Δεν είναι προσβολή προς νεκρό η αναφορά των έργων του. Ούτε αποσιωπά η απώλεια ενός ανθρώπου το ποιόν του. Όμως, απαιτείται λεπτότητα – όσο κι αν αυτό έχει καταντήσει στις μέρες μας έννοια εξωτική. Ένας άνθρωπος έφυγε. Συνεπώς, ας κρατήσουμε τις αναφορές στον ίδιο τον Galaxyarchis στο ελάχιστο. Δεν χρειάζεται καν αναφορά στο ονοματεπώνυμό του. Ας αναπαυθεί εν ειρήνη κι ας ασχοληθούμε με το γενικότερο και σοβαρότατο ζήτημα που ο θάνατός του και μια συναισθηματική έκρηξη της κας Γεροβασίλη στο κοινοβούλιο ανέδειξαν – και το οποίο ίσως να μην έχει μόνο ηθικές προεκτάσεις, αλλά και νομικές.

Όταν χθες στη βουλή η Κυβερνητική Εκπρόσωπος είπε ότι ο Galaxyarchis δεν ήταν «δικό τους παιδί», οι αμύητοι ίσως και να κατάλαβαν ότι ο επικοινωνιακός μηχανισμός του ΣΥΡΙΖΑ είχε προσλάβει – από τον Οκτώβριο, δε, του ‘15 «σε θέση ειδικού συνεργάτη στο Πολιτικό Γραφείο της Υφυπουργού στον Πρωθυπουργό» – κάποιον φιλελεύθερο νεανία, ή «ταξικό αποστάτη». Κρίνοντας από τα ίδια τα κείμενα του εκλιπόντος στο προσωπικό του μπλογκ, αντιλαμβάνεται κανείς ότι πρόκειται για θιασώτη της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, καίτοι ως το ’12 δηλωμένο ψηφοφόρο του ΣΥΡΙΖΑ, κάποιον που χαρακτηρίζει τον Ρωμανό «σύντροφο».

Μπορεί ο Galaxyarchis στην ιδιωτική του ζωή να ήταν τρυφερός άνθρωπος. Δημοσίως και ανωνύμως, πάντως, ύβριζε και λοιδορούσε, όπως πλήθος άλλων τρολ, ορισμένα εκ των οποίων φαίνεται να έχουν τώρα απορροφηθεί στον κρατικό μηχανισμό. Ίσως να νομίζουν πως έτσι βιώνουν «το-πάθος-για-τη-λεφτεριά» – ποιος ξέρει ποιό ζωτικό ψεύδος καλλιεργεί κάποιος που πληρώνεται για να τραμπουκίζει. Σε κάθε περίπτωση, εδώ έχουμε μισθοφόρους ως ηχεία ανώνυμης προπαγάνδας. Παλιά τέχνη. Αυτό που δεν χωράει ο νους, είναι η απόδειξη, ότι σήμερα στην Ελλάδα ορισμένοι μπορεί να στοχοποιούν επί προσωπικού και να φτύνουν κατά σύστημα χαρακτηρισμούς δημοσία δαπάνη.

Το θέμα δεν είναι η ύπαρξη ανώνυμων φιλοκυβερνητικών διαδικτυακών προφίλ. Τρολ συντηρούν όλα τα κόμματα. Θεωρούνται, πλέον, βασικό εργαλείο επικοινωνίας. Δεν μάθαμε, όμως, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει στη διάθεσή του τρολ. Μάθαμε, πως με χρήματα του φορολογούμενου πολίτη, η Ελληνική Δημοκρατία τρέφει τη ζούγκλα του διαδικτύου. Ότι η κυβέρνηση πληρώνει κόσμο για να σιγοντάρει το βρισίδι, τον «ψόφο» σε ομοβροντίες, τις – και κατά Ζωή Κωνσταντοπούλου – «δολοφονίες χαρακτήρων». Είναι μεν λυπηρό, πως η επίσημη παραδοχή περί της ύπαρξης μιας από καιρό στημένης μηχανής ηλεκτρονικού υβρεολογίου προκύπτει μέσα από τη νεκρολογία ενός νέου άνδρα, όμως το πράγμα δεν αλλάζει.

Ναι, σε ένα διαδικτυακό περιβάλλον ανελέητης ασυδοσίας και ανεξέλεγκτης αυθαιρεσίας η χυδαιότητα έχει γίνει νόρμα. Ναι, τίποτα πια δεν σοκάρει κι ας διαπράττονται καθημερινά εγκλήματα. Μέχρι τώρα, εντούτοις, είχαμε την αίσθηση ότι η πολιτεία έμενε απλός παρατηρητής. Τώρα, πληροφορούμεθα ότι υπηρεσίες της προσλαμβάνουν στελέχη για να «κράζουν», να δίνουν τον τόνο, να βάλλουν τροχιοδεικτικά, να περνούν γραμμή και να σπιλώνουν υπολήψεις. Πηγαίνοντας ένα επώδυνο βήμα παραπέρα, μήπως η Ελληνική Δημοκρατία συμβάλει ενεργά στη διαμόρφωση τοπίου (παρ)ανομίας;

Μόλις με χθεσινή οδηγία της (10 Οκτωβρίου), η βρετανική Δικαιοσύνη αποφάσισε να παρέμβει στο τοπίο των τρολ. Η προϊσταμένη της Γενικής Εισαγγελίας, Άλισον Σώντερς, τόνισε σχετικά στο BBC Radio 4: «Το διαδίκτυο δεν είναι ένα ανώνυμο μέρος, όπου οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν αναρτήσεις χωρίς επιπτώσεις. Κανείς πρέπει να σκέφτεται τη συμπεριφορά του. Αν είσαι χονδροειδώς υβριστικός προς τους άλλους, αν τους τραμπουκίζεις, ή τους παρενοχλείς, θα διωχθείς με τον ίδιο τρόπο που θα διωκόσουν offline.” Ίσως, το θανατηφόρο κλίμα του βρετανικού δημοψηφίσματος να λειτούργησε ως καμπανάκι για τους θεσμούς της αρχαιότερης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Δεν αναμένουμε, βέβαια, κάτι παρεμφερές από την εδώ ζαλισμένη Θέμιδα. Είναι όμως τουλάχιστον σκανδαλώδες, να μισθοδοτεί ο πολίτης την ανώνυμη λάσπη κυβερνόντων κομμάτων ως υποτιθέμενη υπηρεσία στο δημόσιο συμφέρον.

Facebook Comments