Η Πολιτική για πολλούς θεωρείται σε έναν political correct κόσμο η “τέχνη του εφικτού”. Στην Ελλάδα όμως έχει καθιερωθεί ως τέχνη του ελιγμού!
 
Ζούμε σε μία εποχή που τα πάντα καταρρέουν γύρω μας και μεταβάλλονται συνεχώς, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και διεθνώς (Brexit, εκλογή Τραμπ, Ρέντσι, ισλαμική τρομοκρατία). Κανένας μακροχρόνιος σχεδιασμός και στρατηγική βάθους δεν μπορεί να αντέξει χωρίς καθημερινή σχεδόν αναπροσαρμογή. Τα πάντα έχουν γίνει τόσο απρόβλεπτα, που το αίσθημα της επιβίωσης σε κάνει να θες γρήγορα να ξεπεράσεις τα εμπόδια με εύκολους ελιγμούς, για να πας με περισσότερες δυνάμεις στο επόμενο. Ακόμη κι αν είναι μαθηματικά βέβαιο πως κάποτε θα εξαντληθείς και τα εμπόδια θα σε ρίξουν κάτω…
 
Το σύνθημα που για χρόνια έγινε το σήμα κατατεθέν μιας ολόκληρης κοινωνίας – πιο γρήγορα, πιο εύκολα -, τώρα στα δύσκολα θα ήταν τρομακτικά αδύνατο να αλλάξει. Έτσι μάθαμε να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματά μας, χωρίς ποτέ να τα λύνουμε ολοκληρωτικά, μεταθέτοντας την επίλυση κάπου αόριστα στο μέλλον. Γιατί ως φύση αισιόδοξος λαός κρύβουμε πάντα μέσα μας την πίστη του “θαύματος”, ότι κάτι θα γίνει ξαφνικά και όλα θα λυθούν… ως δια μαγείας!
 
Οι πολιτικοί ως τα πιο δραστήρια μέλη αυτής της κοινωνίας έκαναν σημαία τους αυτήν την πρακτική. Και σήμερα με τον φόβο της πολιτικής επιβίωσης να κρέμεται πάνω απτα κεφάλια τους αναζητούν ακόμη πιο γρήγορους και ακόμη πιο εύκολους τρόπους να ξεπεράσουν τους σκοπέλους που εμφανίζονται στην καριέρα τους.
 
Πιεσμένοι από τις εξελίξεις πρέπει να “δείχνουν” ότι προσπαθούν να βρουν λύσεις για το κοινό καλό. Και στην προσπάθεια τους αυτή δημιουργούν “δράκους”, όπως θα έλεγαν οι επικοινωνιολόγοι. “Δράκους” που θα τους επέτρεπαν να πετύχουν “κάτι”, έστω και μηδαμινό μπροστά σε όλα αυτά που αφήνουν να χαθούν…
 
Έτσι μπορείς να καταλάβεις γιατί πριν από 2 χρόνια ο Αντώνης Σαμαράς προσπαθούσε να πείσει για το πόσο καλή ήταν η κυβέρνησή του μοιράζοντας το κοινωνικό μέρισμα σε ένστολους και ευπαθείς ομάδες, δημιουργώντας τριβές με τους δανειστές.  Ακριβώς όπως σήμερα προσπαθεί να ενισχύσει το εισόδημα των συνταξιούχων με μία 13η εφάπαξ σύνταξη, ο Αλέξης Τσίπρας.
 
Οι “δράκοι” είναι οι καλύτεροι φίλοι ενός πολιτικού, τον βοηθάνε στα δύσκολα και κρύβουν την αναποτελεσματικότητα του. Γιατί δεν έχει καμία σημασία αν μία νέα επιχείρηση στο ξεκίνημά της ή κάποια παλιότερη που προσπαθεί να επιβιώσει, καλείτε να πληρώσει την έλλειψη πολιτικού θάρρους του κάθε πολιτικού αρχηγού με επιπλέον φόρους, αφού κάθε φορά ο εκάστοτε Πρωθυπουργός θα καταφέρνει στο τέλος να “χρυσώνει” το χάπι μοιράζοντας κάτι από το πλεόνασμα και την υπερκάλυψη των στόχων των εσόδων.
 
Κάθε πολιτικός και ο “δράκος” του λοιπόν ! 
 
Προσοχή μόνο, γιατί όσο δράκος μεγαλώνει, ο κίνδυνος να μην μπορεί τιθασευτεί γίνεται ολοένα και πιο σοβαρός, και για πότε μπορεί να τους κατασπαράξει ούτε που θα το καταλάβουν…

Facebook Comments