Καταλαβαίνεις ότι το πολιτικό μας σύστημα νοσεί, όταν βρεθείς σε μια παρέα ηλικιακά ανάμεικτη, νέων και μεσηλίκων, και ανοίξεις κουβέντα για την πολιτική.

Ιδίως σήμερα, θα ακούσεις πολύ συχνά τη φράση « όλοι τα ίδια είναι». Το νοσηρό, όμως, είναι ότι θα την ακούσεις και από τους νέους-που δεν ασχολούνται με την πολιτική και βέβαια ευλόγως θα απορήσει κάποιος πώς έχουν άποψη- και από τους μεγαλύτερους σε ηλικία που αυτούς τους “όλους“ είναι οι ίδιοι που τους στέλνουν στη Βουλή για  δεκαετίες.

Βιώνοντας εδώ και επτά χρόνια την κρίση, οικονομική και αξιακή, θα έλεγε κανείς ότι πλέον μόνο αν μηδενίσουμε το κοντέρ του πολιτικού συστήματος και το επαναθεμελιώσουμε πάνω σε στέρεες και υγιείς βάσεις , θα μπορέσουμε να δημιουργήσουμε ξανά μια Χώρα αντάξια των θυσιών των γονιών μας και κατάλληλη για το μέλλον των παιδιών μας.

Είμαστε η γενιά που καλείται να διαχειριστεί την κρίση. Να την κάνει ευκαιρία και τελικά να την προσπεράσει δημιουργώντας ένα υγιές περιβάλλον ανάπτυξης και προόδου.

Η ίδια  η κρίση και η απαξίωση των πάντων που φέρει μαζί της είναι  αυτή που γεννά την ανάγκη για το νέο. Είναι η ίδια που θα συντρίψει εν τη γενέσει της  κάθε προσπάθεια αναγέννησης του παλιού με τα ίδια “φθαρμένα“ υλικά.

Έτσι και η Κεντροαριστερά, αν θέλει να πετύχει το εγχείρημά της, που είναι αναμφίβολα αναγκαίο για τον τόπο, θα πρέπει  αυτή την ανάγκη της κοινωνίας για το “νέο“ να την κάνει σημαία της.

Αυτός που θα ηγηθεί να φέρει νέο ήθος στην πολιτική ζωή. Να μπορεί να συγκρουστεί με το πελατειακό κράτος, με τις νοοτροπίες “βολέματος“, “κολλητών“ και “κουμπάρων“, να προάγει την αξιοκρατία και τη διαφάνεια στο δημόσιο βίο, να μπορεί να βάλει τέλος στην οικογενειοκρατία και τα πολιτικά τζάκια. Να δώσει τον πρώτο λόγο ξανά στους νέους , να εμπνεύσει τους μεγαλύτερους, να δώσει  όραμα και προοπτική στους αποστασιοποιημένους από την πολιτική, να τους γοητεύσει, να τους δώσει κίνητρο για να συμμετάσχουν στην προσπάθεια αυτή.

Η Δημοκρατική Παράταξη δε χρειάζεται ούτε μερεμέτια ούτε Botox για να γίνει ξανά ελκυστική.

Χρειάζεται συθέμελη ανανέωση, όχι  μόνο ηλικιακή, αλλά κυρίως αξιακή. Να πάψει να ταυτίζεται με όλους όσους δημιούργησαν κομματικούς στρατούς και έγιναν ισόβιοι βουλευτές. Να βγάλει νέα πρόσωπα μπροστά που δίνουν  καθημερινά τον αγώνα της επιβίωσης στους χώρους δουλειάς τους , αν έχουν, και όχι στους διαδρόμους των κομματικών γραφείων. Αυτοδημιούργητα, που δε στηρίχτηκαν στις οικογενειακές πλάτες για να γίνουν “κάποιοι“!

Μόνο τότε θα καταρρίψουμε εκκωφαντικά το “Όλοι τα ίδια είναι“.

Γιατί ακριβώς δεν είναι όλοι ίδιοι.

Γιατί δε χρησιμοποιούν όλοι τα κομματικά ένσημα για να κάνουν καριέρες.

Γιατί κάποιοι μπορούμε να κοιτάμε το δυσαρεστημένο συμπολίτη μας στα μάτια· γιατί τότε που βγήκε στο δρόμο να αντιδράσει για τις άδικες πολιτικές εις βάρος του, ήμαστε στον ίδιο δρόμο κι εμείς, μαζί του.

Και επειδή πρόταγμά μας είναι το συμφέρον της Χώρας και κύριο μέλημά μας είναι να μη ζήσουν την κρίση αυτή και οι γενιές που έρχονται, το νέο ήθος στην πολιτική ζωή είναι  αυτό που θα διαμορφώσει μια κοινωνία υγιή, απαλλαγμένη από το μίσος, το διχασμό και την ισοπέδωση που του καλλιέργησαν όσοι στήριξαν σε αυτά την πολιτική τους και εν τέλει δηλητηρίασαν την κοινωνία.

Στο νέο φορέα, σύμφωνα και με τη φυσική εξέλιξη των πραγμάτων, πρέπει να ηγηθεί νέο πρόσωπο, που δε θα ταυτίζεται με το παλιό και χρεωκοπημένο πλέον πολιτικό σύστημα, αλλά και δε θα διαγράψει οσα σωστά έγιναν στη Χώρα μας τα προηγούμενα χρόνια και την κατέστησαν ένα συγκροτημένο και σύγχρονο Κράτος.

Εν τέλει, δεν είναι όλοι ίδιοι.

Κάποιοι μπορούν σε εκείνες  τις παρέες των “ισοπεδωτιστών“ να το υποστηρίξουν με ένα ακράδαντο επιχείρημα: τον ίδιο τους τον εαυτό!

Για όλα αυτά, στηρίζω το Νίκο Ανδρουλάκη.

Facebook Comments