Χίλαρι Κλίντον και Tζεμπ Μπους υποψήφιοι για την προεδρία των ΗΠΑ;

Δυόμιση χρόνια πριν από τις αμερικανικές εκλογές, η αντιπαράθεση που ονειρεύονται οι περισσότεροι πολιτικοί αναλυτές είναι ανάμεσα στη Χίλαρι Κλίντον και τον Τζεμπ Μπους. Η πρώτη κυριαρχεί στις δημοσκοπήσεις και ο δεύτερος είναι ένα από τα φαβορί για το χρίσμα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Κανένας από τους δύο, βέβαια, δεν έχει καταστήσει γνωστές τις προθέσεις του.

Πρώην κυβερνήτης της Φλόριντα, τραπεζίτης και επιχειρηματίας, ο ηλικίας 61 ετών Μπους μοιάζει να προετοιμάζει το έδαφος για την υποψηφιότητά του με επανειλημμένες δηλώσεις υπέρ της ανάγκης να υπάρξει μεταρρύθμιση στη μετανάστευση. Οι παράνομοι που έρχονται στις Ηνωμένες Πολιτείες, είπε τον περασμένο Απρίλιο, δεν διαπράττουν έγκλημα, αλλά μια ερωτική πράξη για να βοηθήσουν τις οικογένειές τους. Παντρεμένος με μια μετανάστρια από το Μεξικό, με την οποία μιλά ισπανικά, ο Μπους θα μπορούσε να συμφιλιώσει τους ισπανόφωνους ψηφοφόρους με το κόμμα του. Ηδη όμως έχουν ξεκινήσει οι αντιδράσεις των πιο συντηρητικών, καθώς και των στελεχών του Tea Party, που δενέχουν χωνέψει τις αυξήσεις των φόρων από τον πατέρα Μπους.

Στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα ακούγονται κι άλλα ονόματα, που όλοι όμως έχουν μειονεκτήματα. Ο Ραντ Πολ, αγαπημένος των ελευθεριακών, δεν εκπροσωπεί παρά μια πτέρυγα του κόμματος. Ο Μάικ Χάκαμπι είναι πολύ συντηρητικός και ηττήθηκε ήδη μια φορά, το 2008. Ο Κρις Κρίστι είναι δημοφιλής, αλλά δεν τον βοηθά η εμφάνισή του. Ο Πολ Ράιαν δεν μαγνητίζει ακριβώς τα πλήθη. Ο Σκοτ Γουόκερ, κυβερνήτης του Ουισκόνσιν, δεν είναι γνωστός παρά μόνο για την αντίθεσή του με τα συνδικάτα. Ο Τεντ Κρουζ είναι ο αγαπημένος του Tea Party, αλλά γεννήθηκε στον Καναδά από πατέρα Κουβανό. Ο Μάρκο Ρούμπιο παρουσιάζει μια δημοσκοπική καθήλωση. Κανείς απόλους αυτούς δεν ξεπερνά το 13% στην πρόθεση ψήφου στις προκριματικές εκλογές.

Η Χίλαρι, αντίθετα, παρουσιάζει διαφορά 50 μονάδων από τον ισχυρότερο αντίπαλό της, τον Τζο Μπάιντεν. Ο τελευταίος θα είναι 74 ετών το 2016 και θα πρέπει να εκπληρώσει τις υποσχέσεις που δεν τήρησε ο Ομπάμα. Οι άλλοι πιθανοί υποψήφιοι (Ελίζαμπεθ Ουόρεν, Αντριου Κουόμο, Μάρτιν ΟΜάλεϊ) λαμβάνουν λιγότερο από το 6% των ψήφων στις δημοσκοπήσεις.

Το κακό για τη Χίλαρι είναι ότι μια γυναίκα δεν είναι ποτέ μια «φυσική» υποψήφια στις Ηνωμένες Πολιτείες. Όπως επισημαίνει βέβαια στη Liberation η δημοσιογράφος Ρεμπέκα Τράιστερ, που ειδικεύεται στη θέση των Αμερικανίδων στην πολιτική και έχει γράψει το βιβλίο «Τα Μεγάλα Κορίτσια δεν κλαίνε», το τοπίο έχει αλλάξει, εμφανίζονται στην τηλεόραση περισσότερες γυναίκες και μαύροι.
Αλλά σε μια εκστρατεία της Χίλαρι θα υπάρχει πολύς σεξισμός, αυτό είναι βέβαιο.

Το γεγονός ότι έχασε την περασμένη φορά την έχει κάνει πιο συμπαθή στα μάτια των Αμερικανών, λέει η δημοσιογράφος του New Republic. Της καταλογίζουν βέβαια ότι είναι συνδεδεμένη με την εποχή των Κλίντον, ότι έχει ήδη ασκήσει την εξουσία. Οι δυναστείες υπήρχαν πάντα όμως στην αμερικανική πολιτική! Πριν από τους Κλίντον, υπήρχαν οι Κένεντι, οι Μπους, οι Κουόμο. Οποιος κοιτάξει την
αμερικανική ιστορία θα διαπιστώσει ότι όλες οι «πρώτες φορές» των γυναικών στην πολιτική έχουν σχέση με το ότι ήταν κόρες, χήρες ή αδελφές ανδρών πολιτικών. Η Νέλι Τέιλοου Ρος, η πρώτη γυναίκα κυβερνήτης (στο Ουαϊόμινγκ), εξελέγη μετά τον θάνατο του άνδρα της, το 1924. Το ίδιο συνέβη με την πρώτη γυναίκα που εξελέγη στη Γερουσία, τη Χάτι Κάραγουεϊ (στο Αρκανσο). Η Ολυμπία Σνόου, που ήταν για καιρό γερουσιαστής στο Μέιν, εισήλθε κι αυτή στην πολιτική μετά τον θάνατο του συζύγου της, το 1973. Αλλά και η Νάνσι Πελόζι γεννήθηκε σε μια οικογένεια πολιτικών.

Με άλλα λόγια, καταλήγει η αμερικανίδα δημοσιογράφος, ο δυναστικός χαρακτήρας της πολιτικής στις Ηνωμένες Πολιτείες υπήρξε για καιρό ο μόνος τρόπος να έχουν οι γυναίκες πρόσβαση στην εξουσία.