Επιτέλους ας προσεγγίσουμε με αυτογνωσία τα τελευταία 100 χρόνια το Κυπριακό και τις ευθύνες που αφορούν τις Ελληνικές και Κυπριακές πολιτικές ηγεσίες σε κρίσιμες περιόδους.

Αυτό επιβάλλουν οι συνθήκες που διαμορφώνονται μετα τις πρόσφατες εκλογές στην Τουρκοκυπριακή κοινότητα.

Aς αναζητηθούν επιτέλους όλοι οι υπόλογοι απέναντι στην ιστορία και τον Ελληνισμό.

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, αρνήθηκε να ακολουθήσει τους θερμοκέφαλους της Κύπρου που ουσιαστικά ζητούσαν σύγκρουση με την Μεγάλη Βρετανία, όταν η Ελλάδα ήταν με τους νικητές, δηλαδή την Μεγάλη Βρετανία και προσδοκούσε τα οφέλη από την νίκη, σημειώνεται ότι τότε η Τουρκία ήταν με τους ηττημένους.

Ο Γεώργιος Παπανδρέου μετα τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, πάλι αρνήθηκε να ακολουθήσει τους θερμοκέφαλους της Κύπρου, οι οποίοι πάλι ουσιαστικά ζητούσαν σύγκρουση με την Μεγάλη Βρετάνια, όταν πάλι η Ελλάδα ήταν με τους νικητές και προσδοκούσε τα σχετικά οφέλη.

Τελικά μετά το 1952, σε Κύπρο επικράτησαν οι θερμοκέφαλοι και η τότε Ελληνική πολιτική ηγεσία  συμπαρατάχθηκε μαζί τους, μην λαμβάνοντας υπόψιν τις αλλαγές που συνέβαιναν στο σύνολο των αποικιών της Μεγάλης Βρετανίας και τις αλλαγές στον παγκόσμιο χάρτη συσχετισμών ισχύος.

Ακολούθησαν η καταστροφή του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης και οι συμφωνίες της Ζυρίχης, που έβαλαν την Τουρκία ως εγγυήτρια δύναμη της Κύπρου και τους Τουρκοκυπρίους ουσιαστικά ως συγκυβερνήτες της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Το 1964 ο Γεώργιος Παπανδρέου στέλνοντας την Μεραρχία στην Κύπρο, εξασφάλισε την άμυνά της απέναντι στις Τουρκικές απειλές.

Η δικτατορία της 21η Απρίλη απέσυρε την μεραρχία και με το προδοτικό πραξικόπημα του Ιούλη 1974 άνοιξε την πόρτα στον Τουρκικό Αττίλα και στην Τουρκική κατοχή, σχεδόν στο 40% του εδάφους της Κύπρου.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου με το ενιαίο αμυντικό δόγμα, δημιούργησε τις συνθήκες για αμυντική θωράκιση της Κυπριακής Δημοκρατίας και έβαλε τα θεμέλια για την ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Το 2004 ο Κώστας Σημίτης, μετά τις συστηματικές προσπάθειες ετών, πέτυχε να ενταχθεί η Κυπριακή Δημοκρατία στην Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά και να δημιουργηθούν οι συνθήκες με σωστή ολοκλήρωση του σχεδίου Ανάν για βιώσιμη λύση του Κυπριακού.

Μετά το  2004 επικράτησαν πάλι και σε Κύπρο και σε Ελλάδα οι ίδιες θερμοκέφαλες δυνάμεις, αλλά και οι δυνάμεις της αδράνειας που επικράτησαν μετα το 1952 και σε Κύπρο και Ελλάδα, αυτές που είχαν και έχουν την ευθύνη για την λάθος, την κακή κατά καιρούς αντιμετώπιση του Κυπριακού, στις οποίες πλην των πολιτικών, βασική ευθύνη φέρει και η εθνάρχουσα εκκλησία της Κύπρου.

Αυτές οι δυνάμεις, λειτουργώντας κάτω από συνθήκες πολύ διαφορετικές και μη λαμβάνοντας κανένα δίδαγμα από τα λάθη τους, στην ουσία ενίσχυσαν, τροφοδότησαν την Τουρκία στον ακραίο της παραλογισμό και τις ακραίες της απαιτήσεις και κατά της Ελλάδας και κατά της Κυπριακής Δημοκρατίας, της έδωσαν χώρο για να δράσει και να προβάλει τις παράλογες και παράνομες απαιτήσεις της, αρνούμενη ουσιαστικά κάθε κανόνα διεθνούς δικαίου.

Για το τι έγινε στην Κύπρο το 2004 με την στάση της τότε πολιτικής ηγεσίας της Κυπριακής Δημοκρατίας και κυρίως του Τάσου Παπαδοπούλου, της Εθνάρχουσας Εκκλησίας της Κύπρου, αλλά και την ανευθυνότητα και ανεπάρκεια της Κυβέρνησης Καραμανλή Β΄- Μολυβιάτη, δεν έχει γίνει ιδιαίτερη συζήτηση, διότι ουσιαστικά έχουν επικρατήσει αντιλήψεις μιας ιδιόμορφης ενοχής σιωπής.

Το βέβαιο είναι ότι το 2004, η τότε πολιτική ηγεσία της Κυπριακής Δημοκρατίας ο Τάσος Παπαδόπουλος, με την στήριξη πολλών, άλλα και την πλήρη ανυπαρξία της τότε Ελληνικής κυβέρνησης, έπαιξε κορώνα γράμματα μια τεράστια πολιτική επιτυχία του Ελληνισμού και βέβαια της Ελληνικής κυβέρνησης Κώστα Σημίτη-ΠΑΣΟΚ, για την ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση  και βιώσιμη λύση του Κυπριακού, στην οποία ήταν σε όλες τις φάσεις της ενήμερος και συμφωνούσε και ο Τάσος Παπαδόπουλος και όλη η πολιτική ηγεσία της Κυπριακής Δημοκρατίας, στην ουσία υπαναχωρώντας σε όσα ο ίδιος προσωπικά είχε συμφωνήσει.

Σήμερα βρισκόμαστε στην χειρότερη ιστορικά φάση του Κυπριακού, με επικείμενο τον κίνδυνο της οριστικής διχοτόμησης της Κύπρου και μεταφοράς ουσιαστικά του διχοτομημένου τμήματος τυπικά ως δήθεν Τουρκοκυπριακό κρατίδιο, στην ουσία όμως ως νομός του Τουρκικού κράτους.

Οι συνθήκες σήμερα είναι δύσκολες και συνεχώς χειροτερεύουν, σήμερα ο Ελληνισμός, η Ελλάδα, διατρέχει πολλούς κίνδυνους και οφείλουμε όλοι μας και κυρίως οι πολιτικές ηγεσίες σε Ελλάδα και σε Κύπρο να αρθούν στο ύψος της αναγκαίας εθνικής ευθύνης, οι κίνδυνοι είναι μεγάλοι και προϋπόθεση πρώτη για την αντιμετώπιση τους είναι η εθνική και πολιτική ενότητα πολιτικών και λαού.

Η μελέτη και η κατανόηση των τελευταίων 100 χρόνων για την αντιμετώπιση του Κυπριακού, είναι τώρα πολύ περισσότερο από ποτέ αναγκαία.                 

Οι πολιτικές ηγεσίες μπορεί να κάνουν λάθος εκτιμήσεις και επιλογές, όμως η Κύπρος, ο Κυπριακός Ελληνισμός, είναι μέρος της αδιάσπαστης ενότητας του Ελληνισμού, δεν πρέπει ποτέ να μείνει μόνος του και δεν θα μείνει.

Facebook Comments