Μήπως διαβήκαμε τον…«Ρουβίκωνα», χωρίς επιστροφή;

Κάθε μέρα η ελληνική κοινωνία εμβρόντητη, αλλά και δίχως να αντιδρά, διαπιστώνει το εύρος των τρομοκρατικών οργανώσεων, που ακμάζουν στην κοινωνία μας, πολύ φοβόμαστε με την ανοχή μεγάλου μέρους των ελλήνων. Τα Εξάρχεια έχουν μετατραπεί σε γκέτο, εκτός επικράτειας ελληνικού κράτους, που οι νόμοι δεν ισχύουν.

Η Χαριλάου Τρικούπη κι η Πατησίων είναι χώροι όπου οι νέες γενιές τρομοκρατών εκπαιδεύονται με επιθέσεις με μολότοφ εναντίον των ΜΑΤ αλλά και των λεωφορείων των αστικών συγκοινωνιών. Οι Ρουβίκωνες κι άλλες «συλλογικότητες» εισβάλλουν σε εταιρίες και δημόσιους οργανισμούς, χωρίς ουδεμία αντίδραση. Κι όμως η ανοχή του κράτους αλλά και της κοινωνίας, που σιωπά, είναι τεράστια και προφανώς ακατανόητη. 

Διότι διαφορετικά δεν μπορεί να εξηγηθεί ο αριθμός των ανθρώπων, που μετέχουν σε αυτές τις οργανώσεις, η δομή, ο οπλισμός τους, που φθάνει για έναν μικρό στρατό, η οικονομική τους άνεση αλλά και οι δυνατότητες τους, που είναι σήμερα σαφώς πιο μεγάλες από ότι ήταν την εποχή της «17 Νοέμβρη» του Γιωτόπουλου και του Κουφοντίνα. Και το ερώτημα είναι πώς τα έχουν καταφέρει. Όταν μάλιστα η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα της Ευρώπης και της Δύσης γενικότερα, όπου υφίσταται αντάρτικο πόλεων με τέτοια οργάνωση κι αποφασιστικότητα.

Σήμερα, με την εξαίρεση του ισλαμικού φονταμενταλισμού κι ότι έχει απομείνει από κάποια αυτονομιστικά κινήματα, όπως είναι ο ιρλανδικός ΙΡΑ κι η βασκική ΕΤΑ, δεν υφίστανται πουθενά αλλού στην Ευρώπη ή στην Αμερική τρομοκρατικές οργανώσεις, όπως ήταν κάποτε οι Ερυθρές Ταξιαρχίες στην Ιταλία η οι Μπάαντερ Μάϊνχοφ στη Γερμανία. Πουθενά. Και το ερώτημα είναι πώς συμβαίνει αυτό. Όταν μάλιστα η εγχώρια τρομοκρατία δεν είναι πλέον το ακραίο, απολίθωμα του εμφυλίου πολέμου και του αντιδικτατορικού αγώνα. Τι είναι αυτό, που μετατρέπει νέους ανθρώπους (οι περισσότεροι που συνελήφθησαν είναι γεννημένοι μετά το 1981, περίοδος κατά την οποίαν υπήρξε μεγάλη μέχρι ασυδοσίας ελευθερία στην Ελλάδα και αφθονία πρωτοφανής για τα ελληνικά δεδομένα σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας) σε τρομοκράτες; Η απάντηση προφανώς δεν είναι εύκολη.

Το φαινόμενο είναι σύνθετο και πολυεπίπεδο. Όμως γιατί ακμάζει στην Ελλάδα μόνον; Δεν είναι φυσικά ότι η κοινωνία μας είναι πιο άδικη η πιο καταπιεστική από την αντίστοιχη της Γερμανίας, της Βρετανίας η των ΗΠΑ. Αντιθέτως υπήρξε, τουλάχιστον μέχρι της πρόσφατης οικονομικής καταρρεύσεως, η πλέον ανεκτική και πλούσια κοινωνία της Ευρώπης την τελευταία 30ετία. Επίσης, στο σύνολο τους οι φερόμενοι ως τρομοκράτες δεν είναι παιδιά φτωχών οικογενειών, που βιώνουν το κοινωνικό περιθώριο, όπως συμβαίνει για παράδειγμα με τους κατοίκους των προαστίων του Παρισιού, που είχαν προκαλέσει την εξέγερση του 2005 αλλά ουδέποτε μετασχηματίστηκαν σε οργανωμένες ομάδες με έντονη τρομοκρατική δράση. Γιατί λοιπόν εδώ και τώρα;

Η απάντηση μπορεί να μην είναι εύκολη. Και το φαινόμενο θα έπρεπε να συζητηθεί και να αναλυθεί περαιτέρω. Αλλά είναι η άποψη μας ότι η εγχώρια τρομοκρατία των νεαρών ατόμων είναι προϊόν της γενικότερης ανοχής απέναντι σε αυτά τα φαινόμενα από την ελληνική κοινωνία και κυρίως από τον επικρατούντα αριστερό λαϊκισμό, ο οποίος είναι υπεύθυνος για τον γενικότερο παραλογισμό, που επικράτησε στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες κι οδήγησε στην δημιουργία ενός γραφειοκρατικού, διεφθαρμένου και αναποτελεσματικού κομματικού, πελατειακού και συντεχνιακού κράτους, που κατέρρευσε προσφάτως και μαζί του συμπαρασύρει ολόκληρη την Ελλάδα.

Η νοοτροπία «αφήστε τα παιδιά να κάνουν ότι θέλουν» κι η ατιμωρησία απέναντι σε εκείνους, που «εκτονώνονται» στα γήπεδα με εκδηλώσεις πρωτοφανούς αγριότητας και χουλιγκανισμού, αλλά και σε εκείνους, που καταλαμβάνουν πανεπιστήμια στο όνομα ενός κακώς εννοουμένου πανεπιστημιακού ασύλου η σχολεία στο όνομα της ήσσονος προσπάθειας, της αγραμματοσύνης και της καταστροφής, αποτελούν κατά τη γνώμη μας την κεντρική αιτία, που η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στην Ευρώπη, όπου ακμάζουν η τρομοκρατία και το αντάρτικο πόλεων.

Κι ας ελπίσουμε ότι δεν θα έχουμε σύντομα την ανάπτυξη μιας ισλαμιστικής, φονταμενταλιστικής τρομοκρατίας, όπως συμβαίνει στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης σήμερα. Και την οποίαν πολύ φοβάμαι ότι τελικά δεν θα αποφύγουμε, παρά τις εντυπώσεις ορισμένων.