Δεν υπάρχει αμφιβολία πως βιώνουμε μια περίοδο πολύπλευρης αστάθειας και διεθνών ανακατατάξεων. Μια κοσμογονία εξελίξεων που αλλάζει απρόβλεπτα τους διεθνείς συσχετισμούς και τις γεωπολιτικές ισορροπίες χωρίς κανείς να μπορεί να προβλέψει ασφαλώς την συνέχεια. Μέσα σε αυτή την πραγματικότητα η Ελλάδα βρίσκεται παντελώς απούσα και χωρίς καμία εθνική στρατηγική για οποιοδήποτε ζήτημα. Είναι ίσως απ τις ελάχιστες φορές στην νεότερη Ελληνική ιστορία που η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με τόσα πολλά αδιέξοδα. Η ειδοποιός διαφορά με το παρελθόν είναι ότι -για καλή μας τύχη- όποτε το Έθνος βρέθηκε σε μεγάλη δυσκολία είχε στο τιμόνι του μεγάλες και φωτισμένες ηγεσίες. Είχε έναν Ελευθέριο Βενιζέλο, έναν Ιωάννη Μεταξά, έναν Κωνσταντίνο Καραμανλή. Σήμερα η Ελλάδα μοιάζει με καράβι που αρμενίζει εν μέσω τρικυμίας χωρίς καπετάνιο. 

Η οικονομία βρίσκεται στο απόλυτο τέλμα με όλους τους δείκτες να είναι αρνητικοί, με την υπερφορολόγηση να εμποδίζει κάθε προοπτική ανάπτυξης και τους δανειστές να ζητούν και νέα μέτρα με τις φωνές για τέταρτο μνημόνιο να πληθαίνουν καθημερινά. Το μεταναστευτικό τείνει να εξελιχθεί σε ωρολογιακή βόμβα με τις ροές από την Τουρκία να αυξάνονται και τους κατοίκους των νησιών να είναι εξοργισμένοι βιώνοντας μια καθημερινή κόλαση. Την ίδια ώρα ο Τούρκος πρόεδρος, σε ένα άνευ προηγουμένου παραλήρημα επανέρχεται στις δηλώσεις περί “συνόρων της καρδιάς του” μιλώντας ανοιχτά πλέον για αναθεώρηση της συνθήκης της Λωζάννης και του καθεστώτος των συνόρων, τραβώντας συνεχώς το σχοινί μετά την εδραίωσή του από το αποτυχημένο πραξικόπημα του Ιουλίου. 
 
Ασφαλώς ο Ερντογάν γνωρίζει ότι αναθεώρηση πολυμερούς συμφωνίας δεν είναι δυνατόν να υπάρξει παρά μόνον εάν έχει προηγηθεί συναίνεση των κρατών που την υπέγραψαν· στην προκειμένη περίπτωση της Ελλάδος, της Τουρκίας, της Βρετανίας, της Γαλλίας, της Ρουμανίας και της Ιαπωνίας. Κάτι τέτοιο ασφαλώς δεν υφίσταται όμως κανείς να μπορεί να αποκλείσει την οποιαδήποτε “θερμή” κίνησή του μετά και τις κυρώσεις που υιοθετεί πλέον η Ευρώπη απέναντι στην Τουρκία. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς το καλύτερο από τα σενάρια που είναι το σπάσιμο της συμφωνίας Ε.Ε – Τουρκίας για τους πρόσφυγες και τις συνέπειες που θα έχει για την Ελλάδα το άνοιγμα της στρόφιγγας από τον Ερντογάν… Είμαστε έτοιμοι ως χώρα για το καλύτερο αλλά και το χειρότερο σενάριο; Ποιος είναι ο σχεδιασμός για το ένα και το άλλο ενδεχόμενο;
 
Ο Τούρκος πρόεδρος μοιάζει πλέον απρόβλεπτος και ικανός για όλα ενώ στην από δω πλευρά το έλλειμμα ηγεσίας είναι εμφανές και τραγικό. Το εθνικό μας δράμα είναι ότι στην δυσκολότερη συγκυρία η χώρα έχει την πιο ανεπαρκή κυβέρνηση της μεταπολεμικής της ιστορίας. Ένας πρωθυπουργός ανίδεος στα θέματα εξωτερικής πολιτικής χωρίς καμία πείρα αλλά και χωρίς γνώσεις και ικανότητες με ένα επιτελείο που πάσχει επίσης από άγνοια, απειρία και ιδεοληψία, πράγμα πολύ επικίνδυνο για τον χειρισμό τέτοιων θεμάτων. Είδαμε την τραγική παρουσία του πρωθυπουργού κατά την επίσκεψη του Αμερικανού Πρόεδρου στην Αθήνα, η οποία ήταν απογοητευτική. Την ίδια στιγμή η στάση του υπουργού Εξωτερικών κ.Κοτζιά στην επίλυση του Κυπριακού κατέδειξε ότι οι εμμονές και ο υπερβάλλων ζήλος στην εξωτερική πολιτική είναι κακοί σύμβουλοι και μπορούν να οδηγήσουν σε τραγικά αδιέξοδα. Ταυτόχρονα με τον Ταγίπ Ερντογάν εγείρει τώρα διεκδικήσεις και ο Αλβανός Πρόεδρος Έντι Ράμα ο οποίος μίλησε προ ημερών για “Μεγάλη Αλβανία”, έθεσε θέμα Τσαμουριάς ενώ ζήτησε συνεκμεταλλεύση των υδρογονανθράκων στο βόρειο Ιόνιο το οποίο χαρακτήρισε “αμφισβητούμενη περιοχή”. Γιατί αυτή η συγχορδία των διεκδικήσεων Τουρκίας – Αλβανίας τώρα; Γιατί τώρα κρίνουν ότι η Ελλάδα είναι σε δεινή θέση. Γιατί τώρα πιστεύουν ότι μπορούν να κερδίσουν. 
 
Είναι εμφανές ότι η χώρα βρίσκεται κυριολεκτικά στο περιθώριο, διπλωματικά ανίσχυρη και παντελώς απούσα από τις εξελίξεις στην περιοχή και στον υπόλοιπο κόσμο.  Είναι επιτακτική ανάγκη λοιπόν να δημιουργηθεί τώρα ένα υπερκομματικό Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής που με γνώση και σοβαρότητα θα χαράξει την εθνική στρατηγική απέναντι σε όλα αυτά τα ζητήματα. Η πραγματικότητα απαιτεί σύνεση και σοβαρότητα, περισσότερο από ποτέ. Η χώρα βρίσκεται σε πρωτοφανές αδιέξοδο και η πολιτική της ηγεσία αδυνατεί να αντεπεξέλθει στις περιστάσεις. Τα θέματα αυτά όμως δεν προσφέρονται για αντιπολιτευτικούς πανηγυρισμούς. Γιατί αν η περσινή αποτυχία της κυβέρνησης στην οικονομία οδήγησε σε ένα νέο δυσβάστακτο μνημόνιο, ενδεχόμενη αποτυχία της σε αυτά τα θέματα μπορεί να οδηγήσει σε μια νέα Μικρασιατική καταστροφή που όμοιά της δεν θα έχει ξαναζήσει η χώρα.

Facebook Comments