Στις τρομακτικές μέρες που περνάμε, ποιος αλήθεια ασχολείται με την πολιτική; Με τις δουλειές κλειστές ή μισάνοικτες, με τα παιδάκια στο σπίτι τους να παλεύουν να μάθουν κάτι τις από τον υπολογιστή τους (όταν δουλεύει το σύστημα), με την εστίαση κλειδωμένη και το λιανεμπόριο σε κατάρρευση, με την ζήτηση στα τάρταρα και τα επενδυτικά σχέδια να παίρνουν αναβολή για το μέλλον αλλά κυρίως με τον φόβο να επικρέμεται πάνω απ’ τα κεφάλια μας, πόση διάθεση έχει απομείνει στον μέσο Έλληνα να σκεφτεί ή να μιλήσει πολιτικά; Νομίζω ελάχιστη έως καθόλου.

Αναφέρομαι στην πολιτική υπό την στενή της έννοια, τι κάνει ο Μητσοτάκης, τι λέει ο Τσίπρας, τι πρεσβεύουν τα μικρά κόμματα, πως βαθμολογούνται οι υπουργοί ή τα κομματικά στελέχη όλων των χώρων και όλα τα συναφή για τα οποία παλιότερα πιανόμασταν εύκολα από τα πέτα. Νομίζω ότι δεν ασχολείται κανένας. Είναι τέτοια η συμφορά που έχει βρει τον πλανήτη, την Ευρώπη και την χώρα, που τούτη την ώρα το κομματικό παίγνιο μοιάζει με φάρσα. Ο μέσος άνθρωπος έχει αποκτήσει τέτοια συνείδηση για το οριακό της κατάστασης, που θεωρεί κάθε διατάραξη των σημερινών ισορροπιών ως ανεπίτρεπτη. «Να περάσει η μπόρα και βλέπουμε», αυτό λένε όλοι. Και έχουν δίκιο. Αν την ώρα της μάχης αλλάξουν οι αξιωματικοί στο πεδίο ή ολόκληρο το επιτελείο, μόνο για κακό θα είναι.

Φυσικά, τα πάντα είναι πολιτικά. Κάποια στιγμή ο κόσμος θα αποδώσει εύσημα ή ευθύνες γι΄αυτό που έζησε. Θα βρεθεί μπροστά σε μια κάλπη και θα αποφανθεί τελεσίδικα για το αν ο Μητσοτάκης διαχειρίστηκε την κρίση όπως έπρεπε ή για το αν θα προτιμούσε να έχει τον Τσίπρα στο τιμόνι του. Θα κρίνει πράξεις και λόγια. Όμως αυτό αργεί. Ευτυχώς, διότι το τελευταίο πράγμα που θα θέλαμε μια τόσο κρίσιμη στιγμή, θα ήταν να εμπλακούμε σε μια κομματική μάχη χαρακωμάτων. Κατά μία έννοια είμαστε τυχεροί που η πανδημία ήρθε όταν η χώρα είχε μια ισχυρή κυβέρνηση στην αρχή της θητείας της. Φαντάζεστε να μας τύχαινε την τελευταία περίοδο ενός Σύριζα σε αποδρομή ή μέσα σε εκλογική χρονιά;

Είναι στην φύση των πολιτικών να σκέφτονται με φόντο την επιβίωση τους. Είναι στην φύση των κομμάτων και ειδικά των μεγάλων, να λειτουργούν πάνω στις ράγες της διατήρησης της εξουσίας ή της κατάληψης της. Ακόμα και στις χειρότερες στιγμές ζωής και θανάτου, ο πολιτικός έχει το ένα του μάτι στις δημοσκοπήσεις. Έτσι είναι η φύση του δημοκρατικού πολιτεύματος. Όμως την μάχη της πολιτικής του επιβίωσης και κυριαρχίας την κερδίζει αυτός που το δείχνει λιγότερο. Την κερδίζει αυτός που πείθει ότι η πρώτη του προτεραιότητα είναι το ξεπέρασμα της κρίσης και όχι οι δικοί του πόντοι μέσα σ’ αυτήν. Υπ’ αυτή την έννοια, ο Κυριάκος έχει πείσει, ο Τσίπρας όχι. Καλώς ή κακώς, ειλικρινώς ή τεχνηέντως, ο πρωθυπουργός πείθει ότι παλεύει με σοβαρότητα απέναντι στην πανδημία και στην ύφεση, ο αρχηγός της αντιπολίτευσης δείχνει ότι μοναδικό του μέλημα είναι η επάνοδος στην εξουσία. Κάποιος απ’ τους δυο θα την πατήσει στο τέλος. Ο πιο βουλιμικός.

Facebook Comments