Η γενιά των 500 ευρώ. Η πρώτη γενιά που ζει χειρότερα απ΄ τις προηγούμενες. Η γενιά με τα ποσοστά ανεργίας που αγγίζουν το 45%. Η γενιά των ελαστικών σχέσεων εργασίας, της ανασφάλιστης εργασίας, του ανασφάλιστου 4ωρου και της υποαπασχόλησης. Η γενιά που έχασε απ΄ τα καλύτερα μυαλά της στα χρόνια της κρίσης με 500.000 νέους μετανάστες στο εξωτερικό που κυνηγούν μια θέση στον ήλιο, εκτός των τειχών της χώρας.

Η ίδια αυτή γενιά είναι αυτή που πρέπει να δώσει τη μάχη στην καθημερινότητα και στην κοινωνία για την καλυτέρευση των συνθηκών διαβίωσης της και ταυτόχρονα να παλέψει για το μέλλον το δικό της και των παιδιών της. Η αλλαγή, όπως εμείς την οραματιζόμαστε δε θα έρθει από μόνη της. Θα είναι μια επίπονη διαδικασία που περνάει αρχικά μέσα απ τη συμμετοχή όλων στα κοινά και στη διαμόρφωση των πολιτικών που καθορίζουν τις ζωές μας.

Η συμμετοχή απ΄ τη γενιά μας για πολλούς θεωρείται παθογένεια, τη στιγμή που το πολιτικό σύστημα έχει αποκτήσει τα χαρακτηριστικά που βλέπουμε. Για πολλούς θεωρείται πολυτέλεια, τη στιγμή που παλεύουν για τα προς το ζην, μη μπορώντας να αφιερώσουν χρόνο ή και χρήμα το οποίο δεν υπάρχει. Παρόλα αυτά είναι αναγκαία για να διορθωθούν τα κακώς κείμενα που μας οδήγησαν εδώ. Δεν είναι προνόμιο ούτε των εύπορων ούτε αυτών που έχουν λύσει το πρόβλημα τους. Η συμμετοχή και η ενασχόληση θα πρέπει να δίνει βήμα στους αδύναμους της εποχής και διαμέσου αυτής να προσπαθούμε να δίνουμε λύσεις.

Με αφορμή τις πολιτικές εξελίξεις στη Κεντροαριστερά, και ενόψει του νέου φορέα  και της εκλογής ηγεσίας προκύπτει το ζήτημα της συμμετοχής των νέων. Ζήτημα που αφορά όλο το πολιτικό φάσμα, με διάφορες παραλλαγές κάθε φορά. Η αλλαγή γενιάς, η ανανέωση προσώπων και προπάντων νοοτροπίας είναι διαχρονικό αίτημα, πόσο περισσότερο στους καιρούς μας που έχουμε φτάσει σ΄ ένα τέλμα. Κάποιοι φωνάζουν ότι είδαμε το νέο το 2012 με τον Τσίπρα. Είναι αυτοί που δεν καταλαβαίνουν ότι λέγοντας νέο στη πολιτική δε μιλάς μόνο για την ηλικία αλλά και για τη νέα κουλτούρα, τη νέα σκέψη, το νέο ήθος στη πολιτική. Η ηλικία δεν είναι πανάκεια  αν δεν συνοδεύεται απ όλα αυτά σίγουρα. Ο Αλέξης Τσίπρας απέδειξε ότι το νεαρό της ηλικίας του ήταν το μόνο νέο που κόμιζε. Και αποδείχθηκε αυτή το 2012 μέχρι σήμερα στο σύνολο του πολιτικού και κυβερνητικού του βίου.

Στο χώρο της Κεντροαριστεράς η παραπάνω διαπίστωση γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από κάποιους, χρόνια κομματικούς αξιωματούχους, χάριν μικροπολιτικής και συμφερόντων. Κατηγορούν συλλήβδην μια γενιά που μάχεται καθημερινά, πετώντας της “το είδαμε το νέο με τον Αλέξη”. Και όμως δεν το είδαμε το νέο. Τουλάχιστον όχι όπως το οραματιζόμαστε εμείς. Ένα νέο πρόσωπο, μια αλλαγή γενιάς στην ηγεσία του πολύπαθου χώρου της Κεντροαριστεράς, ανανέωση στο πολιτικό προσωπικό του χώρου και κυρίως διαφορετικό ήθος και πολιτική συμπεριφορά. Πολιτικές που στο προσκήνιο θα έχουν τις ανάγκες της νέας γενιάς και των αδύναμων και όχι την εξυπηρέτηση κομματικών και άλλων συμφερόντων.

Στη νέα αυτή πορεία του χώρου δεν περισσεύει κανείς. Στελέχη έμπειρα και καθαρά που έχουν αφήσει το αποτύπωμα τους και το θετικό τους έργο στην πολιτική σκηνή είναι αναγκαία. Απλά το λεωφορείο που λέγεται κεντροαριστερά πρέπει να αλλάξει πορεία. Και για να γίνει αυτό πρέπει η νέα γενιά που τόσα χρόνια ήταν τοποθετημένη στη γαλαρία να βγει μπροστά και να πάρει θέση οδηγού. Και όλοι μαζί να δώσουμε λύσεις για την επόμενη μέρα! 

Facebook Comments