδράσεις του μηχανισμού του απέναντι σε έκτατα γεγονότα όπως οι φωτιές.

Αυτός που δεν έχει δείξει ακόμα τίποτα είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Ούτε τα πιο υψηλόβαθμα στελέχη του Σύριζα δεν ξέρουν τι έχει στο μυαλό του ο αρχηγός,  αναφορικά με το ένα και φλέγον ζήτημα που πρέπει να ξεκαθαρίσει το κόμμα: Το είδος της αντιπολίτευσης που θα ασκήσει. Φυσικά, οι αντιπολιτευόμενοι δεν έχουν κανέναν λόγο να βιάζονται, οι επιταχύνσεις αφορούν τις κυβερνήσεις. Ο Αλέξης έχει χρόνο ως το φθινόπωρο να ξεκαθαρίσει τι θέλει να κάνει και προς τα πού σκοπεύει να οδηγήσει τον Σύριζα. Θα είναι όμως λάθος να θεωρήσει ότι διαθέτει απεριόριστο χρόνο.

Ο Κυριάκος έχει δυο-τρία βασικά στοιχήματα, τα οποία βέβαια δεν είναι διόλου εύκολο ή αυτονόητο ότι θα κερδίσει. Πρέπει να δώσει πνοή στην οικονομία και στις επενδύσεις, πρέπει να υλοποιήσει όσα υποσχέθηκε δίχως κωλοτούμπες και πρέπει να αντιμετωπίσει με επάρκεια τις αντιξοότητες και τα έκτακτα προβλήματα που πάντα εμφανίζονται στον δρόμο. Τέλος πάντων, όσο δύσκολα κι αν είναι αυτά, είναι ένας σαφής μπούσουλας. Ξέρει προς τα πού πρέπει να κατευθύνει τους σχεδιασμούς και την ενεργητικότητα του.

Αντιθέτως, ο Αλέξης δεν έχει μπούσουλα. Κάποτε έκανε επιτυχημένη αντιπολίτευση, έχει όμως πλήρη επίγνωση ότι εκείνο το παλιό μοντέλο έχει πεθάνει. Τώρα θα πρέπει να παίξει στον στίβο της σοβαρότητας, της μετριοπάθειας και του αντιπολιτευτικού ρεαλισμού, σε αντίθεση με τα ένδοξα ξηλώματα πεζοδρομίων, τις αγαναχτισμένες μαζώξεις των πλατειών και το σπάρσιμο της κοινωνικής διχόνοιας του παρελθόντος. Το θέμα είναι ότι ο Τσίπρας δεν ξέρει να κάνει τέτοια αντιπολίτευση, αλλά και τέτοια πολιτική γενικώς.

Μέσα στο κόμμα του έχει αντίρροπες δυνάμεις. Υπάρχει το κομμάτι που θέλει την πλήρη Πασοκοποίηση του Σύριζα, αλλά και το κομμάτι που θεωρεί μια τέτοια προοπτική προδοσία των αριστερών ιδεών τους. Υπάρχουν αυτοί που θέλουν κινητοποιήσεις των μαζών (υπάρχουν πλέον τέτοιες, άραγε;) κι οι άλλοι που χαϊδεύουν την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία πάνω στην οποία επιθυμούν να ακουμπήσουν. Ο Τσίπρας (από υπολογισμό κι όχι από πεποίθηση) σήμερα είναι με τους λιγότερο ριζοσπάστες, όμως το ζήτημα του ως αρχηγός είναι ότι πρέπει να τους κρατήσει όλους.

Και για να τους κρατήσει ή να τους χάσει, η επιλογή της αντιπολιτευτικής τακτικής θα αποδειχθεί καθοριστική. Να λοιπόν και τα καινούρια αχαρτογράφητα νερά του Αλέξη. Στο μεταξύ, ο Κυριάκος με την πολιτική του κάνει ντου στην μεσαία τάξη και στο κέντρο, δίχως να αντιμετωπίζει κανένα πρόβλημα με την άκρα δεξιά. Ο Τσίπρας έχει χρονικά περιθώρια να κινηθεί, αλλά όχι πολύ εκτεταμένα. Η περίοδος ως τα Χριστούγεννα θα κρίνει πολλά.

Facebook Comments