Η συζήτηση για την ανέγερση μουσουλμανικού Τεμένους στην Αθήνα καλά κρατεί.  Από την μία οι υπέρμαχοι του δικαιώματος του μουσουλμανικού πληθυσμού που διαβιεί στο λεκανοπέδιο στην άσκηση των λατρευτικών τους καθηκόντων, από την άλλη όσοι φοβούνται τη δημιουργία θυλάκων κατήχησης και γκέτο στην περιοχή ανέγερσης και λειτουργίας του Τεμένους.

Κάποιες απόψεις επιχειρηματολογούν λογικά και κάποιες καταφέρονται με ένταση υπέρ ή κατά.

Δεν είναι φυσικά η Αθήνα η πρώτη ευρωπαϊκή πόλη που αντιμετωπίζει τέτοιο δίλλημα. Στο Παρίσι το τζαμί βρίσκεται στην καρδιά ενός συμπλέγματος που  περιλαμβάνει θρησκευτικά, εκπαιδευτικά και εμπορικά τμήματα.  Παραπλήσια ανάπτυξη έχει το τζαμί στο Ντούισμπουργκ της Γερμανίας.  Στην Ελβετία λειτουργούν 160 τζαμιά αλλά υπάρχει απαγόρευση ανέγερσης μιναρέδων σε νέου τύπου τζαμιά, μετά και το δημοψήφισμα του 2009, για «πολεοδομικούς λόγους» καθώς θεωρείται ότι η ύπαρξή τους δεν είναι απαραίτητη για την τέλεση των θρησκευτικών τους καθηκόντων.

Στη Συρία η οποία ήταν χώρα με μεγάλη θρησκευτική ανοχή και συνύπαρξη χριστιανών και μουσουλμάνων πολλά τζάμια είχαν χρηματοδοτηθεί από το σιιτικό Ιράν προκειμένου να γίνουν πολιτιστικός πόλος για να επιτύχει διείσδυση και πολιτικό έλεγχο σε πληθυσμιακές ομάδες.

Στην Αθήνα υπάρχει ένας σεβαστός αριθμός μουσουλμάνων από μεταναστευτικές ροές. Πώς λοιπόν αντιμετωπίζουμε μια υπαρκτή κατάσταση η οποία σχοινοβατεί μεταξύ του σεβασμού στις ανάγκες των πραγματικών πιστών και στην ανάγκη ελέγχου των φαινομένων πολιτιστικής κατήχησης που συχνά έρχεται σε αντίθεση με τους κοσμικούς νόμους της Ελληνικής Πολιτείας;

Μην ξεχνάμε ότι μια τέτοια εξέλιξη ενέχει κίνδυνο ανάπτυξης πίεσης εκ μέρους εκπροσώπων της μουσουλμανικής κοινότητας για αποδοχή de facto καταστάσεων.    

Γιατί όμως η μουσουλμανική κοινότητα (και όσοι όψιμα κόπτοντας για τα συμφέροντα της) να είναι η μόνη που διεκδικεί λατρευτικό σημείο αναφοράς; Οι ινδουιστές και οι πολυπληθείς βουδιστές της Αθήνας δεν έχουν πνευματικές ανησυχίες;

Μια λύση λοιπόν που θεωρητικά θα έπρεπε να αγκαλιάσουν όλοι οι “δικαιωματιστές” θα ήταν η ίδρυση ενός “πάρκου θρησκειών ” στα πρότυπα του τι δημιουργήθηκε στη Μόσχα.  Αντί να το εφαρμόσουμε άτσαλα και μονόπλευρα δημοπρατώντας και χτίζοντας ένα τζαμί για τους μουσουλμάνους μόνο ας ιδρυθεί ένα πάρκο θρησκειών. Όλων των μεγάλης απήχησης θρησκειών.

Σε ένα εκτεταμένο χώρο επιλογής της πολιτείας θα ανεγερθούν ναοί όλων των κυρίων θρησκειών. Τζάμι, Ινδουιστικός ναός, Βουδιστικός ναός, Συναγωγή και Χριστιανικοί ναοί των βασικών δογμάτων με συγκεκριμένους κανόνες λειτουργίας και ανάπτυξης. Κάνεις δε ναός δεν θα υπερτερεί των άλλων σε ύψος ή όγκο. 

Η συνύπαρξη των θρησκειών και των πολιτιστικών τους επεκτάσεων χωρίς προβλήματα θα σήμαινε ότι πράγματι οι συρρέοντες εκεί απλώς επιζητούν πνευματική γαλήνη και ικανοποίηση των μεταφυσικών τους ανησυχιών. Αν κάποιοι, όπως οι εκπρόσωποι της μουσουλμανικής κοινότητας για παράδειγμα, αντιδράσουν στην προοπτική  της ειρηνικής συνύπαρξης σημαίνει ότι εξαρχής οι επιδιώξεις τους δεν ήταν η ικανοποίηση του θρησκευτικού αισθήματος των πιστών αλλά η δημιουργία κέντρου ελέγχου συνειδήσεων και στρατολόγησης. Και σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει οι Αρχές να το αξιολογήσουν αναλόγως.

Έτσι καθίσταται δύσκολο να μονοπωλήσουν κάποιες θρησκείες τον περιβάλλοντα χώρο και όπου υπάρχει ο απορρέων πολιτισμικός ανταγωνισμός στο τέλος η μόνη αποδεκτή λύση είναι η αποδοχή της νομοθεσίας του κράτους.

Το τελευταίο πράγμα που χρειαζόμαστε είναι γκετοποίηση περιοχών από αφέλεια των Αρχών και τη σύμφωνη γνώμη της Πολιτείας.

Facebook Comments