Μια πολύ σημαντική διαβούλευση διεξάγεται όσον αφορά το μέλλον της Ευρώπης και την θέση της Βρετανίας στην ΕΕ. Προσωπικά, η θέση μου σε αυτή την συζήτηση ρίχνει την πλάστιγγα στην φιλο-Ευρωπαϊκή πλευρά. Πιστεύω βαθιά στην Ένωση, όπως συνελήφθη αρχικά. Αυτό αποτελεί τμήμα της προσωπικής μου ιστορίας και της φιλοσοφίας που ανέπτυξα με βάση την εμπειρία μου στην ζωή.

Έχω ζήσει και υπό την ναζιστική και υπό την κομμουνιστική κατοχή στην γενέτειρά μου την Ουγγαρία, κι έμαθα από νωρίς πόση σημασία έχει το είδος του πολιτικού συστήματος που επικρατεί.

Η Ευρώπη στην οποία εγώ πιστεύω, επρόκειτο να αποτελέσει το χωνευτήρι όλων των αξιών και των αρχών της ανοιχτής κοινωνίας, μια αυτόβουλη ένωση ισότιμων και ανεξάρτητων κρατών που παραδίδουν τμήμα της κυριαρχίας τους για το κοινό καλό.

Για έναν ένθερμο υποστηριχτή της ανοιχτής κοινωνίας, είναι αποκαρδιωτικό να παραδέχεται ότι η ευρω-κρίση έχει μετατρέψει ήδη την ΕΕ, από μια αυτόβουλη ένωση ίσων, σε μια σχέση πιστωτή-δανειζόμενου, που δεν είναι ούτε εθελοντική ούτε ισότιμη.

Η πολιτική της λιτότητας που επέβαλε η Γερμανία σε χώρες της ευρωζώνης ήταν εσφαλμένη. Οι πτωτικές πιέσεις έχουν πλέον εκτονωθεί κι αυτό έχει αναθαρρήσει τις αγορές. Αλλά η προοπτική μακράς περιόδου στασιμότητας δεν έχει εκλείψει κι έχει θέσει σε λειτουργία μια αρνητική πολιτική δυναμική. Οποιοσδήποτε θεωρεί ότι οι επικρατούσες συμφωνίες είναι αφόρητες, εξωθείται σε θέση αντι-Ευρωπαϊστή, οπότε η όλη διαδικασία αποσύνθεσης εντείνεται.

Κατά την διάρκεια της πιο κρίσιμης φάσης της ευρω-κρίσης, η μια χρηματοπιστωτική κρίση διαδεχόταν την άλλη. Από εδώ και πέρα, πιστεύω ότι θα ακολουθήσουν μια σειρά πολιτικές και όχι χρηματοοικονομικές κρίσεις –αν και δεν αποκλείονται και οι δεύτερες.

Η Ευρώπη βρίσκεται σε σταυροδρόμι. Εχει να αντιμετωπίσει δύο καίριες αποφάσεις: Η μια αφορά το μέλλον της ευρωζώνης και η άλλη τον ρόλο της Βρετανίας στην Ευρώπη.

Η ευρωζώνη πρέπει να ενοποιηθεί περισσότερο. Χρειάζεται κοινή δημοσιονομική πολιτική προϋπολογισμών, τραπεζική ένωση και ένα καλύτερο επίπεδο οικονομικών ευκαιριών. Αλλά οποιαδήποτε κίνηση προς την μεγαλύτερη ενοποίηση, κινδυνεύει να διογκώσει την αντι-Ευρωπαϊκή ψυχολογία στην Βρετανία.

Αυτή την στιγμή η Βρετανία ζει στον ιδανικό κόσμο: Αποτελεί τμήμα της ευρωπαϊκής ενιαίας αγοράς, αλλά όχι τμήμα του ευρώ. Οποιαδήποτε αλλαγή θα είναι προς το χειρότερο για τα βρετανικά συμφέροντα.

Θα αφήσω την επιχειρηματική κοινότητα, ειδικά τις πολυεθνικές που χρησιμοποιούν την Βρετανία ως σημείο εισόδου στην ενιαία αγορά, να εξηγήσει στον βρετανικό λαό τι έχει να χάσει: Δουλειές.

Όμως μια έξοδος της Βρετανίας θα είναι ένα παραπάνω βήμα προς την διάλυση της ΕΕ και θα υποβαθμίσει πάρα πολύ την βαρύτητα που έχει η Ένωση στον πλανήτη –κι αυτό θα είναι μεγάλη απώλεια όχι μόνο για την Ευρώπη αλλά και για τον πλανήτη.

Κατά την άποψή μου, ο κόσμος υποφέρει από διάλυση της επιβολής του νόμου και της παγκόσμιας διακυβέρνησης. Τόσο η Ευρώπη όσο και η Αμερική είναι απασχολημένες με τα εσωτερικά τους προβλήματα κι έχουν δημιουργήσει κενά εξουσίας σε άλλους τόπους. Υπάρχουν πάρα πολλές πολιτικές κρίσεις από τις οποίες υποφέρουν άμεσα άνθρωποι, όπως φαίνεται στην ανθρωπιστική κρίση στην Συρία.

Η διάλυση της παγκόσμιας διακυβέρνησης έχει πλησιάσει πολύ την Ευρώπη με την ουκρανική εξέγερση και την ρωσική εισβολή στην Κριμαία. Οι Ουκρανοί είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν τις ζωές τους για να έλθουν πιο κοντά σε μια ΕΕ που βρίσκεται σε διαδικασία διάλυσης. Για παράδειγμα, η Βρετανία έχει «δώσει όρκο» να καταστραφεί το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που είναι ο μόνος θεματοφύλακας της επιβολής του νόμου στην Ουκρανία και την Ρωσία. Οι Ουκρανοί εδραιώνουν την ταυτότητά τους ως Ευρωπαίοι. Δεν είναι ώρα για τους λαούς και στις δύο όχθες του Καναλιού της Μάγχης, να ανακαλύψουν ξανά την ταυτότητά τους ως Ευρωπαίοι; Αν γινόταν αυτό, θα γινόταν να βρεθεί λύση και στα αδάμαστα, φαινομενικά, προβλήματα της ΕΕ.

Facebook Comments