“Γιατί στο δικό μας μοντέλο, δεν είναι η ανάπτυξη προϋπόθεση για την αύξηση των μισθών. Είναι η αύξηση των μισθών προϋπόθεση για την ανάπτυξη”. Αυτή ακριβώς ήταν η φράση που ξεστόμισε ο Αλέξης Τσίπρας από το βήμα της φετινής ΔΕΘ με φόντο ένα σύνθημα που έλεγε “είμαστε εδώ, δίκαιη ανάπτυξη για όλους”. Ο Τσίπρας έλυσε το πρόβλημα της φτώχειας και το ακροατήριο ξέσπασε σε χειροκροτήματα.

Μέχρι χθες ζούσα με την ψευδαίσθηση ότι το ύψος των μισθών δεν καθορίζεται με βάση τις επιθυμίες της κυβέρνησης ή των ίδιων των εργαζομένων. Αν ήταν έτσι δεν θα υπήρχαν φτωχοί παγκοσμίως. Γιατί άραγε στις χώρες της υποσαχάριας Αφρικής ή στη ΝΑ Ασία να έχουν τόσο χαμηλούς μισθούς; Δεν θα μπορούσαν να είναι κιμπάρηδες και να κάνουν τους κατοίκους τους πλούσιους; Δεν έχουν Τσίπρα θα μου πείτε και δικαίως. Τώρα όμως με την αποκάλυψη του “δικού τους μοντέλου”, οι οικονομολόγοι ανά τον κόσμο θα φροντίσουν ώστε οι μισθοί να αυξηθούν ολούθε. Εκτός και αν είναι μέρος μιας διεθνούς συνωμοσίας που θέλει τους ανθρώπους φτωχούς οπότε θα λογοδοτήσουν.

Διότι μέχρι χθες, άπαντες οι οικονομολόγοι, ασχέτως με τις πολιτικές τους απόψεις, μας έλεγαν ότι οι μισθοί σε μια οικονομία καθορίζονται με βάση την παραγωγή και την παραγωγικότητα. Είναι κάπως πολύπλοκο αλλά νομίζαμε ότι αυτά είναι τα μεγέθη που καθορίζουν το πόσο εύρωστη είναι μια οικονομία και πως ο πλούτος μοιράζεται στους πολίτες. Κάναμε λάθος. Ζούσαμε μια συλλογική πλάνη. Το “μοντέλο Τσίπρα” τα αλλάζει όλα και δεν επιδέχεται αμφισβήτησης. Εντός της αιθούσης, στο ακροατήριο, υπήρχαν διάφοροι οικονομολόγοι. Ουδείς αμφισβήτησε τα λεγόμενα του μηχανικού.

Κάποιοι κακεντρεχείς βεβαίως, υποστηρίζουν ότι ο Τσίπρας είχε τέσσερα και μισό χρόνια για να εφαρμόσει αυτή την -απλή στη σύλληψη- αλλά ιδιοφυή θεωρία. Υπονοώντας ότι δεν το έκανε. Κι όμως το έκανε και μάλιστα με έναν εξαιρετικά ασφαλή τρόπο. Ασφαλή τουλάχιστον σε ότι αφορά στην πιστή εφαρμογή των δημοσιονομικών δεσμεύσεων που είχε αναλάβει να υλοποιήσει. Τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα. Αύξησε με υπουργική απόφαση της Έφης Αχτσιόγλου τον κατώτατο μισθό. Χωρίς να λάβει υπόψιν του περίπλοκες φιλελέ έννοιες όπως η διεθνής ανταγωνιστικότητα και το κόστος παραγωγής.

Μετακύλισε λοιπόν το πρόβλημα στους εργοδότες. Δεδομένου μάλιστα ότι το Δημόσιο πληρώνει κατά βάση (και εντελώς αυθαίρετα) μισθούς μεγαλύτερους του βασικού, μιλάμε για τον ιδιωτικό τομέα. Έτσι εν μια νυκτί και χωρίς να σκοτίζεται με παραγωγικότητες και κουραφέξαλα έκανε τους πολίτες πιο ευτυχισμένους. Η ισορροπία βεβαίως στην οικονομία διαταράσσεται από τέτοιες αποφάσεις. Οι εργοδότες μπορεί να αντιμετωπίσουν προβλήματα. Να κάνουν απολύσεις, να χρησιμοποιήσουν μαύρη ή αδήλωτη εργασία ή ακόμη και να βάλουν λουκέτα αλλά μέχρι να γίνουν όλ’ αυτά θα έχουν περάσει οι εκλογές.

Facebook Comments