Avoir deux poids et deux mesures!

Εν ονόματι  του δυτικού μεταψυχροπολεμικού δόγματος «όποιος δεν συμμορφώνεται με τη νέα διεθνή τάξη πραγμάτων θα βιώνει τη βαρβαρότητα» στις 24 Μάρτη 1999 τα ΝΑΤΟικά στρατεύματα ξεκινούσαν το βάρβαρο σφυροκόπημα ενάντια στο λαό της Γιουγκοσλαβίας. Λίγα μόλις χιλιόμετρα βορείως των ελληνικών συνόρων…

Η επέμβαση έγινε διότι η Σερβία δεν ακολουθούσε τις απαιτούμενες κοινωνικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις, που σημαίνει ότι ήταν η τελευταία γωνία της Ευρώπης δεν είχε υποτάξει τον εαυτό της στα καθοδηγούμενα από τις ΗΠΑ νεοφιλελεύθερα προγράμματα, επομένως έπρεπε να εξαλειφθεί.

Σύμφωνα με τη διεθνή οργάνωση προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Human Rights Watch, περίπου 500 άμαχοι έχασαν τη ζωή κατηγορώντας το ΝΑΤΟ για παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου. Το Βελιγράδι, από την πλευρά του, έκανε λόγο για 5.000 νεκρούς αμάχους στην τρίμηνη διάρκεια των αεροπορικών επιχειρήσεων.

Πρόκειται για την πρώτη επίθεση στην ιστορία της Συμμαχίας κατά κυρίαρχου κράτους. Η βορειοατλαντική συμμαχία έβαζε την αιματοβαμμένη της σφραγίδα στην τελευταία σφαγή του 20ου αιώνα. Η συνέχεια είναι γνωστή: Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη, Μάλι, Συρία…

Η νομική βάση της δράσης, όπως παρουσιάστηκε από το Ηνωμένο Βασίλειο και άλλα κράτη του ΝΑΤΟ, δεν είχε επαρκώς διασαφηνιστεί σε κανένα στάδιο.

Η ανθρωπιστική επέμβαση, ως δικαιολογία που καθυστερημένα προέβαλαν τα κράτη του ΝΑΤΟ, δεν έχει θέση ούτε στο Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών ούτε στο εθιμικό Διεθνές Δίκαιο.

Το έγκλημα λοιπόν στη Γιουγκοσλαβία έχει, αποδεδειγμένα, συγκεκριμένους ενόχους με ονοματεπώνυμο.  Ο τότε πρόεδρος Μπιλ Κλίντον, η ΥΠΕΞ των ΗΠΑ Μαντλίν Όλμπράϊτ, ο στρατηγός Γουέσλι Κλαρκ, ο ΓΓ του ΝΑΤΟ Χαβιέ Σολάνα.

Οι προαναφερθέντες είχαν ωστόσο σημαντικούς συμπαραστάτες μια σειρά ηγέτες κυβερνήσεων. Από τον Τόνι Μπλερ  και το Γερμανό καγκελάριο Γκέρχαρντ Σρέντερ  έως και τον πολύ “ανθρωπιστή” Πρόεδρο της  Τσεχίας Βάτσλαβ Χάβελ που προέβαλε το μακάβριο επιχείρημα περί ανθρωπιστικών βομβαρδισμών” για να δικαιολογήσει αργότερα την συγκατάθεσή στο έγκλημα που διαπράχθηκε.

Στην  “συμμαχία των προθύμων”, μετά της άρνηση της Ελβετίας και της Αυστρίας να επιτρέψουν την υπέρπτηση των συμμαχικών αεροσκαφών πάνω από τις χώρες τους,  ήρθε να προστεθεί ως εθελόδουλο πιόνι και ο τότε Σλοβάκος Πρωθυπουργός Μίκουλας Τζουρίντα που, παρότι η χώρα του δεν ήταν την εποχή εκείνη μέλος της βορειοαντλαντικής συμμαχίας και άρα επ ουδενί λόγω δεν δεσμευόταν από τις αποφάσεις του ΝΑΤΟ, συμφώνησε με την υπέρπτηση των συμμαχικών αεροσκαφών πάνω από την χώρα του, λύνοντας έτσι τα χέρια του ΝΑΤΟ για να δοθεί το πράσινο φως για την έναρξη των βομβαρδισμών !  Η απόφαση δε,  ελήφθη σε μυστική συνεδρίαση του υπουργικού του συμβουλίου την 24η Μαρτίου 1999, χωρίς την έγκριση του Σλοβακικού Κοινοβουλίου, κρυφά από αυτό, κατά παράβαση του Σλοβακικού Συντάγματος!

Μέσα σε αυτή την υποκρισία και τον φαρισαϊσμό των δυτικών κρατών θεωρείται επιεικώς απαράδεκτο να σιωπούν επί της ουσίας για τις σοβαρότατες  παραβάσεις του δικαίου τα δημόσια πρόσωπα. Κι όμως, παρά τις καταγγελίες της κοινής γνώμης όλα αυτά τα χρόνια, ένα πέπλο σιωπής καλύπτει τα πρόσωπα των  λαλίστατων σε άλλες περιπτώσεις πολιτικών της Δύσης.

Την ομερτά έρχεται να σπάσει ένας κορυφαίος  σλοβάκος ποινικός δικαστής, ο Στέφαν Χάραμπιν, πρώην Πρόεδρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου και του Ανωτάτου Δικαστικού Συμβουλίου, και πρώην Υπουργός Δικαιοσύνης και Αντιπρόεδρος της Σλοβακικής Κυβέρνησης, καταθέτοντας στις 8 Νοεμβρίου 2017 στον Γενικό Εισαγγελέα της Σλοβακίας, μήνυση, καλώντας τον να ασκήσει ποινική δίωξη κατά των μελών της κυβέρνησης Τζουρίντα, πριν τα αδικήματά τους παραγραφούν.

Το μπαλάκι πλέον είναι στα χέρια του σλοβάκου Γενικού Εισαγγελέα, που ή θα δώσει τέλος σε αυτή την υποκρισία ή για ακόμη μιά φορά θα επιβεβαιώσει ότι οι σύγχρονες, κατά τ´άλλα δημοκρατικές κοινωνίες, έχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά για να κρίνουν την αδικία απέναντι στη βασική ιδέα των ανθρώπινων δικαιωμάτων, που αποτελεί βασικό πυλώνα των σύγχρονων δυτικών κοινωνιών.