Η χθεσινή εμφάνιση του Αλέξη Τσίπρα στην Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ θύμισε τις παλιές μέρες. Όχι υποχρεωτικά τις καλές μέρες που είχε ρεύμα, αλλά εκείνες με τον σκληρό και πολωτικό λόγο. 

Επί της ουσίας, ο Αλέξης Τσίπρας σκηνοθετεί συνθήκες Βρώμικου ’89, όχι γιατί αυτό πραγματικά εκτυλίσσεται εκ νέου, αλλά γιατί είναι η ιδανική συνθήκη για να συσπειρώσει τα στελέχη του κόμματος του. Ένα κόμμα διαχρονικά συσπειρώνεται πολύ περισσότερο όταν αισθάνεται ότι είναι υπό διωγμόν εν όλω ή κεντρικά στελέχη του. Υπό αυτό το πρίσμα, τον Αλέξη Τσίπρα δεν τον ενδιέφερε να απαντήσει για την ταμπακιέρα της υπόθεσης Καλογρίτσα, αλλά να στοιχίσει τους βουλευτές του κόμματος στη γραμμή, υπό το πρίσμα της επίθεσης στον ΣΥΡΙΖΑ μέσω του Νίκου Παππά. 

Ο εκνευρισμός του κ. Τσίπρα, όμως, προδίδει και την ανησυχία του. Όχι τόσο για τις αποκαλύψεις του κ. Καλογρίτσα ή του κ. Μιωνή. Ό,τι και αν πουν αυτοί, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ θα τα αντιμετωπίζουν, τουλάχιστον προς τα έξω, ως μια συνωμοσία, για να πληγεί το κόμμα, από διεφθαρμένα ΜΜΕ που λιβανίζουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ο πραγματικός φόβος είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εγκλωβίζεται στη μετριότητα και η φωνή του πνίγεται, όσο αποκαλύπτονται τα έργα και οι ημέρες του. 

Πράγματι, ο φόβος της έλλειψης προοπτικής μπορεί να είναι παραλυτικός. 

Ο εξ απορρήτων

Facebook Comments