Βιζόν και ψέματα

Για όσους αμφιβάλλουν για το τι ακριβώς συμβαίνει στην οικονομία μας αρκεί μια ανάγνωση κάτωθι. Από τους 190 τόσους μη ανταποδοτικούς φόρους και εισφορές υπέρ διάφορων πιθανών και απίθανων τρίτων (ταμείων, Ιδρυμάτων, παράξενων αρκτικόλεξων), που έχουν καταγράψει οι μελέτες του ΙΟΒΕ και του ΟΟΣΑ η Κυβέρνηση με το πολυνομοσχέδιο ισχυρίζεται ότι «κατήργησε» καμιά δεκαριά, με το δικό της μοναδικό τρόπο.

Ποιος είναι ο τρόπος αυτός;

ΥΠΟΠΑΡΑΓΡΑΦΟΣ Γ.5.: ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΜΗ ΑΝΤΑΠΟΔΟΤΙΚΩΝ ΧΡΕΩΣΕΩΝ
– ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΜΗ ΑΝΤΑΠΟΔΟΤΙΚΩΝ ΧΡΕΩΣΕΩΝ ΣΤΟΝ ΚΡΑΤΙΚΟ ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟ Από 1.7.2014, καταργούνται … κρατήσεις από οικονομικές δραστηριότητες των πολιτών υπέρ ταμείων αστυνομικών, ΜΤΣ, ΤΕΑΠΑΣΑ/ΤΠΑΣ, ΟΣΕ ΟΠΑΠ, Τ.Π.Π.- Ο.Σ.Ε., Ταμείου Ασφάλισης Υπαλλήλων Τραπεζών και Επιχειρήσεων Κοινής Ωφέλειας (ΤΑΥΤΕΚΩ),  Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, στη Δ/νση Τοπογραφικής του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, ο πόρος ποσοστού 2% που υπολογίζεται στην αξία των εκτελούμενων έργων και των προμηθειών του Οργανισμού Λιμένος Θεσσαλονίκης, υπέρ του Ταμείου Προνοίας Προσωπικού Οργανισμού Λιμένος Θεσσαλονίκης, και λοιπά μυστικοπαθή αρκτικόλεξα. Έτσι ως το έντεκα.

Και καταλήγει στο εκπληκτικό: «Εφεξής τα έσοδα αυτά εισπράττονται στον Κρατικό Προϋπολογισμό (Κ.Α. Εσόδου 3425) και αποτελούν δημόσια έσοδα.”

Δηλαδή τα μη ανταποδοτικά τέλη και φόροι που κακώς επιβάλλονταν έγιναν κοινοί  φόροι. Τότε γιατί «καταργήθηκαν»; Για να τα δώσει η Κυβέρνηση ως  επιχορηγήσεις προς τους φορείς αυτούς που κακώς τα εισέπρατταν (ως μη-ανταποδοτικά) από τους καταναλωτές και τους πολίτες; Η για κάτι άλλο; Άγνωστο.

Και ακόμη «κάτι το ωραίον» στο ίδιο θαυμαστό κείμενο του πολυνομοσχεδίου. Ένα πασχαλινό δώρο της κυβέρνησης στους ασφαλισμένους του ΟΑΕΕ. Αυτούς που στην μεγάλη τους πλειοψηφία είναι ουσιαστικά μισθωτοί με μπλοκάκι ή άνεργοι και υποαπασχολούμενοι επαγγελματίες, (μόνοι αυτοί στην ΕΕ που δεν πληρώνουν ασφαλιστικές εισφορές ανάλογα με τα έσοδά τους, αλλά καλούνται να πληρώσουν σταθερά ποσά για να τους επιτρέπεται να εργαστούν, ακόμη κι αν δεν έχουν έσοδα)

«Προβλέπεται η θέσπιση μηνιαίας καταβολής των ασφαλιστικών εισφορών και όχι ανά δίμηνο όπως ισχύει σήμερα. Αν δεν καταβληθούν οι εισφορές από την πρώτη ημέρα του μεθεπόμενου μήνα καθίστανται καθυστερούμενες και υπόκεινται σε επιβαρύνσεις, σύμφωνα με τις ισχύουσες κάθε φορά διατάξεις.»

Κι ακολουθεί το δεύτερο, συντονισμένο με το παραπάνω, χτύπημα:

«Υποχρεωτικά ασφαλιστικές εισφορές στον ΟΑΕΕ θα πληρώνουν όσοι ασκούν σχετική με τη δραστηριότητα ασφάλισης στον φορέα …..και εργάζονται και ως μισθωτοί …..εφόσον ο χρόνος ασφάλισης στο Ι.Κ.Α.-Ε.Σ.Α.Μ. υπολείπεται των εικοσιπέντε (25) ημερών ασφάλισης ανά μήνα. Στο εξής, αυτή η κατηγορία θα μπορεί να εξαιρεθεί από τον ΟΑΕΕ μόνο εάν έχει πλήρη χρόνο ασφάλισης στο ΙΚΑ.»

Μεταφράζω: αν μισθωτός για ένα μήνα έχει 10- 20 ή ακόμη και 24 ημερομίσθια, γιατί δουλεύει part-time ως μισθωτός, γιατί έλειψε μια μέρα βρε αδελφέ από τη δουλειά και ασκεί και κάποια δραστηριότητα, όπως μεταφραστής, σύμβουλος, ερευνητής, μελετητής, κηπουρός, λογιστής, ψάλτης, καθαρίστρια κλπ θα πρέπει να καταβάλει ολόκληρο το ποσό ασφάλισης στον ΟΑΕΕ (του μήνα άραγε «μόνο»; του έτους, ίσως;). Δηλαδή να του αρπάξει και τον μισερό μισθό του. Και να τρέχει να κανονίσει με τον ΟΑΕΕ μην και τα αποδώσει καθυστερημένα τον μήνα αυτόν. Ξέρετε δα πόσο απλά κι όμορφα γίνονται αυτά. Να τραβολογάει βεβαιώσεις από τον ένα φορέα στο άλλο. Δηλαδή να χάσει σίγουρα κι ένα-δυο ακόμη μεροκάματα, ώστε να μην ξεφύγει από το δόκανο του ΟΑΕΕ ούτε τον άλλο μήνα. Να αναγκαστεί να τα ξαναπληρώσει και τον επόμενο ο καψερός.

Ακόμη και η ολοκληρωτική, αδιέξοδη γραφειοκρατία του «Πύργου» του Κάφκα μοιάζει πιο ανθρώπινη, πιο φιλεύσπλαχνη μπροστά σε αυτό το πλέγμα παράνοιας.

Τελικά ο μόνος φόρος που καταργήθηκε, ήταν ο φόρος πολυτελείας 10% στις γούνες (που οι ίδιοι είχαν επιβάλλει το 2010). Τώρα γιατί ειδικά στις γούνες και όχι για παράδειγμα και αυτός στα σκάφη, που κατέστρεψε μαζί με τα τεκμήρια, την Ελληνική παραγωγή σκαφών, άδειασε τις μαρίνες, τα λιμάνια και μείωσε τις θέσεις εργασίας και τέλος και τα δημόσια έσοδα; ‘Η τόσους άλλους αντίστοιχους απίθανους φόρους σε μη εισόδημα σε τόσους άλλους κλάδους; ‘Η τη γενικευμένη φορολογική τρομοκρατία; Τρέχα-γύρευε.

Προφανώς εν προκειμένω, δεν είναι αποκλειστικά η οικονομική λογική που οδήγησε στη γενναία γουνοφόρο απόφαση, αλλά μάλλον το ότι οι συγκεκριμένοι παραγωγοί θεωρούνται  ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας ή είχαν κάποια καλύτερη άκρη άσκησης πίεσης, όπως έναν πιο καπάτσο και οριακό αριθμητικά «βολευτή».
 

Το κερασάκι της οργής: με τον ίδιο ακριβώς νόμο μοιράζουν προεκλογικά, στις αρχές Μαΐου, κλεμμένα πεντακοσάρικα βαφτισμένα «κοινωνικό μέρισμα», στους ίδιους πάνω κάτω από τους οποίους τα κλέβουν στο πολλαπλάσιο.

Τελικά η διεστραμμένη «ανάπτυξη» του κ. Σαμαρά, ιδωμένη από αυτή την οπτική, μοιάζει απελπιστικά με την ακατάλληλη δι’ανηλίκους Αφροδίτη με την γούνα, του Λεοπόλδου φον Ζάχερ-Μαζόχ.

Αν θέλουμε να έχουμε κάποιο μέλλον, εμείς και οι γενιές που ακολουθούν, αυτό το εξαντλημένο παραμύθι πρέπει να το αντικαταστήσουμε από ένα άλλο αφήγημα.

Το αφήγημα  ενός κράτους που υπάρχει για τους πολίτες του και όχι πολιτών που υπάρχουν για το κράτος τους.

Ενός κράτους με διαφανές, απλό και σταθερό φορολογικό σύστημα, με ισχυρή διοίκηση ικανών και περήφανων δημόσιων λειτουργών, που στηρίζει την δημιουργία πλούτου και θέσεων εργασίας, που παρέχει ασφάλεια και αλληλεγγύη.

Αυτή η ανάστροφη προοπτική είναι η αλήθεια που πρέπει να δουν οι Έλληνες πολίτες, πρέπει να δει η Ευρώπη, ο πολιτισμένος κόσμος.  Αν επιθυμούμε αληθινά βιώσιμη και διαρκή ανάπτυξη και όχι ψευτοθαύματα. Αν θέλουμε να ελπίζουμε, μέρες που είναι για τον ελληνισμό, σε κάποιας μορφής Ανάσταση.