Είναι η ανταγωνιστικότητα στρατηγική επιλογή μας;  Ας θεωρήσουμε για μια στιγμή πως είναι. Υπάρχουν πολλοί παράγοντες που επηρεάζουν την τελική τιμή ενός προϊόντος πριν διατεθεί στην αγορά. 

Ανάμεσα σε αυτούς είναι το μισθολογικό κόστος, το ενεργειακό κόστος, τυχόν ειδικές απαιτήσεις του χώρου επεξεργασίας και παραγωγής, το κόστος αποθήκευσης, τα υλικά, οι απαιτήσεις ασφαλείας, η διαχείριση των αποβλήτων, η διανομή και η συμμόρφωση με τα ισχύοντα πρότυπα.

Προκειμένου να είναι οι βιομηχανίες ανταγωνιστικές αναπτύσσουν μεθόδους ελέγχου για αυτά τα κόστη.

Τη δεκαετία του 70 οι Ιάπωνες προεξεχούσης της Toyota δημιούργησαν την μεθοδολογία του λεγόμενου JustinTime δηλαδή το να έχεις μόνο ότι υλικά χρειάζεσαι, όταν τα χρειάζεσαι και στην ποσότητα που τα χρειάζεσαι.  Η μέθοδος αυτή πέρασε και στις ΗΠΑ και βοήθησε τα μέγιστα στον έλεγχο και περιορισμό του κόστους που οφείλεται στην αποθήκευση υλικών και προϊόντων (αδρανή κεφάλαια, διαχείριση, αλλοίωση) και στην διαχείριση των αποβλήτων.  Διατηρώντας τα ελάχιστα μόνο υλικά για περίπτωση ανάγκης μειώνουν το κόστος παραγωγής μετατρέποντας το όφελος σε μειωμένη τιμή του τελικού προϊόντος.

Στην ουσία πρόκειται για μια διαδικασία που περιλαμβάνει και παράγοντες εκτός δικαιοδοσίας της κατασκευάστριας εταιρίας, όπως τους υποπρομηθευτές με τους οποίους συναλλάσσεται, τις υποδομές του τόπου που δραστηριοποιείται, που εισάγει ή εξάγει αλλά και τυχόν ανωτέρα βία (ForceMajeure). Ανωτέρα Βία στην περίπτωση αυτή νοούνται οι φυσικές καταστροφές.

Εκτός αν εδρεύεις στην Ελλάδα. Όπου Ανωτέρα Βία νοείται η συνεχή και απρόβλεπτη διακοπή της οικονομικής ζωής από οργανωμένα συμφέροντα.

Βλέπετε, ακόμη και αν ήθελαν μεγάλες εταιρίες να δραστηριοποιηθούν στην Ελλάδα και να αναπτύξουν παραγωγή και ακόμη αν υποθέταμε ότι ξεπερνούσαν τα ζητήματα της υπερβολικής και απρόβλεπτης φορολόγησης, της καθυστερημένης επίλυσης δικαστικών διαφορών και την γραφειοκρατία, πάλι θα είχαν πρόβλημα να είναι ανταγωνιστικές.

Φανταστείτε την Toyota να προσπαθεί να εφαρμόσει στη χώρα μας τις τεχνικές που ευδοκιμούν στην Ιαπωνία και αλλού. Με αιφνιδιαστικές απεργίες, καταλήψεις λιμένων, διαταραχή ναυσιπλοΐας,  κλείσιμο εθνικών οδών, αποκλεισμό σιδηροδρομικών γραμμών τελωνείων και λιμένων θα καθιστούσε εντελώς αδύνατο να στηθεί ένα σύστημα JustInTime.  Μην μπορώντας να ρυθμίσει το κόστος αποθήκευσης και διανομής και υποθέτοντας ότι το κόστος ενέργειας είναι ανελαστικό (μονοπώλιο γαρ) το μόνο που μένει να μειώσει είναι το μισθολογικό κόστος.  Βλέπετε, οι καταχρηστικές κινητοποιήσεις τελικά γυρνάνε μπούμερανγκ ενάντια στους εργαζόμενους με πολλούς τρόπους.

Θα αντιτάξουν βέβαια οι εραστές της «Αποδυνάμωσης διά της Υπερβολής» και τι προτείνεις, να απαγορευθούν οι απεργίες; Όχι βέβαια! Προτείνω να εκλογικευθούν σε αυτό το οποίο προορίζονταν να είναι: το έσχατο μέσο πίεσης για να διεκδικήσουν οι εργαζόμενοι αιτήματα άμεσα σχετιζόμενα με τη δική τους εργασία. Αντ’ αυτού τα κομματικοποιημένα συνδικάτα (αλήθεια γιατί δεν κατεβαίνουν με κοινά ψηφοδέλτια ώστε να επιλέγουν οι εργαζόμενοι πρόσωπα και όχι παρατάξεις να τους εκπροσωπούν;) καταχρώνται το δικαίωμα στην απεργία κατ’ εντολή των παρατάξεων στις οποίες πρόσκεινται.

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: Αποφάσεις για απεργία θα πρέπει να λαμβάνονται από την πλειοψηφία των εγγεγραμμένων (και όχι των παρόντων) και εφαρμογή, επιτέλους, της νομοθεσίας για την παρακώληση των συγκοινωνιών (Άρθρο 292 Ποινικού Κώδικα).

Όποιος έχει ζήσει σε χώρες όπου τα φαινόμενα αυτά είναι περιορισμένα κατανοεί τι θα πει ομαλή οικονομική και κοινωνική ζωή και πόσο ο εθισμός στην συντεχνιακή/ συνδικαλιστική ανομία μας κάνει να μην διανοούμαστε να πράξουμε το λογικό.

Αν θέλουμε να γίνουμε χώρα ελκυστική στις επενδύσεις πρέπει πρώτα να γίνουμε χώρα ευνομούμενη και σταθερή. Σταθερή σε βάθος χρόνου. Άλλος τρόπος δεν υπάρχει.  Όποιος τον ξέρει ας τον πει και στην Toyota, θα εκτιμηθεί!

Facebook Comments