Εκτός από τα οικονομικά ζητήματα, τις μειώσεις των συντάξεων, τις διαρκείς περικοπές, τον ανοιχτά κεκηρυγμένο πόλεμο με τους ελεύθερους επαγγελματίες και μύρια άλλα, που προσφέρουν το κατάλληλο υλικό για ευφραντικούς καβγάδες στα πάνελ της τηλεόρασης, ένα μείζον ζήτημα για την εκάστοτε κυβέρνηση σε κάθε χώρα της Εσπερίας, που πρέπει και να προσεγγίζεται με την προσήκουσα σοβαρότητα και να αποτελεί κέντρο του πολιτικού διαλόγου είναι αυτό της ασφάλειας, το οποίο μπορεί να ανακόψει βίαια την πρόοδο και να βυθίσει στο μαρασμό ακόμη και τις πιο πλούσιες χώρες του πλανήτη. Φανταστείτε τι κάνει στις υπό κρίση…

Σε άλλες χώρες η τρομοκρατία, σε άλλες η εγκληματικότητα. Δυο οι εχθροί της ασφάλειας. Η Ελλάδα ευτυχώς δεν τα έχει βάλει με τον πρώτο και μακάρι να μην χρειαστεί, άλλωστε της φτάνει και της περισσεύει ο δεύτερος. Δεν ξέρω με βεβαιότητα αν η φτώχεια είναι ένας παράγων που αυξάνει την παραβατική συμπεριφορά, την απόφαση πρόκλησης βλάβης στο συνάνθρωπο για προσωπική ωφέλεια, πάντως δημιουργεί εντονότερες καταστάσεις και συμπεριφορές. Βρισίδια αν παρκάρεις εκεί όπου συνηθίζει να παρκάρει ο γείτονας, ευκολότεροι καβγάδες στα ΜΜΜ, που όλοι έχουμε δει και ζήσει. Πάντως σε συνδυασμό με την ακολουθούμενη από την πολιτεία χρόνια τώρα αντιεγκληματική στρατηγική έχει δημιουργηθεί μια ανειμένη αίσθηση ορίων, η οποία έχει φωλιάσει στα μυαλά των ανθρώπων οδηγώντας στις πιο αποκρουστικές ακρότητες.

Συμβόλαια θανάτου με στάνταρ τιμές για μια ανθρωποκτονία, ώστε να προσεγγίσουν τους ενδιαφερομένους οι δολοφόνοι κοστολογώντας ανθρώπινες ζωές, εγκληματικές ομάδες που έγιναν διάσημες με τις εισβολές τους σε δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους και τις καταστροφές περιουσιών και όχι για τη δίκη τους, ξυλοδαρμοί φοιτητών εξαιτίας της στολής και της σχολής στην οποία φοιτούν, στυγερά εγκλήματα χωρίς προσωπεία που δεν λογαριάζουν τίποτα.  Δεν λέω, εν μέρει υπήρχαν και απασχολούσαν ανέκαθεν, αλλά τώρα είναι πασίδηλο ότι βρίσκονται σε έξαρση. Πλέον μιλάμε για έναν εθισμό στη βιαιότητα που τείνει να γίνει καθημερινότητα ή η καθημερινότητα βίαιη.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, ας μη φοβόμαστε να το πούμε, είναι αδιανόητο να γεννιούνται πρόχειρες έως και κακές νομοθεσίες για την αποσυμφόρηση των φυλακών (βλ 4322/2015). Εισαγγελικοί και ειδικοί λειτουργοί εντοπίζουν υποχώρηση πολλών αναχωμάτων της πολιτείας απέναντι στο έγκλημα και εκτιμούν περαιτέρω αύξηση της εγκληματικότητας. Φυσικά μέσα σε αυτό το κυοφορούμενο χάος, δεν πρέπει να απομακρυνθούμε από την απαρασάλευτη αρχή του Κράτους Δικαίου, επιβάλλοντας ποινές με ανεπαρκή στοιχεία στη σκέψη ότι έτσι λειτουργούμε προληπτικά και αποτρεπτικά.

Η ανασφάλεια τίκτει το φόβο, ο οποίος άπαξ και κυριαρχήσει σε μια κοινωνία την κρατά δέσμια αναγκάζοντάς την να κοιτά πάντα πίσω της. Προφανώς και δεν μιλάω για τη διάσταση της ασφάλειας που λειτουργεί ως κριτήριο για ελεύθερα και ανελεύθερα καθεστώτα, δηλαδή για τη ρήση που λέει όσο περισσότερη η ασφάλεια, τόσο λιγότερη η ελευθερία. Η καθημερινή ασφάλεια είναι απαραίτητη για την κυριαρχία της ελευθερίας και την εξέλιξη, γιατί μόνο σε συνθήκες ασφάλειας  ο άνθρωπος δημιουργεί και αναπτύσσει  ελεύθερα τις δραστηριότητες του. Άλλως, σε συνθήκες μεγάλης ανασφάλειας η πολιτεία θα αναγκαστεί να αντιμετωπίσει τον άνθρωπο που μόνος του αναλαμβάνει την προστασία της ζωής και της περιουσίας του, αυτούς που κακώς παίρνουν το νόμο στα χέρια τους .

Όπως και να έχει, η ασφάλεια και η αντιμετώπιση του εγκλήματος πρέπει να είναι στις προτεραιότητες της πολιτικής ατζέντας κάθε κόμματος και να συζητηθεί επιτέλους σοβαρά, χωρίς τις ακρότητες του διαδικτυωμένου όχλου. Αν δεν νικήσουμε το φόβο, σε λίγο δεν θα έχουμε περιθώριο  ούτε για μισθούς και συντάξεις να μιλάμε.

Facebook Comments