Ο κόσμος έχει την τάση να ασχολείται με αυτόν που έχει τη μεγαλύτερη προβολή. Με αυτόν στον οποίο αποδίδονται οι περισσότερες τιμές. Υπάρχει μια παράδοξη ανεκτικότητα στους ανθρώπους και μια παράδοξη τάση να “μιλά η ιστορία” αφού κάποιος αφήσει το μάταιο τούτο κόσμο, που έλεγαν και οι αρχαίοι πρόγονοί μας.

Οι επαναστάσεις που “πνίγονται” στο αίμα και που κρατούν στο σκοτάδι ολόκληρες χώρες για πολλές γενιές, έχουν την τάση να υπερπροβάλλονται. Το πως ο καθένας αντιλαμβάνεται την επανάσταση είναι προσωπικό του θέμα, αλλά τουλάχιστον ας θέσουμε ως βάση την έννοια της λέξης επανάσταση. Πρόκειται για πράξεις που συμβαίνουν σε μια οργανωμένη κοινωνία με σκοπό την κατάληψη της εξουσίας και την πραγματοποίηση ριζικών αλλαγών.

Ως Έλληνες, θα έπρεπε να γνωρίζουμε τον ορισμό αυτό χωρίς καν να ανοίξουμε το λεξικό. Η ελληνική επανάσταση του 1821, ήταν μια πράξη επαναστατική που είχε σαν στόχο την απελευθέρωση της χώρας από έναν τυραννικό ζυγό και την εγκαθίδρυση ενός δημοκρατικού Πολιτεύματος. Οι επαναστάτες του 1821, δεν ανέτρεψαν ένα τυραννικό καθεστώς για να αναλάβουν την εξουσία και να γίνουν οι νέοι δυνάστες του ελληνικού λαού. Και αυτό προκύπτει από την τεράστια πρόοδο που έγινε στην Ελλάδα από την απελευθέρωσή της και ύστερα.

Οι επαναστάτες που προβάλλονται, σχεδόν πάντα, είναι αυτοί που ανέτρεψαν βίαια την εξουσία για να την αναλάβουν και έγιναν οι χειρότεροι βάρβαροι. Οι χειρότεροι τύραννοι που γύρισαν τις χώρες τους και τις ζωές των πολιτών τους σε προϊστορικές εποχές. Κι όμως, ο κόσμος έχει ένα περίεργο “κόλλημα” με αυτούς. Κατά κάποιο τρόπο, ηδονίζονται με τέτοιου είδους επαναστάτες. Να είσαι Έλληνας βρε παιδί μου, που έχεις βγάλει έναν Κολοκοτρώνη και να ηδονίζεσαι με επαναστάτες-τυράννους σαν τον Φιντέλ, τον Καντάφι, τον Σαντάμ…

Προσπαθείς να συγκρίνεις όλους αυτούς και σε πιάνουν τα γέλια, γιατί ξέρεις ότι οι περισσότεροι από αυτούς έχουν ή είχαν, χτίσει ένα προφίλ όπου τα Media τους αφιέρωναν χρόνο και χώρο για να δούμε πόσα πολλά παλάτια έχουν και αν ακόμα και στο κουδούνι της εξώπορτας είχαν χρυσό και ελεφαντόδοντο.

Αλλά και η απόδοση της δικαιοσύνης πάντα μετά θάνατον. Δυνάστης ο ένας, τύραννος ο άλλος, βιαστής ο τάδε, εγκληματίας ο δείνα. Περίεργα πλασμένη η ανθρωπότητα. Αλλά ας δούμε όμως τι ακριβώς σημαίνει επανάσταση και πως επαναστάτης είναι αυτός που κάνει τη χώρα του να είναι μια από τις πέντε κορυφαίες του πλανήτη, όταν ήταν κυριολεκτικά μια ακόμα χώρα του τρίτου κόσμου.

Κούβα ή Σιγκαπούρη;

Στη μια ο επανάστασης-είδωλο Φιντέλ, στην άλλη ένας άγνωστος στον κόσμο, ο Lee Kuan Yew. Ο μεν Φιντέλ 60 χρόνια ηγέτης στην Κούβα, ο δε LKY (όπως είναι γνωστός) κάτι παραπάνω από 30 χρόνια στη Σιγκαπούρη.

Είναι απίστευτο το πως ένας αληθινός ηγέτης μεταμορφώνει μια χώρα και πως μια χώρα εξαθλιώνεται από έναν επαναστάτη που καρπώνεται όλα τα λάφυρα της εξουσίας, την οποία μέχρι να αναλάβει αντιμάχεται μέχρι θανάτου.

Όταν ανέλαβε την Κούβα ο Φιντέλ το 1959, αυτή ήταν μια εξαιρετικά πλούσια χώρα με μεγάλο τουριστικό ρεύμα, πλούσια σε καπνό (εξού και η παράδοση στα πούρα), πλούσια σε ζάχαρη, καφέ και με παράδοση στο ρούμι. Οι εξαγωγές έκαναν τη χώρα να έχει αθρόες εισροές συναλλάγματος και οι Κουβανοί να διαβιώνουν αξιοπρεπώς.

Την ίδια περίοδο, ο LKY ερχόταν στην εξουσία της Σιγκαπούρης. Μια χώρα τριτοκοσμική, που κανένας δεν τόλμησε να προβλέψει αυτό που θα γινόταν. Το βασικό πλεονέκτημα της Σιγκαπούρης αποτελούσε πάντοτε το λιμάνι της το οποίο βρισκόταν σε κομβικό σημείο. Αλλά ως εκεί. φτώχεια, πείνα και εξαθλίωση.

Πριν συνεχίσω, “κλέβω” μια εικόνα από το Forbes. Από αυτές τις ωραίες που θα λέγαμε: για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι…

Η εξήγηση της φωτογραφίας είναι πολύ απλή. Ποια είναι η πορεία της οικονομίας από την εφαρμογή ενός σκληρού Κομμουνιστικού καθεστώτος και ποια από την εφαρμογή μιας αμερικανικού τύπου ελεύθερης οικονομίας. Οι δυο τελευταίες φωτογραφίες δείχνουν ποιο ήταν το όραμα ενός “επαναστάτη” που επαναστάτησε για το “καλό του λαού” και ποιο το όραμα ενός ηγέτη που έκανε πράξη “το καλό του λαού”.

Σκληρή δημοσιονομική πολιτική, ελεύθερο εμπόριο, χαμηλή φορολογία, υψηλότατου επιπέδου εκπαίδευση, υπηρεσίες υψηλότατου επιπέδου και αιχμής, ανοιχτά σύνορα, ελεύθερη μετακίνηση κεφαλαίων και πολιτών, έκαναν τη μικρή ασιατική χώρα με το κομβικό λιμάνι, σε μια υπερδύναμη ναυτιλιακή και τραπεζική.

Η Σιγκαπούρη αποτελεί έδρα εκατοντάδων ναυτιλιακών, εκατοντάδων τραπεζών-κολοσσών, είναι ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα συναλλάγματος στον κόσμο και πλέον είναι και μια τουριστική περιοχή υψηλού επιπέδου έχοντας μερικά μοναδικά στον κόσμο ξενοδοχεία. Η Σιγκαπούρη πλέον είναι μια από τις σημαντικότερες χώρες για το παγκόσμιο εμπόριο και τις επενδύσεις. Πίσω από τη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο και την Ελβετία. Δεν το λες και άσχημα…

Το GDP per capita αυξήθηκε από τα $500 λίγο πάνω από τα $15.500. Φαίνεται όντως αρκετά καλό το “καλό του λαού”. Η Παγκόσμια Τράπεζα κατατάσσει τη Σιγκαπούρη στις πρώτες πέντε θέσεις για να ξεκινήσει κάποιος μια επιχείρηση.

Η Σιγκαπούρη έγινε μια χώρα υψηλών βαλαντίων που απογείωσε το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων της. Αντίθετα με την Κούβα που ισοπέδωσε τα πάντα, οδήγησε σε σκοταδισμό για να περάσει καλά ο επαναστάτης, με τις βίλες και τον κρατικό πλούτο.

Ένα μικρό σπιτάκι με ένα δωμάτιο στο κέντρο της Κούβας, ενοικιάζεται στο απαγορευτικό ποσό των $260 (προσαρμοσμένο). Το αντίστοιχο στη Σιγκαπούρη έχει $3.000. Για να αγοράσεις αυτό το σπιτάκι στην Κούβα θέλεις $264/τμ. ενώ στη Σιγκαπούρη θέλεις $23.367/τμ.

Ο μέσος μισθός είναι $28 και στη Σιγκαπούρη είναι $4.100. Ακόμα και στην πορνεία για την οποία έτσι κι αλλιώς φημίζονται και οι δυο χώρες, στην Κούβα η “απόλαυση του στρατηγού” κοστίζει $5 και στη Σιγκαπούρη $1.200.

Εσείς ποια επανάσταση θα επιλέξετε “σύντροφοι”;

Facebook Comments