Κι όμως ακόμα στην Ελλάδα του 2017 τίθενται ζητήματα όπως η επιστροφή στη δραχμή ή η παραμονή στο ευρώ. Πολλές φορές αναρωτιόμαστε αν είναι σωστό να σκεφτόμαστε με κριτήριο τη λογική ή το συναίσθημα. 

Η επιστροφή στη δραχμή θα σήμαινε αυτόματα την καταστροφή της χώρας. Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι το ίδιο και τίποτα δεν θα μπορούσε να αντικαταστήσει ένα νόμισμα που είναι κραταιό στις αγορές τα τελευταία 17 χρόνια όπως το ευρώ. Μια επιστροφή στη δραχμή δεν θα σήμαινε επιστροφή στη δραχμή του 2000 αλλά επιστροφή στην κατοχική δραχμή. Δεν έχει σημασία πόσα χαρτονομίσματα θα μπορούσαμε να τυπώσουμε αλλά πόση αξία θα είχε το καθένα. Την αξία σε ένα προϊόν δεν τη δίνει ο πωλητής αλλά ο αγοραστής. Π.χ. Αν κάποιος θέλει να πουλήσει το σπίτι του αντικειμενικής αξίας 100.000€ στην αξία των 500.000€ δεν θα το αγοράσει κανείς και θα αναγκαστεί να το πουλήσει στις 100.000€. Ακριβώς έτσι θα γίνει και με το νόμισμα. Εμείς μπορούμε να απαιτήσουμε οποιαδήποτε ισοτιμία αλλά την ισοτιμία θα την δώσουν οι αγορές, όχι εμείς.

Άλλα παράλογα που συζητούνται είναι το κλίμα που επικρατεί ανάμεσα στους ευρωπαίους εταίρους. Η Ελλάδα από μόνη της δεν εκπληρώνει τις δεσμεύσεις της και τις μεταρρυθμίσεις της. Οι φόροι αυξάνονται, η γραφειοκρατία δεν μειώνεται, το επιχειρείν δεν στηρίζεται, οι ελεύθεροι επαγγελματίες δολοφονούνται καθημερινά. Και αντί η κυβέρνηση να προσπαθεί καθημερινά να φέρει νέες μεταρρυθμίσεις και να διορθώσει την κατάσταση, το μόνο που την απασχολεί είναι να βλέπει παντού εχθρούς και υποτιθέμενες συμμαχίες. 

Πάνω σε αυτές τις βάσεις λοιπόν εμφανίζονται διάφορα κινήματα όπως ακόμα, και εκείνο του Αρτέμη Σώρρα. Ακριβώς στην ίδια λογική στηρίχθηκε η σημερινή κυβέρνηση. Και ο ΣυΡιζΑ όταν ήταν αξιωματική αντιπολίτευση δεν μίλησε ποτέ για σκληρή δουλειά και μεταρρυθμίσεις. Μιλούσε μόνο για μονομερείς ενέργειες, για διαγραφή χρέους και για “τσαμπουκά” απέναντι στους ευρωπαίους. 

Ποντάρουμε μονίμως σε λάθος σκέψεις και λάθος κινήσεις. Αντί να ποντάρουμε στην δουλειά μας, ποντάρουμε στην ίντριγκα, στο παρασκήνιο, στον λαϊκισμό, στο παράλογο, στις υποτιθέμενες συμμαχίες, σε διάφορα ορατά και αόρατα συμφέροντα. 

Ζητάμε από όλους να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις τους αλλά δεν το ζητήσαμε αυτό ποτέ από τον εαυτό μας. 

Ας σοβαρευτούμε επιτέλους, ας πάψουμε να έχουμε το παράλογο ως το βασικό τρόπο ζωής μας, ας σηκώσουμε τα μανίκια πριν να είναι πολύ αργά…

Facebook Comments