Η οικονομική κρίση επέφερε ένα μονοπώλιο στην πολιτική ατζέντα εδώ και σχεδόν μια δεκαετία. Η οικονομία ήταν, είναι και θα είναι αναμφίβολα το κύριο πεδίο άσκησης της πολιτικής, αλλά δεν μπορεί να αποτελεί «δούρειο ίππο» ώστε να μπαίνουμε σε μια «απολιτίκ» εποχή, όπου όλα θα ισοπεδώνονται στο όνομα των «μνημονίων», των «αγορών», των «αξιολογήσεων» κλπ. Ακόμα και η διαχείριση των οικονομικών αναγκών των πολιτών έχει έντονα πολιτικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά. Δεν έχει ιδεολογικό στίγμα άραγε η πρόσφατη δήλωση περί συνειδητής (έστω και μεταβατικής) επιβάρυνσης των ειλικρινών φορολογούμενων; Είναι ίδια η δημοσιονομική προσπάθεια του 2012-2014 που στόχευε σε μείωση φόρων και περιορισμό δαπανών, με την ατελείωτη φορολογική επιβάρυνση της τελευταίας 3ετίας με ταυτόχρονη αύξηση των κρατικών δομών; Δεν έχει πολιτικο-ιδεολογικό υπόβαθρο η κατεύθυνση της κυβέρνησης να δημιουργήσει μια χώρα χαμηλών επιδομάτων πλήρους κρατικής εξάρτησης, αντί μια χώρα νέων θέσεων εργασίας όπου μέσω της παραγωγής θα μπορούμε να βοηθάμε τους αδύναμους συμπολίτες μας;

Αλλά εκτός της οικονομίας, υπάρχει ένα τεράστιο πεδίο άσκησης της πολιτικής, όπου υπάρχουν σημαντικές διαφορές οι οποίες πρέπει και να υπάρχουν, αλλά και να αναδεικνύονται. Ο πολίτης μπορεί να στενάζει από τη φορολογική αφαίμαξη της κυβέρνησης  που δήθεν θα έσκιζε τα μνημόνια, αλλά ταυτοχρόνως δεν μπορεί να ανέχεται και μια ιδεολογική στροφή με λογικές εκτόνωσης άλλων εποχών. Η αντιμετώπιση του σωφρονιστικού συστήματος, της εγκληματικότητας, των «αβάτων» που έχουν δημιουργηθεί και διογκωθεί σε διάφορες περιοχές της χώρας έχουν έντονα πολιτικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά που οφείλουν να προβάλλονται, ώστε οι πολίτες να έχουν συνείδηση ότι η ψήφος μας δεν αφορά αποκλειστικά και μόνον τα βραχύβια οικονομικά δεδομένα, αλλά ενα σύνολο αξιακών δεδομένων και κοινωνικών πτυχών από τις οποίες σε μεγάλο βαθμό καθορίζεται η ποιότητα διαβίωσης. Μια κοινωνία που δεν αισθάνεται ασφαλής, όταν το αστυνομικό δελτίο έχει πλέον κατακλυστεί από στυγερές δολοφονίες (ακόμα και από άτομα που βρίσκονται εκτός φυλακών λόγω ευνοικών νομοθετικών διατάξεων), τότε αυτή η κοινωνία δεν είναι επί της ουσίας ελεύθερη. Έχει, επίσης, έντονα πολιτικά χαρακτηριστικά η αντιμετώπιση του θεσμού της δικαιοσύνης από την κυβέρνηση:παρατηρούμε, συχνά, περιπτώσεις κυβερνητικών αξιωματούχων (ακόμα και του ίδιου του Πρωθυπουργού) να επιτίθενται λεκτικά στην δικαιοσύνη αναλόγως εάν οι αποφάσεις της συνάδουν με τις πολιτικές τους προτεραιότητες, γεγονός που καταδεικνύει την πολιτική αντίληψή τους για τον ιερό θεσμό.

Δεν θεωρώ ότι οι ιδεολογικές διαφορές έχουν ξεπεραστεί. Και υπάρχουν και πρέπει να υπάρχουν, με την αυτονόητη προυπόθεση να υφίσταται πεδίο διαλόγου και συνεννόησης στα μείζονα. Οι νέες γενιές θα έρθουν κοντά στην πολιτική μόνον όταν πιστέψουν σε νέα αξιακά δεδομένα, σε νέα πολιτικά οράματα και σε νέα πολιτικά σημεία αναφοράς. Η ισοπέδωση, το «όλοι ίδιοι είναι», το «να καεί να καεί το μπ… η Βουλή, το «για όλα φταίνε τα μνημόνια» οδηγούν νομοτελειακά σε μια κοινωνία από αδιάφορη έως θυμωμένη με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το μέλλον της χώρας.

Facebook Comments