Το «ματωμένο» υπερπλεόνασμα κι η καταστροφή της μεσαίας τάξης

Ο Σεπτέμβριος κι ο Οκτώβριος δεν ήταν πολύ καλοί μήνες για τον Αλέξη Τσίπρα και την κυβέρνηση του. Τουλάχιστον δημοσκοπικά, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπόρεσε να καλύψει έστω μέρος της μεγάλης διαφοράς, που έχει δημιουργηθεί με τη ΝΔ και που στις περισσότερες εκ των ερευνών ξεπερνά ακόμα και τις 10 μονάδες. Συγχρόνως, οι ΑΝΕΛ, ο κυβερνητικός εταίρος του ΣΥΡΙΖΑ, βρίσκονται σε πολύ χαμηλά δημοσκοπικά επίπεδα, που σε καμιά περίπτωση δεν εγγυώνται την εκ νέου είσοδο του κόμματος του Πάνου Καμμένου στη Βουλή.

Αντίθετα, καθώς ο χρόνος των εκλογών πλησιάζει (δεν υπάρχει κανένας πια αναλυτής, που να βλέπει οι εκλογές να γίνονται πέραν της 23ης Οκτωβρίου 2018), τα δημοσκοπικά περιθώρια για τον κυβερνητικό συνασπισμό, στενεύουν επικίνδυνα. Καθώς είναι προφανές ότι τα βέλη στην πολιτική φαρέτρα του κ. Τσίπρα λιγοστεύουν επικίνδυνα.

Αυτή την στιγμή δύο είναι τα επιχειρήματα, που αναμένεται ότι επιχειρεί να χρησιμοποιήσει ο πρωθυπουργός σε μια ύστατη προσπάθεια να περιορίσει κατά το δυνατόν το τεράστιο δημοσκοπικό προβάδισμα της ΝΔ και του Κυριάκου Μητσοτάκη μέσα στους επόμενους, καθοριστικούς μήνες. Η διανομή μέχρι τα Χριστούγεννα του περιβόητου “κοινωνικού μερίσματος”, ύψους περίπου 1,1-1,2 δισ ευρώ, που λέγεται ότι προήλθε από το πρωτογενές “υπερπλεόνασμᔨ, δηλαδή άνω του 1,75%, που ζητούσαν οι δανειστές. Κι από την επίκληση της “καθαρής εξόδου” από τα Μνημόνια μετά τον Αύγουστο του 2018, που εκτιμάται ότι μπορεί να είναι η τελευταία ευκαιρία του κυβερνώντος κόμματος να προκαλέσει εκλογές, ελπίζοντας σε ένα σχετικά αξιοπρεπές αποτέλεσμα στην κάλπη για τους δύο κυβερνητικούς εταίρους.

Όμως και τα δύο αυτά επιχειρήματα έχουν ήδη αποδυναμωθεί. Όπως ουσιαστικά αποδυναμώθηκε εντελώς το επιχείρημα του κ. Τσίπρα και των συντρόφων του ότι δήθεν η χώρα βγαίνει από τα δύσκολα, ότι αφήνει την λιτότητα πίσω της κι έρχεται η ανάπτυξη, που βοηθούν κι οι ξένοι.

Το πρωθυπουργικό ταξίδι στις ΗΠΑ κι η συνάντηση με τον πρόεδρο Τραμπ, κι η επίσκεψη του γάλλου προέδρου Μακρόν στην Αθήνα, μπορεί να προκάλεσαν μια σχετική ευφορία αρχικά. Αλλά σύντομα αυτή η ευφορία εξανεμίστηκε. Είναι προφανές ότι τα πράγματα δεν είναι καλά. Και τούτο διότι η προπαγανδιστική τακτική του Μαξίμου είναι πλέον ανεπαρκής.

Κι ο κυριότερος λόγος δεν είναι ότι η αξιοπιστία των κυβερνητικών παραγόντων, ακόμα και του ίδιου του πρωθυπουργού, βρίσκεται στο ναδίρ, αλλά ότι ο κόσμος βιώνει στο πετσί του την πολύ κακή κατάσταση, που υπάρχει στην πραγματική οικονομία, που πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, εξαιτίας κυρίως των συνεχιζόμενων περικοπών σε μισθούς και συντάξεις αλλά και της υπερφορολόγησης, που καταστρέφει την όποια ιδιωτική πρωτοβουλία και την μεσαία τάξη, που είχε απομείνει. Κάτι που ακόμα κι ο υπουργός αναπληρωτής Οικονομικών Γ. Χουλιαράκης είχε την ειλικρίνεια να ομολογήσει, καταρρίπτοντας το ψευδές επιχείρημα των συριζαίων ότι για τους υπερβολικούς φόρους, που ξεζουμίζουν ελεύθερους επαγγελματίες, εμπόρους, μικρομεσαίους, αυτοαπασχολούμενους κι επιστήμονες κυρίως, ευθύνονται οι δανειστές.

Όπως είπε ο κ. Χουλιαράκης η υπερφορολόγηση της μεσαίας τάξης, των εντίμων φορολογούμενων, που εργάζονται σκληρά για να επιβιώσουν, ήταν συνειδητή επιλογή της κυβέρνησης για να κερδίσουν περισσότερα χρήματα ως φόρους προκειμένου με την υπερσυγκράτηση των δαπανών και τους επιπλέον φόρους να περισσέψουν χρήματα για την επιδοματική πολιτική της κυβέρνησης ενόψει Χριστουγέννων, προκειμένου να υφαρπάξουν την ψήφο των ταλαιπωρημένων από τη λιτότητα χαμηλών εισοδημάτων.

Αυτό όμως που αρνούνται να αντιληφθούν στην κυβέρνηση είναι ότι πλέον, η καταστροφή της όποιας μεσαίας τάξης κι η ισοπέδωση όλων σε αποδοχές πείνας, έχει καταστήσει την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων να είναι “ασθένεστερες εισοδηματικά τάξεις”. Το κοινωνικό μέρισμα δεν θα προέλθει από την ανάπτυξη της οικονομίας και τη δημιουργία πλούτου. Αλλά από την κατάρρευση μέσω της υπερφορολόγησης, των μεσαίων εκείνων εισοδημάτων, που ήταν ο κύριος μοχλός ανάκαμψης της οικονομίας. Πράγματι το υπερπλεόνασμα πλέον είναι “ματωμένο”, όπως έλεγε ως αντιπολίτευση ο ΣΥΡΙΖΑ το 2014. Κι όλα αυτά σε μια εποχή, που ουδείς, ούτε καν οι φιλικοί προς τον ΣΥΡΙΖΑ δανειστές, δεν αποδέχονται ότι υπάρχει η πολυδιαφημισμένη έξοδος από τα Μνημόνια, καθώς είναι προφανές ότι αναζητείται τρόπος να έλθει, κάπως ομαλά, ένα νέο “υβριδικό” μνημόνιο light.