Το θεμελιώδες πρόβλημα της σύγχρονης Ελλάδας θα μπορούσε να αποτυπωθεί σε μία λέξη: Υποκρισία.

Ποτέ δεν μπορέσαμε να κοιτάξουμε την αλήθεια κατάματα. Ποτέ δεν καταφέραμε να αντιμετωπίσουμε τους φόβους και τη δειλία μας. Ποτέ δεν επιτύχαμε να εστιάσουμε και να εφαρμόσουμε το αυτονόητο. Κοινώς, ποτέ δεν θελήσαμε να λύσουμε τα προβλήματά μας επί της ουσίας.

Η προσπάθεια υποτίμησης και δικαιολόγησης διαφόρων ζητημάτων της καθημερινότητας, όπως π.χ. το μόνιμο πρόβλημα των κουκουλοφόρων των Εξαρχείων και  λοιπών “γκέτο”, δείχνει την έλλειψη ουσιαστικής θέλησης για λύση του προβλήματος. “Νέοι είναι, βράζει το αίμα τους”, “Η επανάσταση των νιάτων”, “Το άβατο” και άλλες τέτοιες ανοησίες που χρησιμοποιούμε ως ασπίδα στην παντελή μας έλλειψη δυναμικής και ως τεράστιο κάλυμμα στην αδράνειά μας. Τι σημαίνει επαναστάτης όταν καις το αυτοκίνητό μου; Τι σημαίνει βράζει το αίμα σου όταν καταστρέφεις την επιχείρησή μου; Τι σημαίνει άβατο, όταν δεν “μπουκάρει” η ελληνική αστυνομία να συλλάβει τους πάντες; Ένα από τα πιο ικανά σώματα ασφαλείας στην Ευρώπη, είναι δυνατόν να μην μπορεί να εξαλείψει ένα μάτσο αλήτες που δημιουργούν μονίμως προβλήματα και καταστροφές στην Αθήνα και όχι μόνο; Πόσο πιο φανερό μπορεί να γίνει ότι δεν υπάρχει καμία θέληση να τελειώσουν το πρόβλημα, αλλά βολεύονται αρκετοί με τις αναμπουμπούλες που συμβαίνουν ανά τακτά διαστήματα;

Άλλο παράδειγμα: Η μόνιμη έλλειψη σταθερού φορολογικού συστήματος. Όλοι όσοι ασχολούνται με τα κοινά, τονίζουν συνεχώς το πρόβλημα, κανείς όμως δεν μπήκε στη διαδικασία να δώσει την οριστική λύση. Καταλήγει γελοίο κάθε χρόνο να αλλάζει το φορολογικό σύστημα της χώρας. Δεν μπορεί να μη γνωρίζει κανείς πως μη έχοντας σταθερή βάση στη φορολογία, δεν γίνεται να προσελκύσεις επενδύσεις. Εκτός αν τελικά αυτό βολεύει, προκειμένου να κρατά στην αδράνεια τον πολίτη και να μπορούν να του τάζουν διορισμούς για να εκλέγονται. Πολύ λογική και βάσιμη εξήγηση. Τώρα όμως που δεν υπάρχει άλλο κρατικό χρήμα γιατί η χώρα χρεοκόπησε, πώς ξαναγαλουχείς ολόκληρο λαό από την αρχή με κάτι τελείως διαφορετικό;

Παιδεία. Καταλήψεις, απεργίες, έλλειψη ανταγωνιστικού επιπέδου εκπαίδευσης και σαφώς, το άσυλο. Σε όλη τη Μεταπολίτευση, μόνιμη δέσμευση κάθε μελλοντικής κυβέρνησης, είναι η αναμόρφωση και η ανανέωση της παιδείας. Και ποτέ μέχρι σήμερα αυτό δεν επετεύχθη. Δεν ξέραμε τις λύσεις; Γιατί τι είναι κβαντική φυσική; Προφανώς όχι. Η δειλία όμως για συγκρούσεις με εκείνους που αναξιοκρατικά διορίστηκαν, αποτελεί το σημείο συνάντησης όλων των κυβερνήσεων της Μεταπολίτευσης. Η καλλιέργεια των “γκέτο” της ελληνικής παιδείας ήταν αναπόφευκτη. Κι έτσι φτάσαμε στο σημείο σήμερα να μειονεκτούμε στην αντιμετώπιση όλων αυτών των βαθύτατων προβλημάτων στον τομέα αυτό. Και είναι ο απόλυτος προσδιορισμός της εφαρμογής του “Αν δεν σπάσεις αυγά, δεν φτιάχνεις ομελέτα”.

Υγεία. Μονίμως τα ίδια προβλήματα. Όλοι μας, παρουσιάζουμε τα δημόσια νοσοκομεία ως παραδείγματα προς αποφυγή. Και το πιο σημαντικό συνήθως είναι ότι δεν έχουμε κατώτερο προσωπικό. Οι ιατροί της χώρας είναι λαμπρά μυαλά. Ακόμα κι εκεί όμως, η συγκεκριμένη ομάδα των συνδικαλιστών έχει βάλει το χέρι της. Μία επίσκεψη στα δημόσια νοσοκομεία σε πείθει. Προσδοκείς να βρεις μια κατεύθυνση μέσα στο χάος, προς τα πού π.χ. βρίσκεται η καρδιολογική κλινική, και το μόνο που εισέρχεται επίμονα στην κόρη του οφθαλμού, είναι οι κακόγουστες και κωμικοτραγικές αφίσες παρατάξεων που ζητούν πάντοτε, απεργία και αυξήσεις. Κι εδώ όμως αποδεικνύεται περίτρανα η ανεπάρκεια διάθεσης για άμεση λύση του προβλήματος από την εκάστοτε κυβέρνηση, η οποία όμως όταν εξελέγη, εξαπέλυε μύδρους απέναντι σε όλους όσοι παρεμποδίζουν την εύρυθμη λειτουργία των ελληνικών νοσοκομείων.

Προσφυγικό – Λαθρομεταναστευτικό. Όλοι προσποιούνται τους ευαίσθητους κοινωνικά και ταυτόχρονα όλοι γνωρίζουν πως είναι ανέφικτο να χωρέσουμε στην Ελλάδα 200 εκατομμύρια άνθρωποι. Κι αντί να προχωρήσουμε σε μέτρα προκειμένου να πείσουμε ότι δεν γίνεται να δεχτούμε τους πάντες, στο βωμό κάποιων ευρώ, εκμεταλλευόμαστε αθώες αλλά και ένοχες ψυχές, τις αναμειγνύουμε σε καταυλισμούς και τις αλληλοεξουδετερώνουμε, συμπεριφερόμενοι εντελώς ανεύθυνα και απάνθρωπα. Ή απλά, όπως και σε όλες τις υπόλοιπες περιπτώσεις που προαναφέρθηκαν, υποκριτικά!

Όλα αυτά μαζί συνθέτουν την εικόνα της σημερινής Ελλάδας. Μιας φαινομενικής ευρωπαϊκής χώρας, η οποία το μόνο που εκμεταλλεύτηκε από την ένταξή της στην ΕΟΚ, ήταν τα κονδύλια και τα δανεικά. Με λαϊκισμό και υποκρισία, η χώρα κυβερνήθηκε σε ολόκληρη τη Μεταπολίτευση πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Μία πρόοδος, βασισμένη στο ψέμα και το σκοταδισμό. Ένας ανθρωπισμός, απόλυτα στηριγμένος στην κερδοσκοπία και τον καιροσκοπισμό. Μια ευημερία, στηριγμένη σε… αυταπάτες, μα κατά κύριο λόγο σε απάτες. Ένας λαός, παρορμητικός και ευκολόπιστος. Αλλά και προδομένος…     

Facebook Comments