Μια φορά κι έναν καιρό πριν 10 μέρες περίπου, χάζευα στον πεζόδρομο της Αρεόπολης ενώ ο Ραμ έβλεπε υπαίθρια μαζί με άλλους 200 – 300 νοματαίους μπάσκετ Ελλάδα – Ισραήλ…

Αφού αγόρασα μέλι και ρίγανη δλδ must όσον αφορά τα Μανιάτικα καλούδια, τριγύριζα αδιάφορη μέχρι που είδα μια ” άλλη” βιτρίνα. Αν ήμουν σε κάποιο ψαγμένο νησί θα ήταν μία απο αρκετές αλλά εδώ ήταν η μία και μοναδική.

Ήταν θεικά στημένη σαν να ήσουν στην παραλία κι είχες ανοίξει σεντούκι γυναικείου θησαυρού…Κι ανάμεσα τους τα λινά – δερμάτινα πασουμάκια με τον σπάγκο για φούντες.Τώρα αρχίζει το ωραίο…

Στην Ελλάδα της μίρλας θα ήταν Ιταλικά Ισπανικά ή Γαλλικά. Στην υπέροχη δημιουργική Ελλάδα ήταν Ελληνικά φτιαγμένα με φαντασία, τέχνη και κορυφαία αισθητική. Στην Ελλάδα του τουριστικού kitsch δεν θα υπήρχαν στη βιτρίνα γιατί το κατάστημα οι “Αέρηδες” δεν θα υπήρχε επίσης.

Στην Ελλάδα της εύκολης “κονόμας και αδιαφορίας” η αδελφή της Σταχτοπούτας με το μακρύ πόδι στριμωγμένο σε 2 νούνερα μικρότερο θα έφευγε χωρίς πασουμάκια. Στην ονειρεμένη, ευγενική, επαγγελματικά άψογη Ελλάδα έφυγε με τα πασουμάκια που παραγγέλθηκαν στον κατασκευαστή “I LOVE SANDALS ” και στάλθηκαν με αντικαταβολή στην Αθήνα μέσα σε 2 εργάσιμες….

Υπάρχει κάτι πολύ βαθύτερο από το αποτέλεσμα μιας εμπορικού τύπου καθημερινής συναλλαγής σ  αυτό το εκ πρώτης όψεως ρηχό “παραμύθι”. Υπάρχουν άνθρωποι, Έλληνες και όχι ξένοι, που συμβολίζουν τα αγαθά μιας δημιουργικής κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που έντιμα, δυναμικά, χαμογελαστά, ευφάνταστα και αποτελεσματικά θα σηκώσει ξανά αυτή τη γονατισμένη χώρα. Και αυτή τη φορά κανείς δεν θα την ξαναγυρίσει στον κακό χυδαίο και φτηνιάρικο εαυτό της

Facebook Comments