Διάβασα με ενδιαφέρον το άρθρο της δημοσιογράφου Θάλειας Ντόκα  για την πρόθεσή της να έρθει στην πρώτη συνέντευξη τύπου της Δημοκρατικής Ευθύνης.

Την ευχαριστώ και της λέω πως η προσωρινή συντονιστική επιτροπή την περιμένει με χαρά. Θέλουμε  μυαλά σε εγρήγορση και καρδιές ανοικτές, από ανθρώπους που κρατούν την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο άσβεστη.

Σας καλούμε, λοιπόν, όλους στην παρθενική μας εμφάνιση.

Δεν είναι αυτός ο λόγος που γράφω αυτές τις γραμμές. Στο ίδιο άρθρο μού απηύθυνε μερικά ερωτήματα που ζητούν απαντήσεις.

Ας ξεκινήσω όμως με μια ειρωνεία: Στη χώρα  που  στα πρώτα της βήματα είχε το πιο φιλελεύθερο Σύνταγμα σε όλο το δυτικό, ανεπτυγμένο, κόσμο·στη χώρα που η λέξη ελευθερία είναι ραμμένη στη σημαία της, ο φιλελευθερισμός είναι σχεδόν ποινικό αδίκημα.

Ας κάνω όμως ένα ερώτημα: έχει ο φιλελευθερισμός κοινά σημεία με το προοδευτικό κέντρο;

Προφανώς.

Πρώτον, η μετριοπάθεια του κέντρου είναι κοινή με ένα μέρος των μεταρρυθμιστικών φωνών. Λέω μέρος γιατί υπάρχει, δυστυχώς, και μια αυταρχική φιλελεύθερη σχολή που πολλές φορές έχει το πάνω χέρι και δίνει, κατά την άποψή μου, το λάθος μήνυμα συντηρώντας την αρνητική εικόνα.

Δεύτερον, στον κοινωνικό τομέα το κέντρο μιλάει για ανεκτικότητα και δίνει την ίδια έμφαση στις ατομικές ελευθερίες με τον φιλελευθερισμό.

Τρίτον, στο οικονομικό πεδίο και οι δύο σχολές σκέψεις δέχονται την οικονομία της αγοράς ως τον βασικό μηχανισμό παραγωγής πλούτου.

Δε θα ήμασταν όμως πειστικοί αν σταματούσαμε εδώ. Υπάρχουν και διαφορές.

Η ρύθμιση της αγοράς, που το προοδευτικό κέντρο πρεσβεύει, είναι για αρκετούς φιλελεύθερους ανάθεμα.

Το ισχυρό κοινωνικό κράτος, που πολλοί από εμάς ευαγγελιζόμαστε ως τον μόνο τρόπο άμβλυνσης των ανισοτήτων που νομοτελειακά η αγορά παράγει, θα βρει τους περισσότερους φιλελεύθερους απέναντι. Για εκείνους, η δυνατότητα επιλογής από όσα παρέχονται από τον ιδιωτικό τομέα είναι το καλύτερο σύστημα.

Πέραν όμως αυτών των σημαντικών ζητημάτων, οι φιλελεύθεροι θα βρουν πολλά σημεία σύγκλισης στο πρόγραμμα της Δημοκρατικής Ευθύνης: Η σμίκρυνση του κράτους που οι πολιτικοί ελέγχουν («επιτελικό» κράτος 5.000 υπαλλήλων), η έμφαση στη διάκριση των εξουσιών και στη θεσμική ενδυνάμωση της χώρας, η αναγκαιότητα για κράτος δικαίου και για λειτουργούσα δικαιοσύνη κ.α.

Κατά την άποψή μου, δεν υπάρχει άλλη πολιτική πρόταση που θα μπορούσε να ταιριάζει σε όσους νιώθουν πως δεν πάει άλλο. Όσους νιώθουν να ασφυκτιούν σε μια χώρα φτιαγμένη για να πνίγει τα όνειρά τους.

Έχει όμως, σημασία να απαντήσουμε και στο δεύτερο ερώτημα της Θάλειας. Άλλος ένας Μεσσίας;

Η Δημοκρατική Ευθύνη τιμάει το πρώτο συστατικό του ονόματός της. Τολμάει και καταθέτει καταστατικό με πραγματική εσωτερική δημοκρατία. Με διάκριση κόμματος-κράτους μέσω του Προέδρου που οργανώνει και εκπροσωπεί το κόμμα, και του Γραμματέα και υποψήφιου πρωθυπουργού, που εκπροσωπεί το κράτος και οργανώνει την πολιτική πρόταση του κινήματος.

Το υιοθετούμε αυτό γιατί πιστεύουμε πως οι Μεσσίες τελείωσαν και ήρθε η ώρα της συλλογικής προσπάθειας. Ήρθε η ώρα να βρουν πραγματική έκφραση όλοι όσοι υποστηρίζουν ένα κίνημα.

Πιστεύουμε πως όσοι θέλουν να παράξουν και δεν τους αφήνουν, όσοι θέλουν να μείνουν στη χώρα αλλά δεν βρίσκουν ευκαιρίες, όσοι νιώθουν τα νιάτα τους να χάνονται άσκοπα, όσοι τέλος πονάνε αυτόν τον τόπο, πρέπει να αγκαλιάσουν την Δημοκρατική Ευθύνη και να συνδιαμορφώσουν τη ρότα σε αυτό το όμορφο ταξίδι που μόλις ξεκινά…

Facebook Comments