Κανείς δεν βιάζεται για συμφωνία. Οι δανειστές από την πλευρά τους το απέδειξαν αφού ο Ντάισελμπλουμ κατέστησε σαφές πως ούτε η 7η Απριλίου μπορεί να θεωρηθεί… ορόσημο για τη συμφωνία, ενώ νωρίτερα ευρωπαίοι αξιωματούχοι έδειχναν τον Μάιο ως την πιθανή D day της αξιολόγησης. Από την πλευρά της η ελληνική κυβέρνηση δεν βιάζεται ούτε αυτή. Και ο λόγος δεν είναι άλλος από το ότι ψάχνει κάποιο αφήγημα, κάτι να πουλήσει από όλη αυτή τη διαπραγμάτευση και την πιο σκληρή συμφωνία που θα προκύψει από αυτήν.Τα αντίμετρα που ήθελε να διαφημίσει ως τρόπαιο, αποδεικνύονται μία φούσκα, αφού αυτά που δέχεται να συζητήσει η τρόικα δεν είναι σε καμία περίπτωση το «1 ευρώ αντίμετρα για κάθε 1 ευρώ μέτρων», αλλά είναι… πολλά δισ. μέτρων πρώτα και… βλέπουμε…

Ο βασικός λόγος που δεν υπάρχει βιασύνη είναι πως δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή επιτατική ανάγκη ρευστότητας για την Ελλάδα. Αυτό το ξέρουν οι θεσμοί για αυτό και δεν έχουν κανένα λόγο να κάνουν πίσω σε τίποτα, κι αυτό το ξέρει και η ελληνική κυβέρνηση και για αυτό επιλεγεί την λύση «καλύτερα μία συμφωνία αργότερα». 

Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν και κάποιες φωνές – σιγανές προς το παρόν – που λένε πως δεν αποκλείεται να συρθεί η αξιολόγηση έως και το φθινόπωρο (με ελπίδα νίκης του Σουλτς στις γερμανικές εκλογές) καθώς η Ελλάδα θα μπορέσει να πληρώσει τα 7 δισ. ευρώ τον Ιούλιο χωρίς να χρειάζεται την εκταμίευση της δόσης, κι έτσι να μην χρεοκοπήσει. (Ωστόσο, αξίζει σε αυτό το σημείο να πούμε πως όποιος πιστεύει πως αν χάσει η Μέρκελ η πολιτική της Γερμανίας προς την Ελλάδα θα αλλάξει, απλά έχει… αυταπάτες).

Εν τω μεταξύ, η ελληνική οικονομία και οι τράπεζες, καίγονται. 

To καλύτερο σενάριο είναι το κλείσιμο της αξιολόγησης να έρχεται στα τέλη του Μαΐου ( 22 Μαΐου είναι το τακτικό Eurogroup) κάτι που θα αρχίσει να φαίνεται από την Εαρινή Σύνοδο του ΔΝΤ στην Ουάσιγκτον στις 21-23 Απριλίου καθώς τότε αναμένεται να διεξαχθούν οι κρίσιμες διαπραγματεύσεις για τη συμμετοχή του ταμείου στο ελληνικό πρόγραμμα.

Βέβαια, όπως τόνισε και ο Ντάισελμπλουμ, “πρώτα πρέπει να υπάρχει πλήρης συμφωνία σε όλα τα θέματα με την ελληνική κυβέρνηση στο πακέτο που αφορά τις μεταρρυθμίσεις στο φορολογικό, το συνταξιοδοτικό και την αγορά εργασίας. Μετά θα πάμε στο θέμα των πλεονασμάτων και του χρέους”. Έτσι, αν τα πράγματα παραμείνουν ακόμη στον αέρα μέχρι τη Σύνοδο του ΔΝΤ, το μόνο που μπορεί να προκύψει είναι ένα νέο «ναι μεν αλλά» από το Ταμείο, κι έτσι θα πρέπει να αναμένουμε πρώτα το Eurogroup του Μαΐου και μετά να δούμε τι μέλει γενέσθαι με το ΔΝΤ… δηλαδή πάμε για Ιούνιο…

Αυτό, το καλύτερο σενάριο βγάζει το QE εντελώς από την εικόνα, αφού εάν χαθεί και η συνεδρίαση της ΕΚΤ στις 8 Ιουνίου, το επόμενο «παράθυρο» είναι στις 20 Ιουλίου που είναι η αμέσως επόμενη συνεδρίαση νομισματικής πολιτικής της ΕΚΤ, ωστόσο με δεδομένο ότι η ΕΚΤ θα πρέπει να περιμένει δύο μήνες μετά το κλείσιμο της αξιολόγησης για να αγοράσει ελληνικά ομόλογα, το QE θα μπορέσει να ξεκινήσει τον Σεπτέμβριο. 

Εκείνο όμως το διάστημα θα πρέπει να ξεκινήσει άμεσα η τρίτη αξιολόγηση (η οποία θα έκλεινε σύμφωνα με το πρόγραμμα τον Μάρτιο του 2017) κι έτσι το QE απομακρύνεται εντελώς αφού η ΕΚΤ δεν μπορεί να αγοράζει ομόλογα κατά την διάρκεια μιας αξιολόγησης. Εκτός από αυτό, οι φωνές στο ΔΣ της ΕΚΤ για το τέλος του QE έχουν ήδη ενταθεί και ο Ντράγκι μπορεί να επιλέξει τον Σεπτέμβριο ( 7/9) ως την συνεδρίαση εκείνη όπου θα σηματοδοτήσει την αρχή του tapering.

Λαμβάνοντας λοιπόν υπόψη το καλύτερο σενάριο, αυτό σημαίνει ότι θα έχει ήδη χαθεί σχεδόν ολόκληρο το πρώτο εξάμηνο για την οικονομία και τις τράπεζες. 

Με το α’ τρίμηνο να αναμένεται υφεσιακό και το β’ τρίμηνο να είναι εξαιρετικά απίθανο να παραδώσει κάποια εντυπωσιακή ανάπτυξη αφού και αυτό θα σέρνεται στις καθυστερήσεις της αξιολόγησης, ήδη ο στόχος του 2,5% για την ανάπτυξη του ΑΕΠ του 2017 έχει χαθεί. 

Εκτός της ζημιάς που έχει ήδη γίνει στην οικονομία και που θα συνεχιστεί μέχρι να φύγει η αβεβαιότητα (ήδη ο Ρέγκλινγκ χτύπησε το καμπανάκι λέγοντας πως υπάρχει ρίσκο για σημαντικό αρνητικό αντίκτυπο των καθυστερήσεων στην οικονομία), η ζημιά έχει ήδη γίνει και στις ελληνικές τράπεζες και η κατάσταση και εκεί θα συνεχίσει να χειροτερεύει όσο δεν επιστρέφει η εμπιστοσύνη. 

Οι εκροές καταθέσεων θα συνεχιστούν, τα κόκκινα δάνεια θα αυξηθούν κι άλλο, η στήριξη από τον ELA θα ενισχυθεί, η ρευστότητα των τραπεζών θα αρχίσει να στερεύει και όλα αυτά θα οδηγήσουν με μαθηματική ακρίβεια στην αποτυχία των τραπεζών στα stress tests του 2018, με τον κίνδυνο της νέας ανακεφαλαιοποίησης αλλά και του bail-in να παίρνουν σάρκα και οστά. Το 2018. Που υποτίθεται ότι θα τελείωνε το μνημόνιο…

Facebook Comments