Ακριβώς ένα χρόνο πριν, είχα γράψει για το πώς οι προεκλογικές εκστρατείες έχουν κάτι από τον αγώνα του ερωτευμένου καθώς πασχίζει να κατακτήσει το αντικείμενο του πόθου του, δηλαδή το σώμα των ψηφοφόρων που διεκδικείται από πολλούς διαφορετικούς μνηστήρες.

Στις επερχόμενες εκλογές ιδιαίτερο ενδιαφέρον θα παρουσιάσει ο τρόπος με τον οποίο οι εραστές του Ευρωπαϊκού οράματος θα διεκδικήσουν μια δύστροπη ερωμένη. 

Η αφθονία των υποψηφιοτήτων σε κάθε συνδυασμό, θα είναι το καλύτερο τεστ προσομοίωσης για τον τρόπο που διαφορετικοί άνθρωποι θα κληθούν να διαχειριστούν την πολυμορφία του πληθυσμού σε ένα περιβάλλον υψηλής ανταγωνιστικότητας και ανασφάλειας, ακριβώς όπως γίνεται και στη Βουλή.

Ένα από τα αγκάθια στο δρόμο της Ένωσης, είναι αυτό της διατήρησης της ιδιαίτερης ταυτότητας των λαών σε συνεργατικό περιβάλλον που δεν θα είναι ευάλωτο στο φόβο υποτίμησης όχι του νομίσματος, αλλά της εθνικής αξιοπρέπειας και της νοημοσύνης των πολιτών. 

Να κάνουμε το πρόβλημα της Ευρώπης δικό μας και να συμμετέχουμε στη διαβούλευση: αυτή είναι η φετινή πρόκληση.  Αν οι υποψήφιοι κατορθώσουν να το μετατρέψουν σε ανοιχτή πρόσκληση για διάλογο με τον κόσμο, θα έχει ήδη γίνει ένα βήμα προόδου.

Την τελευταία φορά που άκουσα να τραγουδούν για την Ευρώπη, ήταν πέρσι το καλοκαίρι από μια σχολική χορωδία έξω από το Δημαρχείο της πόλης.  Αμέσως μετά τους εορτασμούς της Ημέρας, όλοι έφυγαν και πήγαν για καφέ, καθώς είχε ήλιο στην Ελλάδα και αυτό δημιουργεί μια αίσθηση παντοδυναμίας – όσο η καλοκαιρία πλεονάζει, τόσο αισθανόμαστε βασιλιάδες. 

Υπάρχει μια διάχυτη σύγχυση ανάμεσα στην τηλεοπτική προπαγάνδα και την έννοια της πολυπολιτισμικότητας, ανάμεσα στα οφέλη της Ένωσης και στην ανάγκη η φορολογία του Κράτους να γίνει δίκαιη και ηθική: ένα χάσμα μεγεθών που προκαλεί αποστροφή στο μέσο πολίτη.  Κοντολογίς, αυτός δεν ανέχεται καμιά αναφορά στο θέμα για περισσότερο από τρία λεπτά.  Καμία αγάπη για τα Ευρωπαϊκά θέματα. 

Έχουμε ένα εκλογικό σώμα χωρίς ψυχή.  Ακόμα και η αποχή χωρίς γνώση παύει να αποτελεί τρόπο διαμαρτυρίας και φαντάζει ως αδιαφορία.  Τα τραγούδια των παιδιών εύκολα χάνονται στις κραυγές των ενηλίκων για εσωτερική ελευθερία και ανάγκη να καταφέρουμε ξανά να προβάλλουμε τον εαυτό μας στο μέλλον.  Τι σημασία έχουν οι σαράντα δύο μάστορες και οι εξήντα κομματικοί μαθητάδες των ψηφοδελτίων, αν κανένας δεν μπορέσει να μας θυμίσει πώς είναι να υπάρχει προοπτική;

Μας αρέσουν τα ταξίδια, το σουλάτσο από πρωτεύουσα σε πρωτεύουσα με την ευκολία της Σένγκεν ή η ενιαία αγορά.  Φωνάζουμε για τα ανθρώπινα δικαιώματα, βραβεύουμε την καινοτομία και κάνουμε βήματα προς την προστασία του περιβάλλοντος.  Γνωρίζουμε όμως πολύ λίγα πράγματα για το πώς άνοιξαν τα σύνορα της ελευθερίας και μερικοί θα προτιμούσαν να ξέρουν πολύ λιγότερα.  Έτσι ας πούμε μια μάνα μπορεί να νοσταλγεί την εποχή της δραχμής, ενώ κάνει χρήση των ευκολιών που προσφέρουν τα προγράμματα οικονομικής ενίσχυσης για τη φοίτηση του παιδιού της σε παιδικό σταθμό.  ‘Η κάποιοι αγρότες μπορεί να ονειρεύονται να κουνήσουν επιτακτικά το δάκτυλο στη Μέρκελ, την ίδια στιγμή που διεκδικούν ευρωπαϊκές επιδοτήσεις. 

Η απόσταση μεταξύ στις άμεσες ανάγκες για επιβίωση και στην εικόνα της Ευρώπης όπως εισπράττεται από εμάς, είναι τεράστια.  Ο ευρωσκεπτικισμός δεν είναι χτισμένος μόνο στα σύνορα πολιτικής αξιοπιστίας και οικονομικής αυτάρκειας, συμμετοχικής δημοκρατίας και ηγεμονικής κυριαρχίας.  Τρέφεται από τη δική μας άγνοια. 

Σταυροδοσία ή σταυροφορία;  Σε λίγο καιρό τα πάνελ και τα ραδιόφωνα, ο ηλεκτρονικός τύπος και οι επαρχιακές εφημερίδες θα γεμίσουν με πολυλογάδες και φανφαρόνους που θα τσακώνονται σε αποξενωμένο αχυρώνα.  Να δώσουμε πίσω στον πολίτη τον έλεγχο της καθημερινότητάς του και να διατηρήσουμε τις ισορροπίες ανάμεσα στο κοινωνικό κράτος και τη δημοσιονομική πρόοδο.  Να καταφέρουμε να εμπλέξουμε τις περιφέρειες στον αγώνα για ανάπτυξη.  Να τονίσουμε τη σημασία της ένταξης στις διαδικασίες και να καταπολεμήσουμε με έργο την αίσθηση  ότι οι αποφάσεις παίρνονται ερήμην μας.  Αυτή είναι η ευκαιρία.  

Διάβασα σε έναν από αυτούς τους σύγχρονους, διαδικτυακούς τοίχους που γράφουν τη δική τους ιστορία: «ν’ακουστεί ο λόγος των ποιητών».  Μέσα στο συνονθύλευμα από γκρι κουστουμαρισμένες υποσχέσεις και προκάτ συνθήματα, θα επιλέξω τον λιγότερο άγονο αγώνα: αυτόν της δημιουργίας.
 

Facebook Comments