Η εξαγγελία από τον Αλέξη Τσίπρα του (δήθεν) «κοστολογημένου» προγράμματος του για την αντιμετώπιση της δεινής οικονομικής κρίσης, που εκ των πραγμάτων πλήττει την Ελλάδα, μαζί με τον κόσμο ολόκληρο, έγινε δεκτή από την κοινή γνώμη με αδιαφορία. Εως και θυμηδία σε ορισμένες περιπτώσεις. Και τούτο διότι η αξιοπιστία του κ. Τσίπρα και του κόμματος του βρίσκονται στο ναδίρ. Σε μια εποχή μάλιστα που η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη δείχνει να τα πηγαίνει περίφημα στη διαχείριση της πρωτοφανούς παγκόσμιας δοκιμασίας. Με αποτέλεσμα να χαίρει της μεγάλης παγκόσμιας αποδοχής.

Αντίθετα, ο ΣυΡιζΑ στην προσπάθειά του να παρουσιάσει μια εναλλακτική προς το κυβερνητικό πρόγραμμα θέση, στην ουσία παρουσίασε ένα σχέδιο το οποίο είναι ελάχιστα αξιόπιστο. Ας είμαστε ρεαλιστές. Τα 50 περίπου δισεκατομμύρια τα οποία υποσχέθηκε ο κύριος Τσίπρας δεν υπάρχουν. Τουλάχιστον αυτή τη στιγμή. Γιατί πέραν των 30 δισεκατομμυρίων, ξέχασε να συνυπολογίσει και τα τουλάχιστον 15 δις διαρροή από τα έσοδα του κρατικού προυπολογισμού, που μοιραία θα υπάρξουν συνεπεία της κρίσης από την μη πληρωμή φόρων και εισφορών, ανάλογα με τη διάρκεια της πανδημίας, που δεν φαίνεται να περιορίζεται σύντομα. Πέραν βεβαίως του γεγονότος της μνήμης που ανακίνησε στους πολίτες ο κ. Τσίπρας με το διαβόητο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης το οποίο και τότε έλεγε πως είναι κοστολογημένο και φυσικά ουδέποτε εφαρμόστηκε στην πράξη.

Δεν υπάρχει σήμερα κανένα σοβαρός έλληνας, ανάμεσα στους οποίους και τα πιο αξιόπιστα στελέχη του ΣυΡιζΑ, που να μην αντιλαμβάνεται ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα γενικότερης αξιοπιστίας σε συνδυασμό με το γεγονός ότι δεν έχει βρει την ταυτότητά του, δεν έχει βρει το βηματισμό του. Και κυρίως είναι ένα κόμμα χωρίς ταυτότητα. Εδώ και καιρό ο Αλέξης Τσίπρας, σωστά, είχε διαβλέψει ότι για να παραμείνει ο ΣυΡιζΑ κόμμα εξουσίας θα έπρεπε να αλλάξει ιδεολογικό και πολιτικό προσανατολισμό. Δηλαδή να γίνει ένα κόμμα της κεντροαριστεράς και να αποκτήσει περισσότερα χαρακτηριστικά του παλιού ΠΑΣΟΚ. Αυτή άλλωστε ήταν και η προσπάθεια του από τη στιγμή που εγκατέλειψε την εξουσία τον περασμένο Ιούλιο. Και αυτός ήταν ο σκοπός του, ο μετασχηματισμός του ΣυΡιζΑ σε ένα κόμμα εξουσίας με κεντροαριστερά χαρακτηριστικά και φυσιογνωμία. Η προσπάθειά του όμως αυτή δεν έχει ακόμα καρποφορήσει. Και αυτό οφείλεται σε πολλούς παράγοντες. Κατά τη γνώμη μας ο σημαντικότερος είναι ότι ο ίδιος ο κύριος Τσίπρας δεν μπορεί να επιβάλει αυτές τις απαραίτητες αλλαγές που πρέπει να γίνουν στο εσωτερικό του ΣυΡιζΑ. Οι αντιδράσεις είναι και παραμένουν μεγάλες, κυρίως από τον χώρο της παραδοσιακής αριστερής ομάδας που ήταν και η βάση του κόμματος αυτού. Από τη στιγμή μάλιστα που η πολιτική του Κυριάκου Μητσοτάκη και της κυβέρνησης του απέκτησε πολύ έντονα κεντρώα χαρακτηριστικά, η θέση του ΣυΡιζΑ στον κέντροαριστερό χώρο έχει εκ των πραγμάτων αποδυναμωθεί.

Συγχρόνως όμως, τον τόνο στην αντιπολιτευτική τακτική του ΣυΡιζΑ δεν το δίνουν πια τα πλέον μετριοπαθή στελέχη του, όπως είναι η Μαρία Ξενογιαννακοπούλου ή ο Κώστας Ζαχαριάδης, αλλά συνεχίζουν να τον τον υπερκαλύπτουν τα πιο ακραία, και ενδεχομένως γραφικά στοιχεία του, όπως είναι ο Παύλος Πολλάκης, ο Γιώργος Κυρίτσης, ο Νίκος Καρανίκας, ο Στέλιος Κούλογλου κα. Οι υβριστικές και απαράδεκτες φωνές εναντίον της κυβέρνησης εν μέσω πανδημίας από τα στελέχη αυτά μόνο ζημιά προκαλούν στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Γι’ αυτό και υπολείπεται τρομακτικά της Ν.Δ. πλέον σε όλες τις δημοσκοπήσεις που πραγματοποιούνται. Αυτό δε σημαίνει βέβαια πως ο ΣυΡιζΑ θα πάψει να είναι ο δεύτερος παράγοντας του πολιτικού μας συστήματος. Αυτό δεν θα μπορούσε να συμβεί όσο δεν υπάρχει άλλος, να τον αντικαταστήσει, όπως συνέβη με τον ίδιον όταν αντικατέστησε το ΠΑΣΟΚ μετά το 2012. Αλλά αν ο κ. Τσίπρας δεν κατορθώσει να επιβάλλει τις μεταρρυθμίσεις  στο κόμμα του που είναι απαραίτητες για να αλλάξει φυσιογνωμία τότε τίποτα δεν αποκλείεται στο προσεχές μέλλον. Άλλωστε, όπως είναι γνωστό, η φύση απεχθάνεται το κενό και πάντα θα βρίσκεται κάποιος που θα το συμπληρώσει

Facebook Comments