Όχι, ο Θεοχάρης δεν ήταν ο τέλειος πολιτειακός παράγοντας. Ζήσαμε μαζί του την εποχή που το κράτος τουιτάρει και οι λογιστές / φοροτεχνικοί υποχρεώνονται να γίνουν followers του Γ.Γ. για να ενημερώνονται ως προς τους … χρησμούς του. Να μαθαίνουν τι τους ξημερώνει κάθε … δευτερόλεπτο. Γιατί τέτοιος ήταν ο ρυθμός των αναρτήσεών του που επείχαν σχεδόν θέση … νόμου. Δυστυχώς μάλιστα οι εφοριακοί δεν είχαν ανακαλύψει το twitter με αποτέλεσμα οι λογιστές να τους πιάνουν διαρκώς ανενημέρωτους για τις … εξελίξεις.

Όχι, δεν είμαι είμαι κατά του «τιτιβίσματος», όμως όταν κανείς κρέμεται από το twitter ενός πολιτειακού παράγοντα για να βλέπει ποιες είναι οι νέες νόμιμες υποχρεώσεις του την επόμενη ημέρα, μάλλον κάπου το έχουμε χάσει εντελώς. Επιπλέον θεωρώ πως το οργανωτικό έργο του κ. Θεοχάρη μάλλον έχει εσχάτως υπερτιμηθεί.

Καμιά φορά, βλέπετε, και ο αποχωρών δεδικαίωται. Δεν ξεχνάμε το πόσες φορές πλησίαζαν προθεσμίες υποβολής ηλεκτρονικών δηλώσεων χωρίς τα ηλεκτρονικά συστήματα να είναι διαθέσιμα, ακόμα και συστήματα που είχαν λειτουργήσει παλαιότερα δίχως προβλήματα. Προφανώς υπήρχαν τεχνικές εξηγήσεις πίσω από όλα αυτά αλλά τα γεγονότα δεν αμφισβητούνται. Σίγουρα επίσης το δομικό – οργανωτικό έργο του δεν πρέπει να χαρακτηρίζεται πρωτοφανές.

Αλλιώς δεν θα φθάναμε στο τριτοκοσμικό φαινόμενο να παγώνει η έκδοση βεβαιώσεων και πιστοποιητικών από το taxisnet επειδή τα έγγραφα αυτά φέρουν την ηλεκτρονική υπογραφή του Γ.Γ. που αποπέμφθηκε. Πουθενά στον κόσμο δεν σταματάει το κράτος για τέτοιους λόγους. Αν πράγματι απαιτείται μια τέτοια υπογραφή, που δεν βλέπω κανέναν λόγο να υπογράφονται οι ψηφιακές βεβαιώσεις, πάντα θα μπορούσε ο κανονισμός να προβλέπει ως αντικαταστάτη τον άμεσα υφιστάμενο. Τι να πιάσει και τι να αφήσει κανείς σε όλα αυτά;

Ασφαλώς ο Θεοχάρης δεν εξωθήθηκε σε παραίτηση λόγω twitter. Πιθανότατα – προς τιμήν του – δεν ήταν πολύ συνεργάσιμος με το γραφείο του Πρωθυπουργού. Όταν σηκωνόταν το τηλέφωνο του Μαξίμου ίσως ο Θεοχάρης δυσκολευόταν να ακολουθήσει τις «οδηγίες». Και όταν ο Πρωθυπουργός ετοιμάζει το κόμμα και την κυβέρνησή του για φθινοπωρινές εκλογές, όπως «μυρίζει» ο ανασχηματισμός με Γιακουμάτο, Κικίλια, Παπακώστα, Ντινόπουλο, Βούλτεψη κλπ. μάλλον ένας Θεοχάρης δεν ταιριάζει καθόλου στο σχήμα.

Στην περίπτωση Θεοχάρη δεν τηρήθηκαν ούτε τα προσχήματα. Αφού ετοίμαζαν αντικατάσταση του Στουρνάρα, θα μπορούσαν άνετα να αφήσουν την ενδεχόμενη αντικατάσταση Θεοχάρη στον νέο υπουργό Οικονομικών. Όμως όχι. Η κυβέρνηση δεν ήθελε να διακινδυνεύσει τη διατήρησή του. Πού να εξηγούν στον κο Χαρδούβελη γιατί δεν τους κάνει ο Θεοχάρης. Δεν υπάρχει χρόνος για ρίσκα, εκλογές έρχονται.

Ο κος Θεοχάρης δεν έκανε μόνος του πολιτική. Η κυβέρνηση «σχεδίαζε», η βουλή υπερψήφιζε, ως άλλη συνέλευση μετόχων Ανώνυμης Εταιρείας με τους βουλευτές ιδιότυπους πληρεξούσιους εκπροσώπους των πραγματικών μετόχων (πολιτών). Αλλά ας μην ξεχνάμε, ο Γ.Γ. εκτελούσε. Και σε κάθε κύκλο φορολογικής μεταρρύθμισης (12 τα φορολογικά νομοσχέδια μόνο μέσα στο 2013) ο αριθμός των νόμων μετατρεπόταν σε εικοσαπλάσιες υπουργικές αποφάσεις και προεδρικά διατάγματα και απροσδιόριστο αριθμό από εγκυκλίους και ενημερωτικά σημειώματα! Ένα ανίκητο παιχνίδι αριθμών στο οποίο ο Γ.Γ. είχε ενεργότατη συμμετοχή καθώς ήταν ένας βασικός πολλαπλασιαστής.

Ο τραγέλαφος που επικράτησε τα τελευταία χρόνια στον χώρο της οικονομίας στέρησε κάθε ελπίδα επενδύσεων, κατέστρεψε κάθε παραγωγική επιχείρηση που κινείται στο πλαίσιο της νομιμότητας και ασφαλώς δεν επέτρεψε κανένα μοντέλο διοίκησης να επιτύχει στη Γενική Γραμματεία Εσόδων. Αν δεν ήταν ικανοποιημένος ο Γ.Γ. από όλη αυτή τη φαρσοκωμωδία  είχε δυο επιλογές. Η μια προφανής: θα μπορούσε να παραιτηθεί από καιρό λόγω ουσιώδους διαφωνίας με το έργο το οποίο εκλήθη να υπηρετήσει. Η δεύτερη εναλλακτική λύση για τον κ. Θεοχάρη θα ήταν να ορθώσει το ανάστημά του αξιοποιώντας το πενταετές κλειστό συμβόλαιο. Θα μπορούσε να είχε γυρίσει πίσω αρκετές αποφάσεις ως ανεφάρμοστες, αόριστες, ανεδαφικές, αντιφατικές κλπ. Θα μπορούσε επίσης να έχει δημοσιοποιήσει τις πολιτικές πιέσεις που λέγεται ότι δεχόταν. Όμως αυτός δεν προβληματίστηκε. Λάμβανε νόμους, Υπουργικές αποφάσεις, Προεδρικά διατάγματα και παρήγαγε το δικό του μερίδιο στο χάος που λέγεται ελληνικό φορολογικό ρυθμιστικό πλαίσιο. Παραιτήθηκε τώρα, όχι επειδή απηύδησε από το ανείπωτο χάος υπό το οποίο έκανε τη δουλειά του, αλλά επειδή του ζήτησε να παραιτηθεί ο Στουρνάρας, δηλαδή ο Σαμαράς. Για να υπηρετήσει δηλαδή την πολιτική επικοινωνία της κυβέρνησης, εν όψει των εκλογών που προετοιμάζει για το Φθινόπωρο.

Αλλά ας αναλογιστούμε, πώς βρέθηκε ο κ. Θεοχάρης σε αυτή τη θέση εξαρχής; Η Τρόικα δυσκολευόταν να διανοηθεί πώς η πολιτική παρεμβαίνει για τη … μη είσπραξη βεβαιωμένων οφειλών προς το ελληνικό κράτος. Αυτή ήταν η περίπτωση και τίποτε άλλο. Κάποτε και οι ξένοι κατάλαβαν  τι γίνεται εδώ και άρχισαν να δυσανασχετούν.

Τότε η κυβέρνηση έριξε την απρόσμενη – για τα ντόπια ήθη και έθιμα – πρόταση στο τραπέζι: ο Γ.Γ. εσόδων θα έχει κλειστό πενταετές συμβόλαιο, θα πληρώνεται βάσει αποτελεσμάτων και θα είναι μη πολιτικό πρόσωπο. Η κυβέρνηση πίστευε ότι και με αυτές τις προϋποθέσεις θα έβρισκε το πρόσωπο που θα της έκανε τη «δουλειά».

Κάπως έτσι, λίγο αφού ο Διομήδης Σπινέλης παραιτήθηκε καταγγέλλοντας το γνωστό πλέον 4-4-2 (4 να γλιτώσει ο οφειλέτης, 4 να πάρει μίζα ο εφοριακός για να τα μοιράσει στις υπηρεσίες και τους κομματικούς παράγοντες και 2 να εισπραχθούν στα κρατικά ταμεία για ξεκάρφωμα) το πολιτικό μας σύστημα διόρισε το δεξί χέρι του κ. Σπινέλη, τον κ. Θεοχάρη, ως νέο Γ.Γ. Εσόδων. Για 5 χρόνια. Με κλειστό συμβόλαιο. Ανεξαρτήτως κυβέρνησης.

Όχι όμως ανεξαρτήτως εκλογικών αποτελεσμάτων. Όχι, βέβαια! Όταν αυτά αποδείχθηκαν μη ικανοποιητικά για την σημερινή κυβέρνηση, χειρόφρενο, αναστροφή και επαναπροσδιορισμός πορείας στην … πεπατημένη. Με την απόφαση αυτή λοιπόν η κυβέρνηση ξεκάθαρα αυτοακυρώνεται. Τονίζει με εμφαντικό τρόπο ότι ακόμα κι αν κάποιοι ξεγελάστηκαν, ντόπιοι ή ξένοι, στο μυαλό και στη νοοτροπία της δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτα.

Τυπικά ο κος Θεοχάρης παραιτήθηκε. Ουσιαστικά όμως αποδείχθηκε ότι, υπό το παρόν πολιτικό σύστημα, κανένα κλειστό συμβόλαιο με εντολοδόχο το ελληνικό κράτος δεν μπορεί να θεωρείται ισχυρό. Οι κυβερνώντες δεν έχουν καμία αξιοπιστία και μαζί τους το ελληνικό κράτος είναι μια επιταγή χωρίς αντίκρισμα.

Προφανώς μάταια προσδοκά η Ελλάδα επενδύσεις και θέσεις εργασίας. Βουλιάζει το πολιτικό μας κατεστημένο ολοένα και πιο βαθιά και μαζί του παρασύρει όλη τη χώρα. Οι πολίτες της χώρας, με την υποστήριξη συστημικών ΜΜΕ, διαρκώς εκφοβίζονται ώστε να συνεχίζουν ως ένα βαθμό να στηρίζουν αυτούς που τους έφεραν στην τραγική σημερινή κατάσταση. Τους στηρίζουν δια της ψήφου τους. Τους στηρίζουν θεωρώντας τους  ως λιγότερο επικίνδυνους. Ως αντίδοτο στους εγχώριους μπαμπούλες. Γιατί ο επικίνδυνος που έχεις δοκιμάσει είναι πάντα λιγότερο τρομακτικός από αυτόν που δεν έχεις. Ναι, μιλώ και για τον ΣΥΡΙΖΑ που, όσο  ανερμάτιστος κι αν είναι, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έχουν καταφέρει να τον μεγαλώσουν δυσανάλογα πολύ, τόσο ώστε να φαντάζει ως πραγματική απειλή, προκειμένου να συγκρατεί ψηφοφόρους κοντά στα κυβερνώντα κόμματα.

Μιλώ όμως και για όλους εμάς τους υπόλοιπους, τους μετριοπαθείς σκεπτόμενους πολίτες. Για όλους εμάς τους εκτός συστήματος που δίνουμε την πολιτική μάχη με μόνα όπλα την επιστημονική μας γνώση, την επαγγελματική μας εμπειρία και το μεράκι μας. Εμάς που διατυπώνουμε απλές, για εμάς αυτονόητες προτάσεις για αλλαγές που τόσο χρειάζεται η χώρα για να λειτουργήσει ως αστική δημοκρατία πολιτών δυτικού τύπου, αντί της μεταφεουδαρχικής ολιγαρχίας υπηκόων «θεοκρατικού» τύπου, που δυστυχώς μας έφερε ως εδώ και δίνει τον υπέρ πάντων αγώνα για να παραμείνει ανέγγιχτη.

Όμως πιστεύω στους Έλληνες. Μπορεί με τις «Γέφυρες» να μην καταφέραμε σε αυτές τις εκλογές να μπούμε στις καρδιές ικανοποιητικά πολλών συμπολιτών μας, όμως κάναμε ένα πρώτο βήμα συνεύρεσης και συνεννόησης. Είπαμε καθαρά ότι η λύση για την Ελλάδα ξεπερνάει κόμματα, πρόσωπα και ιδεολογίες. Ανοίξαμε τη δημόσια συζήτηση γι’ αυτά που πραγματικά πρέπει να γίνουν. Για τη θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη και τον κόσμο. Για την Ευρώπη του μέλλοντος. Για την επόμενη ημέρα της πολιτικής στην Ελλάδα, μετά την απόσυρση του (διε)φθαρμένου πολιτικού κατεστημένου που αν και ανθίσταται, μάχη τη μάχη συρρικνώνεται και αυτοακυρώνεται. Για τη χειραφέτηση του πολίτη. Για τη δημοκρατία. Για την παραγωγή. Για την εργασία. Για την έρευνα. Για την παιδεία. Για την αξιοπρέπεια.

Είμαι βέβαιος πως ο χρόνος θα φέρει ακόμα περισσότερες γέφυρες πάνω και πέρα από προσωπικές φιλοδοξίες, ή μικροδιαφορές ιδεολογικού ή και άλλου περιεχομένου, για τις επόμενες γενιές και τις προκλήσεις που έρχονται.

Facebook Comments