Νιάτα. Μια λέξη που φέρει την αισιοδοξία, την ελευθερία, την επιπολαιότητα, την ελπίδα… Η ελπίδα, από την άλλη, μια λέξη άθυρμα στα χέρια πολιτικάντηδων, δεν τιθασεύεται. Δεν γνωρίζει όρους και κανόνες, δεν πεθαίνει ποτέ, κυβερνά το «είναι» σε κάθε κρίσιμη στιγμή. Κι όμως, οι νέοι της «Αστροφεγγιάς», όπως ειδώθηκαν μέσα από τα μάτια του Ι.Μ. Παναγιωτόπουλου, δεν δικαιούνται να ελπίζουν. Οφείλουν να υποτάξουν τα όνειρά τους στη νέα – τότε – σαρωτική τάξη πραγμάτων των δύο Παγκοσμίων Πολέμων κι έπειτα της Μικρασιατικής Καταστροφής. Σήμερα, η ανθρωπότητα «προχώρησε». Η ιστορία φόρεσε έναν πιο λαμπερό μανδύα, πιο ευρωπαϊκό, πιο φανταχτερό. Οι στρατιώτες δεν πολεμούν πια, τα προβλήματα λύνονται διαμέσου του λόγου και της λογικής. Άλλαξε όμως κάτι, τελικά; Γύρω μας πόλεμος παντού! Ακατάπαυστος και καταφανής. Οικονομικο-πολιτικός και ιδεολογικός αυτή τη φορά. Μετανάστευση. Ένδεια. Πείνα. Στεκόμαστε ακίνητοι πάνω στις ίδιες πλάκες του παρελθόντος, μόνο που σήμερα αυτές έχουν επενδυθεί με σκούρα άσφαλτο…

Σε μια αποκλειστική συνέντευξη στο marketnews.gr, η γοητευτική ηθοποιός Ρένια Λουιζίδου ξετυλίγει το κουβάρι της ιστορίας και μας μιλά για τη γενιά που περιγράφει ο Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος στο έργο του «Αστροφεγγιά», σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια στο Θέατρο Χώρα. Υποδυόμενη την μητέρα του Άγγελου Γιανούζη, εξηγεί ότι πρωταγωνιστές σε αυτό το έργο είναι οι νέοι και τα καταπατημένα όνειρά τους.

Σε μια εφ’όλης της ύλης συζήτηση, η ηθοποιός μιλά για το παρελθόν της στη Θεσσαλονίκη, τους αξέχαστους «Απαράδεκτους» καθώς επίσης και για το σύγχρονο τηλεοπτικό πεδίο.

Ειλικρινής και χειμαρρώδης προσεγγίζει τις έννοιες της επιτυχίας και της αποτυχίας με αφορμή τον πρόσφατο θάνατο  του George Michael.

Ακόμη, εξηγεί γιατί θα ήθελε με χαρά να επιστρέψει στην πατρίδα της και διερωτάται τι πρέπει να συμβουλέψει μια μητέρα το παιδί της στην Ελλάδα της κρίσης.

Facebook Comments