Δεν υπάρχει σωτηρία με αυτό το κράτος!

Η Ελλάδα βρίσκεται σε ένα πρωτοφανές σταυροδρόμι. Ήλθε η ώρα να αντιληφθούμε ότι η ζωή, που ξέραμε τις τελευταίες δεκαετίες δεν μπορεί να συνεχισθεί. Οι αλλαγές, όσο οδυνηρές κι αν φαίνονται σήμερα, είναι απαραίτητες. Κι η επιτυχία των μεταρρυθμίσεων, που προβλέπονται από το μνημόνιο είναι η μόνη μας ελπίδα να ξεφύγουμε από το ενδεχόμενο χρεοκοπίας. Όμως ενώπιον αυτής της πραγματικότητας διαπιστώνουμε ότι με προεξάρχοντες τους αχαρακτήριστους πολιτικούς του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ, που μας κυβερνούν,  αντιστέκονται κι οι δημόσιοι υπάλληλοι κι οι συνδικαλιστές ακολουθώντας την ίδια ξεπερασμένη λογική, ελπίζοντας ότι θα μπορούσε να διατηρηθεί το ίδιο καθεστώς της λούφας, της διαφθοράς, των πιέσεων προς την εκάστοτε εξουσία, που οδηγούσε σε μεγαλύτερα επιδόματα, σε μεγαλύτερους μισθούς, σε περισσότερους διορισμούς, σε περισσότερες πρόωρες συνταξιοδοτήσεις κοκ. Δεν μπορούν ή δεν θέλουν να αντιληφθούν ότι αυτό το μοντέλο ψευδούς, τεχνητής ανάπτυξης, που δανειζόμαστε για να καταναλώνουμε απροκάλυπτα, δεν μπορεί να συνεχίσει να υφίσταται. Το μοντέλο αυτό κατέρρευσε οριστικά. Και πρέπει να αναζητήσουμε νέους δρόμους ανάπτυξης ως κοινωνία.

Όμως οι αντιστάσεις παραμένουν ισχυρές. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που το τελευταίο διάστημα ολοένα και περισσότεροι δημόσιοι υπάλληλοι επιδίδονται σε κάποιου είδους «λευκή απεργία», διαμαρτυρόμενοι γιατί περιεκόπησαν τα επιδόματα και οι αμοιβές τους. Αυτή την στιγμή, που το Δημόσιο πρέπει να εργάζεται σαν καλοκουρδισμένη μηχανή για να μπορέσει να λειτουργήσει αποτελεσματικά για την προώθηση των απαραίτητων μεταρρυθμίσεων, αυτό δεν συμβαίνει. Σε όλες τις εκθέσεις της Κομισιόν το τελευταίο διάστημα, το μεγάλο πρόβλημα εντοπίζεται στη διάλυση των δημόσιων μηχανισμών. Κι αυτό έχει άμεσες επιπτώσεις σε πολλά, με κυριότερο την αποτυχία του Δημοσίου να περιορίσει την εισφοροδιαφυγή και την φοροδιαφυγή.

Όλοι ομιλούν για την μεγάλη κρίση, που διέρχεται η ελληνική οικονομία. Κι όλοι εύχονται να περάσει, ωσάν να ήταν κάποια γρίπη, γρήγορα. Αυτό, που υφιστάμεθα ως κοινωνία δεν είναι κρίση. Και τούτο διότι η λέξη κρίση εμπεριέχει την έννοια του εφήμερου, του προσωρινού. Αυτό όμως δεν ισχύει. Τούτο που ισχύει είναι ότι κατέρρευσε το μοντέλο ζωής, που είχαμε οικοδομήσει με δανεικά τις τελευταίες δεκαετίες. Αυτοί, που πιστεύουν ότι η «κρίση» θα ξεπεραστεί σε κάποιο διάστημα και θα μπορέσουμε να επιστρέψουμε στην γνωστή ευδαιμονία με δανεικά, πλανώνται πλάνην οικτρά. Ακόμα κι αν μπορούμε να δανειζόμαστε σχετικά τα επόμενα χρόνια, αυτό δεν σημαίνει ότι θα υπάρχουν περίσσια για να πέφτουν στην κατανάλωση, για να δίνονται στους αγρότες, που κλείνουν τους δρόμους με τα τρακτέρ, να γίνονται προσλήψεις δημοσίων υπαλλήλων η να αυξάνονται τα λαμόγια κι οι επιτήδειοι προμηθευτές του Δημοσίου. Τα μέτρα που ελήφθησαν θα είναι μόνιμα. Κι η χήνα με τα χρυσά αυγά, που νομίζαμε ότι είναι το κράτος επί 30 χρόνια, ψόφησε. Ο μόνος τρόπος να ξαναγνωρίσουμε ανάπτυξη στον τόπο μας είναι μόνον μέσα από την ενίσχυση του ιδιωτικού τομέα, που δεν θα εξαρτάται από το δημόσιο, και μέσα από την δημιουργία πλούτου. Για να το πετύχουμε αυτό χρειάζεται να επιστρέψουμε στις παραδοσιακές αξίες. Στην αναζήτηση της μόρφωσης, στην δημιουργικότητα, στην εργασία. Όλα αυτά, που έχουμε εγκαταλείψει εδώ και δεκαετίες, με αποτέλεσμα να έχουμε φθάσει στο σημείο να μην παράγουμε το παραμικρό, θα είναι η μοναδική μας διέξοδος στο εγγύς και στο απώτερο μέλλον.

Για να καταστεί όμως εφικτό, πρέπει να αλλάξουμε συνολικά νοοτροπία. Να μην τα περιμένουμε όλα από το κράτος. Να μην θεωρούμε ότι υπάρχουν «κεκτημένα» και βολέματα. Δείτε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του διεστραμμένου τρόπου σκέψης, που επικράτησε τα τελευταία 30 χρόνια  Το 1981, η Ελλάδα ήταν αυτάρκης σε παραγωγή τροφίμων. Σήμερα εισάγει το 65% των αναγκών της σε τρόφιμα και γεωργικά προϊόντα. Αυτό είναι απαράδεκτο. Με αυτό τον τρόπο, φτάσαμε στο σημερινό αδιέξοδο. Που δεν είναι μόνο οικονομικό, αλλά κυρίως πολιτικό, θεσμικό, κοινωνικό.