Η Ελλάδα, για μια ακόμα φορά, βρίσκεται μπροστά σε μια σημαντική πρόκληση η οποία θα κρίνει σε σημαντικό βαθμό το μέλλον της. Ακόμα και υπό αυτές τις δύσκολες οικονομικές συνθήκες, ακόμα και μετά από σειρά πολιτικών λαθών και χειρισμών όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης, κάθε φορά βρίσκεται κοντά σε μια νέα σημαντική στιγμή, την οποία θα πρέπει να αξιοποιήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, προκειμένου να υπάρξουν καλύτερες μέρες.

Η Ελλάδα, έχει μπει και πάλι σε έναν ατέρμονο κύκλο διαπραγματεύσεων, οι οποίες όσο καθυστερούν, τόσο επιδεινώνουν το αίσθημα σοβαρότητας που υπάρχει για τη χώρα μας, τόσο επιδεινώνεται η επιχειρηματική και η επενδυτική εμπιστοσύνη. Αυτή τη φορά, στον απόηχο μιας ακόμα αξιολόγησης, η Ελλάδα επιχειρεί να δώσει τέλος στον αποκλεισμό της από το ευρωπαϊκό πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης, που με τη σειρά του θα δώσει τέλος σε αυτή τη μεγάλη περίοδο αποκλεισμού από τις αγορές.

Μια πολύ κρίσιμη ιστορική αναδρομή, οδηγεί ευκολότερα τον καθημερινό άνθρωπο να κατανοήσει το πόσο κρίσιμη θα πρέπει να είναι η ένταξή μας στο QE και η σταδιακή μας έξοδος στις αγορές.

Το τέλος του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, έφερε την Ελλάδα στην αρχή μας λαμπρής εικοσαετίας, κατά τη διάρκεια της οποίας ο μετασχηματισμός της ελληνικής οικονομίας από αγροτική σε βιομηχανική, οδήγησε σε σταθερά υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης και σε κατακόρυφη άνοδο του βιοτικού επιπέδου.

Ακόμα πιο οργιώδης ήταν η δεκαετία του 1960, όπου η Ελλάδα είχε μια χρυσή εποχή κατά την οποία οι ετήσιοι ρυθμοί ανάπτυξης ήταν κοντά στο 8% και αποτελούσε την ταχύτερα αναπτυσσόμενη οικονομία της Ευρώπης. Εκείνη την περίοδο, ο πληθωρισμός παρέμεινε σε χαμηλά επίπεδα, η ανεργία βρισκόταν επίσης σε χαμηλά επίπεδα, ο προϋπολογισμός είχε πλεόνασμα και οι ξένες επενδύσεις αυξάνονταν με ετήσιο ρυθμό 12%, που ήταν ο μεγαλύτερος στην Ευρώπη, είχε σταθερή φορολογία και αποτελούσε μια χώρα “ήρεμη” πολιτικά και κοινωνικά.

Όπως καταλαβαίνει κανείς, εκείνα τα χρόνια η Ελλάδα ήταν η Ιρλανδία του σήμερα, η οποία έχει αποσπάσει το θαυμασμό όλων για τα οικονομικά της επιτεύγματα και τους διαστημικούς ρυθμούς ανάπτυξης. Η δεκαετία του 1960, επισφραγίστηκε και με την είσοδο μεγάλων πολυεθνικών εταιριών στην Ελλάδα, ενώ η προβολή της Μυκόνου εκείνης της δεκαετίας, έφερνε στην Ελλάδα ανθρώπους από την ελίτ ολόκληρου του κόσμου.

Τη δεκαετία του 1960, η παραγωγικότητα στην Ελλάδα σημείωνε σταθερή άνοδο ξεπερνώντας άλλες ευρωπαϊκές χώρες όπως η Πορτογαλία και η Ισπανία. Η Ελλάδα αποτελούσε ένα μέρος ελκυστικό για επιχειρήσεις καθώς εκείνη την εποχή, η σημερινή περιοχή των Βαλκανίων και της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, αποτελούσε ένα αποκομμένο και απρόσιτο μέρος, όχι μόνο για επενδύσεις αλλά και για να ζήσεις εκεί.

Η είσοδος της δεκαετίας του 1970 όμως, ήταν καθοριστική. Το πετρελαϊκό σοκ του 1973 επηρέασε σημαντικά την ελληνική οικονομία και τα μεγέθη της ενώ η περίοδος της Δικτατορίας τελείωσε οδηγώντας σε πλήρη ανατροπή της μέχρι τότε εικόνας, καθώς ο πληθωρισμός άρχισε να αυξάνεται σημαντικά φτάνοντας στο 18% και ακόμα υψηλότερα στα επόμενα χρόνια.

Κάπου στο 1975, ξεκινάει η προσπάθεια της Ελλάδας να ενταχθεί στην υπό διαμόρφωση ΕΕ, αλλά ωστόσο, τα μακροοικονομικά στοιχεία της χώρας είχαν αλλάξει δραματικά και η Ελλάδα, το 1981 εισήλθε στην ΕΕ έχοντας σημαντικά υψηλότερη ανεργία και τα υψηλότερα επίπεδα πληθωρισμού και επιτοκίων σε σχέση με τις άλλες χώρες. Η πορεία για την είσοδο στη ΕΕ, άλλαξε δραματικά την οικονομική πραγματικότητα της Ελλάδας.

Ακολούθησε η δεκαετία του 1980 κατά την οποία η Ελλάδα πήρε την κατιούσα. Αύξηση του πληθωρισμού, διψήφια ελλείμματα, πτώση της ανταγωνιστικότητας, συνεχείς υποτιμήσεις της δραχμής και κατακόρυφη αύξηση του Δημόσιου Χρέους.

Οι ξένοι δανειστές άρχισαν να έχουν αμφιβολίες για την Ελλάδα, αλλά δάνειζαν ακατάπαυστα καθώς ήξεραν ότι δάνειζαν μια χώρα εντός της ΕΕ και σε μια περίοδο όπου ο κόσμος άλλαξε πραγματικά επίπεδο. Με την Ελλάδα να αναμένεται ότι θα αποτελέσει μέλος και της Νομισματικής Ένωσης, αποδόσεις 25%-30% ήταν άκρως δελεαστικές για τους μεγάλους παίκτες.

Η πορεία προς τη Νομισματική Ένωση και οι προσπάθειες για σύγκλιση, οδήγησαν στη σταθερή αποκλιμάκωση του κόστους δανεισμού και του πληθωρισμού και αυτό άνοιξε τις τραπεζικές κάνουλες οι οποίες οδήγησαν σε ένα κατασκευαστικό boom το οποίο πλημμύρισε τη χώρα, αλλά ταυτόχρονα αύξησε κι άλλο το χρέος της.

Επιστροφή στο σήμερα και μια είσοδος στο QE με σταδιακή έξοδο στις αγορές, θα κάνουν την Ελλάδα να πάψει να είναι το μαύρο πρόβατο. Γιατί οι ξένοι ξέρουν πάλι ότι η Ελλάδα είναι μια Ευρωπαϊκή χώρα, που υλοποιεί τις πολιτικές που οι ίδιοι επιθυμούν, που δεν αντιμετωπίζει κίνδυνο εξόδου και κατάρρευσης και που για όλα αυτά, τους δίνει επιτόκιο πάνω από 7,0%.

Το επενδυτικό ενδιαφέρον είναι δεδομένο και η είσοδος στο QE θα οδηγήσει σε σημαντική αποκλιμάκωση του κόστους δανεισμού. Αυτό θα οδηγήσει την Ελλάδα σε σημαντική αύξηση της ρευστότητας και στην πολυπόθητη σταδιακή ανάπτυξη. Ωστόσο, αν η προσπάθεια αυτή δε συνοδευτεί από σοβαρές αναπτυξιακές πολιτικές και αν δεν υπάρξουν μεταρρυθμίσεις οι οποίες θα μειώσουν τις κρατικές δαπάνες και θα αυξήσουν τα φορολογικά έσοδα, μοιράζοντας δίκαια τα βάρη, τότε η έξοδος στις αγορές δεν θα διαρκέσει για πολύ.

Ωστόσο, η ένταξη στο QE θα περάσει από την ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης στην οποία ήδη υπάρχουν εμπόδια. Κάποιοι εκτός Ελλάδας δε θέλουν να συμβούν τα παραπάνω και κάποιοι εντός Ελλάδας, πιθανόν δε γνωρίζουν τα παραπάνω και εξακολουθούν να κινούνται σε λάθος κατευθύνσεις.

Συντονιστείτε και ας ελπίσουμε το 2017 να μας οδηγήσει στο σωστό δρόμο.

Facebook Comments