Τη τελευταία δεκαετία, η Οικονομική κρίση έφερε στην επιφάνεια χαρακτηριστικά γνωρίσματα συμπεριφοράς του λαού μας που η ευμάρεια των προηγούμενων χρόνων έκρυβε με μεγάλη επιτυχία. Είμαστε ένας λαός που παρ΄ όλη τη μακραίωνη ιστορία του, αρνήθηκε επιδεικτικά να διδαχθεί από αυτή, αλλοιώνοντας τις περισσότερες φορές τη μετ΄ έπειτα αφήγηση της, κρατώντας τα μεγαλεία και μετατρέποντας τις καταστροφές σε επιτυχίες με ποικίλους τρόπους. Με αυτό τον τρόπο έκρυψε την έλλειψη του βασικού στοιχείου που οδήγησε σε αυτές, της Λογικής.

Η ύπαρξη Λογικής προϋποθέτει την ύπαρξη παραγωγικού συλλογισμού που οδηγεί σε έγκυρα συμπεράσματα. Η έλλειψη συλλογισμού οδηγεί σε ¨πλάνη¨. Ο λαός μας αρέσκεται διαχρονικά να αποφεύγει τη δυσκολία του συλλογισμού με επιχειρηματολογία, για να επαναπαυτεί στην ευκολία της συλλογιστικής πλάνης.

Στη πολιτική μας ζωή αυτό αντικατοπτρίζεται τόσο στη ρητορεία των πολιτικών προσώπων όσο και των σχημάτων. Είμαστε ένας λαός που εύκολα μπορεί να δεχτεί μια πολιτική πρόταση από την οποία απουσιάζει κάθε επιχειρηματολογία που στηρίζεται σε δεδομένα και ταυτόχρονα να απορρίψει κάθε πρόταση που περιλαμβάνει μια πολυπλοκότητα επιχειρημάτων.

Φθάνουμε έτσι σε πλάνες, κατά βάση πολιτικές, που ξεκινούν από τα πάσης φύσεως ¨θέλω¨ του εκλογικού σώματος και φθάνουν μέσω της ψήφου σε κοινοβουλευτική εκπροσώπηση του ανέφικτου.

Πλέον στο κοινοβούλιο οι προτάσεις εξόδου από τη κοινωνική-οικονομική κρίση περιορίζονται είτε σε ουτοπικές-ανέφικτες, είτε σε ξένες προς τα χαρακτηριστικά του λαού μας και κατ’ επέκταση της οικονομίας μας. Μελετώντας την Ιστορίας μας χωρίς εθνικές παρωπίδες, φθάνει εύκολα κάποιος στο συμπέρασμα ότι το διαχρονικό πρόβλημα μας ήταν και είναι η έλλειψη σταθερότητας, πολιτικής και οικονομικής.

Η μη αντίληψη της σημασίας που έχει η σταθερότητα στη κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη μια χώρας, από τους Έλληνες πολιτικούς και πολίτες, αποδεικνύεται από τη συζήτηση των τελευταίων ημερών σχετικά με τον εκλογικό νόμο.

Στην Ελλάδα ορίζεται ως διάρκεια θητείας Κυβέρνησης και διενέργειας εκλογών τα τέσσερα έτη. Παρ΄ όλη την ενίσχυση του πρώτου κόμματος με 50 έδρες, από το 2007 μέχρι σήμερα, εννιά χρόνια, έχουν διενεργηθεί έξι Εθνικές εκλογικές αναμετρήσεις. Μέσος όρος διάρκειας θητείας είναι ενάμιση χρόνος.  Μετά τη τελευταία εκλογική αναμέτρηση του Σεπτεμβρίου σχηματίστηκε κυβέρνηση συνεργασίας ενός κόμματος της Αριστεράς με ένα της λαϊκής Δεξιάς. Μια κυβέρνηση χωρίς καμία ιδεολογική, πολιτική σύνδεση με εκ διαμέτρου αντίθετη κοινωνική προέλευση, επιτείνοντας με αυτό τον τρόπο το πολιτικό εκμαυλισμό του εκλογικού σώματος λόγω έλλειψης ιδεολογικής ταυτότητας-στρατηγικής.

Η  έλλειψη αυτή είναι που ενισχύει εδώ και πολλά χρόνια τη τάση αποχής του εκλογικού σώματος από τις δημοκρατικές διαδικασίες αποδυναμώνοντας το ίδιο το πολίτευμα αλλά και το θεσμό της Κυβέρνησης. Η απλή αναλογική που πολλοί εντός και εκτός κοινοβουλίου πλασάρουν ως θέσφατο, χωρίς ή χαμηλό όριο εισόδου ενός κόμματος, θα επιδεινώσει όλες τις αρνητικές τάσεις και πρώτη από όλες τη Σταθερότητα.

Δεν υπάρχει καμία ελπίδα εξόδου από τη κοινωνική – οικονομική κρίση, με κυβερνήσεις διάρκειας τριμήνου-εξαμήνου, με κορύφωση και διεύρυνση της λαϊκίστικης ρητορείας στη προσπάθεια δεκάδων κομμάτων να εισέλθουν στη βουλή και με ανάγκη συνεργασίας άνω των τεσσάρων κομμάτων, χωρίς καμία πλέον ιδεολογική σύνδεση, για δημιουργία κυβέρνησης.

Αποτέλεσμα μιας τέτοιας κατάστασης ουσιαστικής ακυβερνησίας, θα είναι η ακόμα μεγαλύτερη αποχή των πολιτών αλλά και η ταυτόχρονη μετακίνηση τους προς ιδεολογικά άκρα. Η αποστροφή ή στροφή αυτή, θα αναδείξει το χαρακτηριστικό γνώρισμα τάσης πλήρους αυτοκαταστροφής του λαού μας, από επιλογή. Γνώρισμα φυτεμένο στο DNA μας και αποδεδειγμένα υπαρκτό καθ΄ όλη τη διάρκεια της ιστορίας μας. Δεν υφίσταται κανένα λογικό επιχείρημα για το πώς η επιλογή ενός αναλογικού εκλογικού συστήματος θα ωφελήσει μακροπρόθεσμα τη χώρα και τη κοινωνία. Η έλλειψη λογικής και πλήρους επιχειρηματολογίας ως προς την επιλογή αυτή, αλλά και η ταυτόχρονη εγκληματική παράβλεψη των συνεπειών της όποτε εφαρμόστηκε από σύστασης Ελληνικού κράτους, ανοίγει κερκόπορτες προς πολιτειακές αλλαγές.

Ο πόλεμος κατά της λογικής και του ρεαλισμού, είναι επιλογή κατά βάση φυγόπονη και ευκαιριακή. Η πορεία προς το μέλλον, απαιτεί σύγκρουση με τη φύση και τη λειτουργία μας ως λαός. Η περηφάνια μας, ως δημιουργοί της Δημοκρατίας μας βαρύνει με την ευθύνη της προστασίας της και εξέλιξής της και όχι εκτέλεσής της. Η αποβολή της Αντι-λογικής και υιοθέτηση της λογικής, είναι η σύνδεσή μας με το μέλλον αλλά και τα Αναλογικά Πρότερα και Αναλογικά Ύστερα του Αριστοτέλη.

Facebook Comments