Μετά το περσινό δημοψήφισμα και την μεταστροφή του ΣΥΡΙΖΑ από τον φανταστικό κόσμο της Αριστεράς στην πραγματικότητα δεν ήταν λίγοι εκείνοι, εδώ αλλά και στην Ευρώπη, που δήλωναν στα σοβαρά ότι τώρα που το κυβερνών κόμμα σοβαρεύτηκε τα πράγματα θα πάνε καλύτερα και η οικονομία θα βρει το δρόμο της. Ακούγοντας να λέγονται αυτά τα πράγματα από “υπεύθυνα” χείλη σκέφτηκα ότι δεν είναι δυνατόν να κάνουν τόσο επιπόλαιες εκτιμήσεις άνθρωποι που βρίσκονται σε τόσο καίριες θέσεις. Είναι δυνατόν να πιστεύει κάποιος με γνώσεις στα οικονομικά ότι η ελληνική οικονομία θα βελτιωθεί έτσι απλά επειδή η κυβέρνηση Τσίπρα που οι χειρισμοί της μας έφεραν ένα βήμα πριν την καταστροφή, έκανε μια πολιτική μεταστροφή; Μια οικονομία σε καταστολή εδώ και 5 χρόνια που προσπάθησαν με κάθε τρόπο να την διορθώσουν τόσες κυβερνήσεις και τόσοι άνθρωποι με γνώση και εμπειρία, θα την βελτιώσει τόσο εύκολα ο Τσίπρας με τον Τσακαλώτο; Οι οικονομίες βελτιώνονται από μόνες τους ή νομοτελειακά; Μάλλον όχι. 
             
Η εξέλιξη των πραγμάτων διαψεύδει δυστυχώς τις βιαστικές και αισιόδοξες εκτιμήσεις των παραπάνω και επιβεβαιώνει όλους εμάς τους υπόλοιπους που λέγαμε απλώς το αυτονόητο. Ότι με αυτή την κυβέρνηση και αυτό το οικονομικό πρόγραμμα της φοροκαταιγίδας η ύφεση θα βαθύνει περισσότερο και η οικονομία θα καταρρεύσει. Αυτό συμβαίνει σήμερα. Βιώνουμε ξανά τα αδιέξοδα του πρώτου μνημονίου στην πολύ χειρότερή τους μορφή. Η συνταγή της υπερφορολόγησης χωρίς μείωση δαπανών που απέτυχε εκ των πραγμάτων για να οδηγήσει στο δεύτερο μνημόνιο. Το δεύτερο μνημόνιο όμως απέδωσε μόλις μέσα σε ένα χρόνο. Γιατί; Γιατί ακριβώς άλλαξε το μείγμα της πολιτικής του πρώτου μνημονίου μειώνοντας αργά αλλά σταθερά τη φορολογία και περικόπτοντας δραστικά τις δημόσιες δαπάνες. Σήμερα συμβαίνει το αντίθετο. Οι δημόσιες δαπάνες αυξάνονται και πάλι επιβαρύνοντας με συνεχώς νέους φόρους τον ιδιωτικό τομέα που στην ουσία συντηρεί ολόκληρη την οικονομία. 
            
Μετά τους πανηγυρισμούς Τσίπρα για το δήθεν πρωτογενές πλεόνασμα η αλήθεια για την πραγματική κατάσταση της οικονομίας φάνηκε ξεκάθαρα από την κατάρρευση των φορολογικών εσόδων του Ιουλίου τα οποία ήταν κατά 354 εκατομ. ευρώ κάτω από τον στόχο του Υπουργείου. Αυτό σημαίνει ότι οι πολίτες έχουν κάνει πλέον πράξη το προεκλογικό σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ “δεν πληρώνω” αυτή τη φορά όχι εκ πεποιθήσεως αλλά εξ ανάγκης. Δεν μπορούν πλέον να σηκώσουν άλλα φορολογικά βάρη. Έχουν κάνει στάση πληρωμών σε εφορίες, τράπεζες, λογαριασμούς έχοντας πλέον εξαντληθεί μετά από 6 χρόνια υπερφορολόγησης αλλά και δραστικής μείωσης των εισοδημάτων τους. Και πως απάντα η κυβέρνηση σε αυτή την αδυναμία των πολιτών να πληρώσουν; Με νέους φόρους στα καύσιμα και αλλού. Δεν αντιλαμβάνονται ότι η αύξηση της φορολογίας δεν αυξάνει αλλά μειώνει τα φορολογικά έσοδα. Το ίδιο πέτυχαν και με τον τουρισμό, το τελευταίο αποκούμπι της χώρας. Ενώ ο τουρισμός αυξήθηκε φέτος αρκετά -κυρίως λόγω της κατάστασης που επικρατεί στην νοτιοανατολική λεκάνη της Μεσογείου- τα έσοδα μειώθηκαν. Γιατί; Γιατί η υπερφορολόγηση στα νησιά και στο τουριστικό προϊόν μείωσε την κατανάλωση και αύξησε την φοροδιαφυγή. 
            
Το φθινόπωρο που έρχεται θα είναι αναμφισβήτητα το δυσκολότερο της κρίσης για τους πολίτες αλλά και για την κυβέρνηση η οποία θα βρεθεί αντιμέτωπη με τα αδιέξοδα στα οποία η ίδια οδήγησε τη Χώρα. Οι πολίτες θα προτιμήσουν να μην πληρώσουν τους φόρους τους προκειμένου να επιβιώσουν οι ίδιοι και οι οικογένειές τους, πολλές επιχειρήσεις που βλέπουν συνεχώς το τζίρο τους να μειώνεται και τις υποχρεώσεις τους να αυξάνονται θα βάλουν λουκέτο ενώ ο κρατικός μηχανισμός με πρώτη την Υγεία θα παραλύσουν λόγω των άδειων κρατικών ταμείων. Μια χώρα που βαδίζει στο άγνωστο, χωρίς σχέδιο, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς ανθρώπους με γνώσεις και ικανότητες να διαχειριστούν τις δυσκολίες της κατάστασης.
 
Μια κυβέρνηση που αδυνατεί να υπερβεί τις ιδεολογικές της εμμονές προσπαθώντας με κάθε τρόπο να μπλοκάρει τις επενδύσεις, να ματαιώσει σημαντικές μεταρρυθμίσεις, να ελέγξει τη Δικαιοσύνη και τα ΜΜΕ, να συντηρήσει πάση θυσία τους προεκλογικούς μύθους περί γερμανικών αποζημιώσεων, επαχθούς χρέους, αλλοιωμένου ελλείμματος κοκ, προκειμένου να δώσει καθρεφτάκια στους ιθαγενείς και να τους παραμυθιάσει  την ώρα που τους μειώνει βίαια το εισόδημα. Τίποτα δεν θα μπορούσε να αποτυπώσει καλύτερα την κατάσταση από τον στίχο του Βάρναλη: “Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουν ίσως κάποιο θαύμα…”

 

Facebook Comments