Καλά να πάθουμε!

«Καλά να πάθει ο Τσίπρας που του την πέφτουν οι αγρότες οn camera.  Όταν ανέβαινε ο ίδιος στην καρότσα κι έβγαζε λόγο ήταν καλά;» και «οι δικοί του πρωτοστατούσαν σε επιθέσεις ενάντια σε βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας». Είναι κάποιες από τις φράσεις που έβλεπε κανείς στο ελληνόφωνο facebook μετά το περιστατικό στο Δημαρχείο της Φαιστού.

Εξίσου δημοφιλής στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι η φωτογραφία με τις τρεις κλούβες των ΜΑΤ, που σε σχηματισμό tetris κλείνουν την Ηρώδου Αττικού, που συνοδεύεται από τη φράση «σε λίγο καιρό δεν θα μπορούν ούτε να κυκλοφορήσουν οι βουλευτές των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ». Και όλα αυτά δεν γράφονται μόνο από απογοητευμένους ψηφοφόρους ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και από υποστηρικτές των κομμάτων της αντιπολίτευσης (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι).

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την καθιέρωση  τέτοιων πρακτικών στην πολιτική ζωή του τόπου. Τα στελέχη του πρωταγωνίστησαν σε αντισυγκεντρώσεις που είχαμε να δούμε στη χώρα μας από την προδικτατορική εποχή, με θύμα τότε την Αριστερά, ακόμη και σε επιθέσεις εναντίον πολιτικών αντιπάλων. Σημαντική ήταν η συμμετοχή στελεχών των δύο κομμάτων που συγκυβερνούν σήμερα το καλοκαίρι του 2011 στις πλατείες όλης της χώρας με το Κίνημα των Αγανακτισμένων, με αντίστοιχη ενεργό συμμετοχή στα social media, αλλά και σε άλλα κινήματα που δημιουργήθηκαν σε όλη τη χώρα (Δεν πληρώνω, ΕΡΤ OPEN, κατά της ιδιωτικοποίησης της ΔΕΥΑΘ, κατά της εξόρυξης χρυσού στη Χαλκιδική, κατά των αιολικών πάρκων κ.λπ.)

Μάλιστα κάποιοι σημερινοί υπουργοί και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ είχαν δώσει και θεωρητικό υπόβαθρο σε τέτοιες ενέργειες, όπως ο Καθηγητής Κατρούγκαλος. Ο σημερινός Αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών είχε υποστηρίξει ότι το άρθρο 120 του Συντάγματος επιτρέπει τη βία και επιτάσσει την αντίδραση των πολιτών όταν καταλύεται το Σύνταγμα. Επίσης ο Πρόεδρος των ΑΝΕΛ είχε καλέσει τους πολίτες να λιντσάρουν τον τότε Δήμαρχο Αριστοτέλη στη Χαλκιδική, για να πέσει ο ίδιος θύμα επίθεσης λίγες ημέρες αργότερα στον Πειραιά.

Αυτές οι πρακτικές είχαν ως αποτέλεσμα κάποιοι πολιτικοί να πέσουν θύματα επιθέσεων, οι πολιτικές συγκεντρώσεις λογοδοσίας να περιοριστούν, οι παρελάσεις να διεξάγονται με μέτρα δρακόντιας ασφαλείας και οι πολιτικοί να αποφεύγουν τις δημόσιες εμφανίσεις, φοβούμενοι στην καλύτερη περίπτωση το λιντσάρισμα και στη χειρότερη τη χειροδικία. Κάθε κρίσιμη ψηφοφορία στο Κοινοβούλιο γινόταν υπό την πίεση συγκεντρώσεων έξω από αυτό.

Οι εικόνες από τέτοιες συγκεντρώσεις ακόμη και όταν δεν ήταν μαζικές προβάλλονταν από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης λαμβάνοντας πιθανώς μεγαλύτερη διάσταση από ό,τι η πραγματική τους. Όχι τυχαία, η παρουσία τηλεοπτικών καμερών ήταν άλλωστε αυτή που προκάλεσε την έκρηξη του Πρωθυπουργού στο Δημαρχείο.

Με την εκλογή του Αλέξη Τσίπρα στην Πρωθυπουργία οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας μετεξελίχθηκαν για σύντομο διάστημα σε συγκεντρώσεις υποστήριξης την περίοδο της «υπερήφανης διαπραγμάτευσης». Όταν η διαπραγμάτευση φαινόταν να παίρνει άσχημη τροπή ήλθε η ώρα για τις φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις να αρχίσουν τις συγκεντρώσεις στην πλατεία Συντάγματος με κεντρικό σύνθημα «Μένουμε Ευρώπη». Το αποκορύφωμα αυτής της περιόδου ήταν οι ταυτόχρονες συγκεντρώσεις του ΝΑΙ και του ΟΧΙ την Παρασκευή, πριν το δημοψήφισμα. Ήταν αποκορύφωμα και του διχασμού τόσο στις πλατείες όσο και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Από εκεί και πέρα όλα ατόνησαν. Ακόμη και οι εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015 διενεργήθηκαν σε ένα ιδιαιτέρως μουδιασμένο κλίμα. Ίσως επειδή ένα τριχοτομημένο εκλογικό σώμα ανάμεσα στο κυβερνητικό ΟΧΙ, το αντικυβερνητικό ΟΧΙ και το αντικυβερνητικό ΝΑΙ είχε πλέον απωλέσει τις βεβαιότητές του.

Όλες οι προσπάθειες μαζικών συγκεντρώσεων από εκεί και πέρα αποδείχθηκαν αδύναμες να συμπαρασύρουν συμμετέχοντες πέραν του στελεχιακού κομματικού δυναμικού ή των θεματικών και τοπικών ενδιαφερομένων.

Είναι λογικό να μιλούν με νοσταλγία για τις μαζικές συγκεντρώσεις εκπρόσωποι της ΛΑΕ, της Πλεύσης της λοιπής εξωκοινοβουλευτικής Αριστερά, αλλά  και της Χρυσής Αυγής. Πρόκειται για σχηματισμούς που τρέφονται από τις μαζικές διαμαρτυρίες και από τον διχασμό.

Δεν είναι λογικό να νοσταλγούν τις εποχές των μεγάλων συγκεντρώσεων τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ, πόσο μάλλον τα στελέχη της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού. Οι πολίτες έπαψαν να συρρέουν επειδή έπαψαν να είναι βέβαιοι για τη δικό τους σωστό, αλλά και το λάθος των άλλων, επειδή χρεοκόπησαν οι αυταπάτες για εύκολες λύσεις αρχικά του ΓΑΠ και εν συνεχεία του Τσίπρα, του Καμμένου και του Λεβέντη.

Έχει δίκιο ο Αλέξης Τσίπρας, όταν λέει ότι ο διάλογος γίνεται χωρίς κάμερες. Και φυσικά γίνεται χωρίς συνθήματα, χωρίς αιφνιδιασμούς και χωρίς παλιούς ή νέους διχασμούς! Αν ο Πρωθυπουργός, βλέποντας την διαπραγμάτευση με τους εταίρους να φτάνει σε αδιέξοδο, αλλάξει ρότα και προσπαθήσει να ξαναστήσει σκηνικό 2015, τα κόμματα της Αντιπολίτευσης οφείλουν να μην πέσουν στην παγίδα της τροφοδότησης του διχασμού, αλλά να επικεντρώσουν την προσπάθεια τους να πείσουν τους απογοητευμένους του ΣΥΡΙΖΑ να παραμείνουν εντός του ευρωπαϊκού και συνταγματικού τόξου.

Για να πειστούν χρειάζεται να πάρουν πειστικές απαντήσεις σχετικά με τις επιπτώσεις μιας πολιτικής αλλαγής στο οικογενειακό τους εισόδημα και αυτό απαιτεί πολιτικό διάλογο, αντιπαράθεση πολιτικών προγραμμάτων και συνθέσεις, όχι συνθήματα, εξαγγελλόμενες ρήξεις και διχαστικά διλήμματα.

Αν συνεχίσουμε να διχαζόμαστε και να τροφοδοτούμε την αποχή και την ψήφο διαμαρτυρίας, καλά να πάθουμε!