Ο Πρόεδρος της Βενεζουέλα, Νίκολας Μαδούρο, προέτρεψε τις γυναίκες της χώρας του να… αλλάξουν κομμωτικές συνήθειες, αποφεύγοντας να χρησιμοποιούν πιστολάκι, σε μια προσπάθεια εξοικονόμησης ενέργειας. Η ενεργειακή κρίση στην Βενεζουέλα ώθησε την κυβέρνηση να περικόψει την εργάσιμη εβδομάδα στον δημόσιο τομέα, θεσπίζοντας αργία την Παρασκευή, για ένα δίμηνο τουλάχιστον ή μέχρι να… βρέξει, ώστε να γεμίσουν πάλι οι ταμιευτήρες νερού και να δουλέψουν κανονικά τα υδροηλεκτρικά εργοστάσια. Στην πραγματικότητα, τα εργοστάσια παραγωγής ενέργειας της Βενεζουέλα υπολειτουργούν εδώ και χρόνια, είναι τεχνολογικά παρωχημένα και κακοσυντηρημένα, πράγμα που μειώνει σταθερά την απόδοση της παραγωγής, ακόμα και αν τα φράγματα ήταν γεμάτα.

Αγγίζει τα όρια του κωμικού, αλλά η κατάσταση στην Βενεζουέλα δεν είναι πολύ μακριά από την κατάσταση στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Τα «μέτρα» για την ανατροπή της δημοσιονομικής και οικονομικής κρίσης που λαμβάνει η Ελληνική κυβέρνηση ελέω της Τρόικα στοχεύουν στην προσωρινή ανακούφιση του συμπτώματος και όχι στην μακροπρόθεσμη αντιμετώπιση της αιτίας. Οι περικοπές των δημοσίων δαπανών, χωρίς παράλληλο εκσυγχρονισμό και ορθολογισμό της δημόσιας διοίκησης,  σε συνδυασμό με την υπερφορολόγηση μιας νεκρής οικονομίας, μοιάζουν με την χορήγηση ισχυρών χημειοθεραπειών σε έναν ετοιμοθάνατο καρκινοπαθή.

Την ίδια στιγμή που περικόπτεται η κατώτατη σύνταξη, εξακολουθούν να χορηγούνται «εφάπαξ» στους συνταξιοδοτούμενους. Συζητούμε για την περικοπή και σταδιακή κατάργηση των επικουρικών συντάξεων, ενώ δεν αποφασίζουμε πού θα σταματήσουν οι περικοπές στις κύριες συντάξεις, γιατί απλούστατα δεν υπάρχει καμιά σοβαρή αναλογιστική μελέτη για το συνταξιοδοτικό πλάνο της Ελλάδας.

Γίναμε θεατές του δράματος ενός ηλικιωμένου ζευγαριού στο Παλαιό Ψυχικό, που ο παραλογισμός του φορολογικού συστήματος τους καταδίκασε να πεθάνουν στον δρόμο, αφού το σπίτι στο οποίο κατοικούν επιβαρύνεται κάθε χρόνο με ΕΝΦΙΑ και ΦΜΑΠ πολλαπλά δυσανάλογο της πραγματικής αξίας του ακινήτου τους και πολύ περισσότερο από το ενοίκιο που θα πλήρωναν αν το σπίτι δεν ήταν δικό τους. Αυτοί οι άνθρωποι έκαναν κάτι λάθος; Έζησαν «παραπάνω από τις δυνατότητές τους» όπως λέει η κυρία Μπακογιάννη; Τα «έφαγαν μαζί» με τον κύριο Πάγκαλο; Ποιο παράλογο «καπιταλιστικό» σύστημα αποφάσισε ότι δεν δικαιούνται πλέον να ζουν στο σπίτι που κληρονόμησαν, επειδή το οικόπεδο βρίσκεται στην ακριβότερη ζώνη της Αθήνας και πλέον δεν υπάρχει ούτε αγοραστής που να τον συμφέρει να το αγοράσει, ούτε καν έναντι των χρεών που έχουν συσσωρευτεί; Ακόμα και μια κομμουνιστική κυβέρνηση θα τους παραχωρούσε ένα δωμάτιο για να ζήσουν, αλλά αυτά δεν γίνονται στις «ελεύθερες οικονομίες».

Τι θα έσωζε την Ελλάδα από την δίνη της ύφεσης; Η μαζική εξόντωση του γηράσκοντος πληθυσμού της, με τον αποκλεισμό του από το δημόσιο σύστημα υγείας; Η επιβολή ποσόστωσης στις γεννήσεις, όπως στην Κίνα; Η κατάργηση της σύνταξης για δυο γενεές ή η αντικατάστασή της με «κοινωνική σύνταξη» στο όριο της φτώχειας, στα 80 έτη; Η δήμευση και κρατικοποίηση ή εκποίηση της περιουσίας των Ελλήνων; Η εκποίηση όλων των εθνικών πόρων;

Κάποιες από τις επιλογές αυτές θα πρέπει να γίνουν, αν δεν έχουν ήδη γίνει, ερήμην μας. Είναι προφανές ότι ως λαός είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε τα πάντα. Είμαστε έτοιμοι να συγκατοικήσουμε με τους πρόσφυγες, έναντι ισχνού επιδόματος. Είμαστε έτοιμοι να παραχωρήσουμε τα σπίτια μας, έναντι κάλυψης των πάγιων εξόδων τους. Είμαστε έτοιμοι να παραιτηθούμε από τα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά μας δικαιώματα. Είμαστε έτοιμοι να παραιτηθούμε από την εθνική μας κυριαρχία και την φύλαξη των συνόρων μας. Είμαστε έτοιμοι για την παραχώρηση κάθε μορφής διομολογήσεων και συνεκμεταλλεύσεων έναντι πινακίου φακής.

Ας βρει κάποιος όμως το θάρρος να μας πει την αλήθεια. «Δυστυχώς Επτωχεύσαμεν». Ας βρει κάποιος το θάρρος να ασκήσει πολιτική, σε βάθος τετραετίας, αντί να ζητά διαρκώς ατελέσφορες εκλογές. Ας βρει κάποιος το θάρρος να αποφασίσει σε ποιο οικονομικό μοντέλο θα ανήκουμε και τι πολίτευμα θα έχουμε. Γιατί αυτό που έχουμε τώρα δεν είναι ούτε ελεύθερη οικονομία, ούτε κομμουνισμός, ούτε κρατικοσοσιαλισμός, ούτε κάτι ενδιάμεσο. Αυτή η «δημοκρατία» νοσεί, καιρό τώρα. Αν αυτή είναι μια φάση «μετάβασης» ας μας πει κάποιος σε τι; Μεταβαίνουμε σε τι; Είναι τελικά μετάβαση ή μετάσταση; Γιατί ακόμα και στην μετάσταση, υπάρχει ελπίδα ανάστασης.

Facebook Comments