Το προηγούμενο καλοκαίρι η χώρα σύρθηκε στο μίσος και τον διχασμό. Η ετερόκλιτη μεριά του ΟΧΙ, ξεκινώντας από τους συριζαίους και περικλείοντας όλη την άκρα αριστερά μαζί με τη λαική δεξιά, την ακροδεξιά και τους νεοναζί, υπερίσχυσε αριθμητικά – και κατόπιν προδώθηκε πολιτικά, διότι η πραγματικότητα δεν ήταν άλλη από εκείνη που αντιλαμβάνονταν οι υποστηρικτές του ΝΑΙ. Ευτυχώς, δε, που προδώθηκε, αλλιώς σήμερα θα ήμασταν Βενεζουέλα. Ένα χρόνο αργότερα, όμως, οι ευαγγελιστές της «ρήξης» έχουν συνάψει τρίτο μνημόνιο κι έχουν νομοθετήσει ό,τι δεν τόλμησαν οι «Σαμαροβενιζέλοι».

Πρέπει να φύγουν τώρα; Αυτό ζητούν οι εμπνευστές του συλλαλητηρίου της 15ης Ιουνίου, υπό το γενικό σύνθημα «παραιτηθείτε» – και έχουν κάνει τους κυβερνώντες να χάσουν την ψυχραιμία τους. Προφανώς, στον ΣΥΡΙΖΑ αντιλαμβάνονται, πως το αντίπαλον δέος τους δεν είναι η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη, αλλά το 40% των «μενουμευρωπαίων». Δεν εξηγείται αλλιώς, πώς τόσοι πολλοί βγάζουν αφρούς, καταφεύγουν σε χυδαιότητες, αφήνουν να φανεί ο ολοκληρωτισμός που χαρακτηρίζει τα ιδεολογικά τους νάματα. Μέχρι τους συντρόφους στα ΜΜΕ έβαλαν να κάνουν στάση εργασίας την ώρα της συγκέντρωσης.

Μεταξύ άλλων, το #παραιτηθείτε βάλλεται ως δήθεν κομματικά υποκινούμενο. Ο τρόπος, όμως, με τον οποίο το καλοκαίρι του 2015 αναδιέταξε το πολιτικό σκηνικό της χώρας δεν έχει ακόμα αποτυπωθεί κομματικά. Ναι, για πρώτη φορά συντάχθηκαν σε κοινό κοινωνικό και ακτιβιστικό αγώνα οι δυνάμεις της μεταρρύθμισης και του ευρωπαϊσμού. Ναι, η δυναμική συνάντησή τους μπροστά στην ανευθυνότητα της δημοψηφικής κάλπης δημιούργησε έναν ισχυρό πόλο – που προσδιορίζεται από το δεσμό ανθρώπων που βρέθηκαν μαζί στο δρόμο, φώναξαν, βράχηκαν, αγκαλιάστηκαν και πολέμησαν για την κινητοποίησή τους κόντρα στον λαϊκισμό, τον παραλογισμό και τον τραμπουκισμό. Δυστυχώς, τα κόμματα που εκφράζουν το χώρο έχουν δείξει απελπιστική ολιγωρία στην έκφρασή του.

Όχι, το #παραιτηθείτε δεν γεννήθηκε από ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι και λοιπούς κομματικούς φορείς. Διότι, μεταξύ άλλων, οι προαναφερθέντες είναι μάλλον ανίκανοι να οργανωθούν αποτελεσματικά σε μεταξύ τους συννενόηση. Για το #παραιτηθείτε ευθύνονται δραστήριοι πολίτες, θιασώτες των social media, απηυδισμένοι από το ψέμμα και τον καθεστωτισμό, γονατισμένοι από το δημοσιονομικό άχυρο που σπάει την πλάτη της καμήλας. Βέβαια, το εγχείρημα προσελκύει επικοινωνιακούς λαθρεπιβάτες, attention whores, επιτήδειους. Όμως, αυτά έχει η δημοκρατία. Δίπλα στο πνευματικό εκτόπισμα ενός Χρήστου Χωμενίδη καραδοκεί η φασίζουσα έκπτωση μιας Έλλης Παπαγγελή.

Είναι επίσης γελοίο, να πιστέυει κανείς, ότι πίσω από το #παραιτηθείτε κρύβονται σκοτεινά παγκόσμια νεοφιλελεύθερα κέντρα. Όχι τίποτ’άλλο, αλλά αυτά ακριβώς είναι που με τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ τρίβουν πλέον τα χέρια τους. Ό,τι δεν είχε εκποιηθεί από τους προηγούμενους, δίνεται τώρα – και έναντι αστείου τιμήματος, όσο-όσο, αρκεί αν μη θιγεί ο η εκλογική πελατεία των υπαλλήλων του δημοσίου τομέα. Όλες οι μνημονιακές μεταρρυθμίσεις που μηρύκαζαν από το 2010 οι μνημονιακοί προκάτοχοι νομοθετούνται τώρα από τον Αλέξη Τσίπρα με συνοπτικές διαδικασίες και την κυβερνητική κοινοβουλευτική ομάδα μπετόν αρμέ. 

Κι εδώ ακριβώς έρχεται το κρίσιμο ερώτημα: Να κατέβει κανείς στο Σύνταγμα την Τετάρτη, ή όχι; Από τη μία, η πρωτοβουλία θυμίζει κάτι σαν reunion, σε μια περίοδο που δεν υπάρχει σαφής εναλλακτική διακυβέρνησης από τις ευρωφιλελεύθερες δυνάμεις. Συγχρόνως, με την αξιολόγηση να έχει κλείσει, η θέση της χώρας στο ΕΥΡΩ δεν δείχνει προς ώρας να απειλείται. Από την άλλη, στελέχη της κυβέρνησης δίνουν ρεσιτάλ ολοκληρωτικών συμπεριφορών, ενώ με τις πολιτικές τους στραγγαλίζουν την οικονομική ζωή. Και κόντρα στο #παραιτηθείτε οι θεομπαίχτες βγάζουν τα χειρότερα κόμπλεξ τους.

Αυτό το τελευταίο ίσως να συνιστα από μόνο του ικανό λόγο συμμετοχής: Να γνωρίζουν, ότι η αστική ανοχή έχει όρια.

Facebook Comments