Μεταξύ μας τώρα, όσα είπε ο Τσίπρας στην Θεσσαλονίκη ήταν πιο αναμενόμενα κι από την «Ζωή εν τάφω» την Μεγάλη Παρασκευή. Όποιος περίμενε ότι θα δει έναν Αλέξη εξουθενωμένο, ηττημένο και απολογητικό, απλώς δεν ξέρει ούτε τι σημαίνει Τσίπρας ούτε πως κινείται η πολιτική ζωή αυτού του τόπου. Υποτονικός ήταν ασφαλώς, αμήχανος σε πολλά θέματα, προσεκτικός σε ορισμένα ζητήματα που καίνε, αλλά αυτά που έπρεπε να πει τα είπε: Υπερασπίστηκε την κυβέρνηση του και προσπάθησε να τονώσει το πεσμένο ηθικό του κόμματος του που αργά-αργά ξεπερνά το σοκ της ήττας και αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι έχει μακρά πορεία μακριά από τα καλά και συμφέροντα της εξουσίας.

Πολλά απ’ αυτά που ακούσαμε και στο Βελίδειο και στην συνέντευξη τύπου ήταν προφανή ψέματα ή τόσο διαστρεβλωμένες εκδοχές της πραγματικότητας που καταλήγουν εξόφθαλμο ψέμα: Επί κυβέρνησης του είχε μεγάλες επιτυχίες στον τομέα των επενδύσεων και της ανάπτυξης, δεν έγινε πάρτι μετακλητών, στην Novartis έδρασε με γνώμονα την έντιμη διαλεύκανση του σκανδάλου, η ΔΕΗ πήγαινε μια χαρά και είχε έτοιμη την συνταγή να μειώσει τα πλεονάσματα με μια απλή λογιστική εγγραφή. Αλλά αυτός είναι ο Τσίπρας, δεν θ’ αλλάξει μετά από τόσα χρόνια. Η πλασματική πραγματικότητα και η σκόπιμη σύγχυση ανάμεσα σε επιδιώξεις, επιτεύγματα, αποτυχίες και ονειρώξεις, θα είναι πάντα ένα μεγάλο κομμάτι της πολιτική του παρουσίας.

Αυτό που αξίζει να κρατήσουμε από την ΔΕΘ του Τσίπρα, είναι ότι ακόμα δεν διαθέτει μπούσουλα. Και είναι λογικό. Η πολιτική ηγεμονία ανήκει στον Μητσοτάκη, η ατζέντα είναι κυβερνητική, αυτός δεν μπορεί να κινηθεί αλλιώς πέρα από το βλέποντας και κάνοντας. Θα τα λέει βέβαια στην Βουλή, θα βγάζει ανακοινώσεις, θα κάνει την τρίχα τριχιά, θα εκμεταλλεύεται και τα αναμενόμενα λάθη που κάνει κάθε κυβέρνηση, αλλά ως εκεί. Ούτε κόσμο μπορεί να κατεβάσει στους δρόμους, ούτε κάποια ουσιώδη παρέμβαση του που θα αλλάξει την ατζέντα διαφαίνεται στον ορίζοντα. Αυτή την στιγμή, παρά το 31,5%, ο Σύριζα και ο Αλέξης δεν έχουν ακροατήριο. Θα αποκτήσουν ίσως εν καιρώ, πάντως τώρα είτε μιλούν είτε σωπαίνουν το ίδιο κάνει.

Θα κάνουν τα συνέδρια τους, θα προσπαθήσουν να συνενώσουν το οργανωμένο 3% με το 33% των ψηφοφόρων τους, θα το παίξουν οικολόγοι και ριζοσπάστες σε κοινωνικά θέματα, θα ξαναθυμηθούν την αντιπαράθεση τους με την εκκλησία ή με τις εξορύξεις χρυσού, αλλά για να ξαναμπούν με αξιώσεις στην κεντρική πολιτική σκηνή θ’ αργήσουν πολύ. Τα ξέρουν αυτά κι ας παριστάνουν την κυβέρνηση εν αναμονή. Έχουν μπροστά τους μια έρημο τεσσάρων χρόνων που το περιβάλλον της το διαμορφώνει ο Κυριάκος. Ένα δεν πρέπει να ξεχνούν σ’ όλη αυτή την μακρά διαδρομή. Ο Τσίπρας δεν είναι πλέον ο άχαστος. Είναι  κάποιος που ήδη έχει χάσει μια φορά. Υπάρχει πλέον παράδοση…

Facebook Comments